سالروز ولادت بزرگمرد تاریخ بشریت که دوست و دشمن به فضائلش گواهی می‌دهند به عنوان «روز پدر» نامیده شده است و برای بزرگداشت مقام پدر چه روزی با معناتر و مناسب‌تر از سالروز ولادت آن امام همام.
این مناسبت باشکوه برای همة پدران فرخنده باد. و گرامی باد یاد پدرانی که در کنار فرزندانشان نیستند. روح پدران درگذشته از جمله پدر بزرگوارم که مهرورزی بر خاندان عصمت و امیرالمومنین را از وی آموخته‌ام، غریق رحمت و نور باد.
***
بی‌گمان، علی(ع) پس از پیامبر بزرگوار اسلام(ص) کامل‌ترین و بزرگترین شخصیت عالم هستی است. او مظهر کاملی از اسمای حسنی است که بزرگترین فضایل جهان خلقت را در وجود خود دارد. دانش او تمام بطن‌های غیب و شهود را پیمود، تقوای او درهای تمام گناهان و خطاها را بر وجود مقدسش بست و اقتدارش پشت تمام صاحبان قدرت را به خاک مالید. عدالت علی(ع) جلوه‌ای از عدل الهی بود و رأفت و مهربانی اش تجلی عشق خداوندی. به راستی که هیچ قلمی توان بازگویی حتی بخش کوچکی از کمال بی انتهای او را ندارد.
وجود او همچون شمع فروزانی محفل انسانیت را تا پایان تاریخ روشن نگاه خواهد داشت. اما آیا شأن و منزلت علی(ع) این است که در روز پر سعادت ولادتش تنها به بازگویی فضایلش بپردازیم؟ یا هر بار باید به درس‌های جاودان زندگی او نیز بیندیشیم و زندگی خویش را بر اساس آن سرمشق‌های الهی اصلاح کنیم؟ علی(ع) بزرگترین منادی عدالت در تاریخ است. او عدالت را در تمام عرصه‌های زندگی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، مهمترین ملاک سنجش حاکمان می‌دید و به هیچ قیمتی آن را قربانی نمی‌ساخت. در دستگاه عدالت علی، مردم مسلمان بزرگترین شأن و منزلت را داشتند و عوامل حکومت باید همه چیز خود را برای خدمت به مردم مسلمان در کف اخلاص می‌نهادند.
در دستگاه عدالت علی(ع) همگان فرصت‌هایی مساوی برای رشد داشتند و تنها ملاک ترقی و پیشرفت افراد، علم و توانایی و تقوا و عدالت بود. بهرة همگان از بیت‌المال مسلمانان برابر بود و هیچ کس از هیچ خانواده‌ای حق بهره‌برداری سوء از ذخایر مالی مسلمانان را نداشتند. در این سازمان عادل حتی غیرمسلمانان نیز حقوقی در سطح عالی داشتند و کشیده شدن خلخال از پای زنی اهل کتاب هم پشت امام امت اسلامی را می‌لرزاند.
علی(ع) همه کس و همه چیز را در برابر قانون الهی برابر می‌دانست و به هیچ کس اجازه ایستادن در مقابل دستورها و احکام خداوندی را نمی‌داد. حکومت کوتاه علی(ع) نمودار عالی حکومت اسلامی است. حکومتی که بهترین و مقبول‌ترین انسان‌های زمان به لحاظ علم و عدالت و تقوا در آن به قدرت می‌رسند و از قدرت تنها و تنها برای اصلاح امور جامعه استفاده می‌کنند. در چنین شرایطی است که اسلام با همه شئون و تمامیت خود امکان تحقق می‌یابد. در مرورى بر کلام و سیره پیشواى پرهیزکاران این نکته بیش از هر مطلبى چشم نواز است که: «الحق مع علی و علی معالحق، یدور معه حیث دار» حق با علی(ع) و علی(ع) با حق است و حق دور میزند با او هرجا که او دور میزند.
اما کسانی که حق و حقمدارى علی(ع) را برنمى‌تافتند، آن حضرت را که رسول(ص) در حدیث منزلت، او را هارون خود خطاب فرموده بود، بیست و پنج سال استخوان در گلو و خار در چشم نگه داشتند. او را تنها گذاشتند تا در کوچههای تنگ و غمگین مدینه بار سکوت و امامت بر دوش، آمدو شد کند و ببیند که با امانتهای پیامبر(ص) چه می‌کنند: قرآن و عترت را چگونه پاس میدارند. آن دو چیزی را که پروردگار به رسول(ص) بشارت داده بود که هرگز از یکدیگر جدا نخواهند شد تا در رستاخیز در کنار کوثر به لقای خداوندی نایل شوند…
هیهات! مردمانی که علی(ع) را تنها گذاشتند، فراموشش کردند و حتی دشمن داشتند، که بارها از زبان پیامبر(ص) شنیده بودند: «الحق مع علی و علی معالحق یدور معه حیث‌دار»؛ حق با علی(ع) و علی(ع) با حق است و حق دور میزند با او هرجا که او دور میزند.بی گمان، اسلام تمامیتی است که نمی‌توان بخشی از آن را به فراموشی سپرد. این تمامیت در حکومت عدل علی(ع) تجلی کاملی یافت و به الگویی ماندگار برای تمام مسلمانان و آزادگان جهان بدل شد. در سالروز ولادت پر سعادت قطب عالم امکان، ـ که به حق روز پدر نامیده شده است ـ لازم است نگاهی دوباره به آنچه علی(ع) در تابلوی زیبای دستورها و رهنمودهای خویش ترسیم کرد بیفکنیم و خویشتن را یک بار دیگر با آن محک خداوندی بسنجیم.
این مناسبت باشکوه برای همة پدران فرخنده باد. و گرامی باد یاد پدرانی که در کنار فرزندانشان نیستند. روح پدران درگذشته از جمله پدر بزرگوارم که مهرورزی بر خاندان عصمت و امیرالمومنین را از وی آموخته‌ام، غریق رحمت و نور باد.
***
بی‌گمان، علی(ع) پس از پیامبر بزرگوار اسلام(ص) کامل‌ترین و بزرگترین شخصیت عالم هستی است. او مظهر کاملی از اسمای حسنی است که بزرگترین فضایل جهان خلقت را در وجود خود دارد. دانش او تمام بطن‌های غیب و شهود را پیمود، تقوای او درهای تمام گناهان و خطاها را بر وجود مقدسش بست و اقتدارش پشت تمام صاحبان قدرت را به خاک مالید. عدالت علی(ع) جلوه‌ای از عدل الهی بود و رأفت و مهربانی اش تجلی عشق خداوندی. به راستی که هیچ قلمی توان بازگویی حتی بخش کوچکی از کمال بی انتهای او را ندارد.
وجود او همچون شمع فروزانی محفل انسانیت را تا پایان تاریخ روشن نگاه خواهد داشت. اما آیا شأن و منزلت علی(ع) این است که در روز پر سعادت ولادتش تنها به بازگویی فضایلش بپردازیم؟ یا هر بار باید به درس‌های جاودان زندگی او نیز بیندیشیم و زندگی خویش را بر اساس آن سرمشق‌های الهی اصلاح کنیم؟ علی(ع) بزرگترین منادی عدالت در تاریخ است. او عدالت را در تمام عرصه‌های زندگی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، مهمترین ملاک سنجش حاکمان می‌دید و به هیچ قیمتی آن را قربانی نمی‌ساخت. در دستگاه عدالت علی، مردم مسلمان بزرگترین شأن و منزلت را داشتند و عوامل حکومت باید همه چیز خود را برای خدمت به مردم مسلمان در کف اخلاص می‌نهادند.
در دستگاه عدالت علی(ع) همگان فرصت‌هایی مساوی برای رشد داشتند و تنها ملاک ترقی و پیشرفت افراد، علم و توانایی و تقوا و عدالت بود. بهرة همگان از بیت‌المال مسلمانان برابر بود و هیچ کس از هیچ خانواده‌ای حق بهره‌برداری سوء از ذخایر مالی مسلمانان را نداشتند. در این سازمان عادل حتی غیرمسلمانان نیز حقوقی در سطح عالی داشتند و کشیده شدن خلخال از پای زنی اهل کتاب هم پشت امام امت اسلامی را می‌لرزاند.
علی(ع) همه کس و همه چیز را در برابر قانون الهی برابر می‌دانست و به هیچ کس اجازه ایستادن در مقابل دستورها و احکام خداوندی را نمی‌داد. حکومت کوتاه علی(ع) نمودار عالی حکومت اسلامی است. حکومتی که بهترین و مقبول‌ترین انسان‌های زمان به لحاظ علم و عدالت و تقوا در آن به قدرت می‌رسند و از قدرت تنها و تنها برای اصلاح امور جامعه استفاده می‌کنند. در چنین شرایطی است که اسلام با همه شئون و تمامیت خود امکان تحقق می‌یابد. در مرورى بر کلام و سیره پیشواى پرهیزکاران این نکته بیش از هر مطلبى چشم نواز است که: «الحق مع علی و علی معالحق، یدور معه حیث دار» حق با علی(ع) و علی(ع) با حق است و حق دور میزند با او هرجا که او دور میزند.
اما کسانی که حق و حقمدارى علی(ع) را برنمى‌تافتند، آن حضرت را که رسول(ص) در حدیث منزلت، او را هارون خود خطاب فرموده بود، بیست و پنج سال استخوان در گلو و خار در چشم نگه داشتند. او را تنها گذاشتند تا در کوچههای تنگ و غمگین مدینه بار سکوت و امامت بر دوش، آمدو شد کند و ببیند که با امانتهای پیامبر(ص) چه می‌کنند: قرآن و عترت را چگونه پاس میدارند. آن دو چیزی را که پروردگار به رسول(ص) بشارت داده بود که هرگز از یکدیگر جدا نخواهند شد تا در رستاخیز در کنار کوثر به لقای خداوندی نایل شوند…
هیهات! مردمانی که علی(ع) را تنها گذاشتند، فراموشش کردند و حتی دشمن داشتند، که بارها از زبان پیامبر(ص) شنیده بودند: «الحق مع علی و علی معالحق یدور معه حیث‌دار»؛ حق با علی(ع) و علی(ع) با حق است و حق دور میزند با او هرجا که او دور میزند.بی گمان، اسلام تمامیتی است که نمی‌توان بخشی از آن را به فراموشی سپرد. این تمامیت در حکومت عدل علی(ع) تجلی کاملی یافت و به الگویی ماندگار برای تمام مسلمانان و آزادگان جهان بدل شد. در سالروز ولادت پر سعادت قطب عالم امکان، ـ که به حق روز پدر نامیده شده است ـ لازم است نگاهی دوباره به آنچه علی(ع) در تابلوی زیبای دستورها و رهنمودهای خویش ترسیم کرد بیفکنیم و خویشتن را یک بار دیگر با آن محک خداوندی بسنجیم.
رضا بابایی جمع مستان
