از عمده‌ترین نیازهای انسان، نیاز به عشق و پیوستگی است. انسان احتیاج دارد دیگران را دوست بدارد و متقابلاً از عشق و محبت دیگران برخوردار شود. احساس پیوستگی و همبستگی ناشی از مهر و محبت بین افراد خانواده، در انسان احساس رضایت و شادمانی پدید می‌آورد.
به همین نحو است محبت و همدلی دوستان که آن نیز موجب احساس اطمینان و رضایت خاطر و در نتیجه شادمانی می‌شود. به همین دلیل است که دوری از عزیزان و از دوستان، موجب غم و اندوه می‌شود. همه ما اندوهی را که در این بیت زیبای سعدی است، با تمامی وجود حس می‌کنیم که می‌گوید:
«بگذار تا بگریم، چون ابر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد، روز وداع یاران»
و یا:
«محمل بدار ای ساربان تندی مکن با کاروان
کز هجر آن سرو روان، گویی روانم می‌رود»
اگر دوری از عزیزان و دوستان تا بدین حد موجب اندوه است، پس دیدار دوستان و خویشان معلوم است که تا چه درجه سبب نشاط و شادمانی می‌شود.می‌گویند بیان غم با دیگری، سبب نصف‌شدن آن‌ و بیان شادی با دیگران، سبب دوبرابر شدن آن می‌شود. بودن با عزیزان و دوستان خود موجب شادمانی است و هر چه تعداد آنان بیشتر باشد، شادمانی هم بیشتر است. هر چه دوستان بیشتر باشند، شادی هم بیشتر است. پس چه بهتر که بتوانیم همه را دوست بداریم، همه را برادران و خواهران دینی خود بدانیم و شادبودن را که ثمرة انجام امور مثبت و توصیه به دستورهای خداوند است، به همة انسان‌ها گسترش دهیم.
دکتر فربد فدائی ـ روانپزشک