ساخت سلول بنیادی از استخوان ـ دانشمندان استرالیایی برای نخستین بار در جهان موفق به دوباره برنامه نویسی سلول‌های استخوانی بالغ و سلول‌های چربی به منظور ساخت سلول‌های بنیادی شدند. آن‌ها با به کارگیری این روش می توانند هر بافت آسیب دیده بدن را بهبود ببخشند. این گروه پژوهشی از سمندر در اجرای این روش منحصر به فرد الهام گرفته است. به گفته سرپرست گروه، زمانی که سمندر دست یا پای خود را از دست می دهد قادر به ترمیم آن است. در این شیوه سلول‌های بنیادی می‌توانند سلول‌های دیگری تکثیر و تولید کنند. این بدین معنی است که سلول‌های بنیادی جدید قادر به ترمیم هر نوع آسیب از قبیل ضایعات نخاعی، مفصل و آسیب‌های ماهیچه‌ای در بدن باشند.
دانشمندان استرالیایی به منظور تولید سلول‌های بنیادی جدید، سلول‌های استخوانی بالغ و سلول‌های چربی را به دو بخش ۵-Azacytidine و پلاکت تقسیم کردند سپس آن‌ها را به وضعیت سلول‌های بنیادی چند توان تبدیل کردند و پس از چند هفته به آرامی به سلول‌های بنیادی تغییر شکل دادند. این دستاور از این جهت مهم محسوب می شود که در حال حاضر
سلول‌های بنیادی بالغی وجود ندارند که به طور طبیعی قادر به تولید انواع بافت‌ها باشند اما با به کارگیری این شیوه می توان بافت‌های جدیدی را در بدن شکل داد. این در حالی است که به کارگیری «سلول بنیادی درمانی» محدویت‌هایی را همراه دارد. یعنی مفیدترین آن‌ها سلول‌های بنیادی جنینی محسوب می‌شوند اما هنگام انتقال در بدن ممکن است که به هر نوع دیگری از سلول تبدیل شوند و در بعضی از موارد موجب به وجود آمدن تومور می شوند. در این شیوه دانشمندان می‌توانند سلول‌های بنیادی را تولید کنند که به طور دقیق روی بافت مورد نظر قرار بگیرد. این شیوه در حال حاضر روی موش‌ها موفقیت آمیز بوده و قرار است به کارگیری این روش روی انسان در اواخر سال آینده میلادی شروع شود.
تنیجه این پژوهش در نشریه «صورت جلسه آکادمی علمی علوم» منتشر شده است.
تبدیل سلول‌‌های بنیادی پوست به سلول‌های شبکیه چشم ـ پژوهشگران در دانشگاه ایندیانا توانسته اند با موفقیت و با استفاده از سلول‌های بنیادی مشتق از سلول‌های پوست نشان دهند که می توان این سلول‌های بنیادی را به سلول‌های گانگلیونی شبکیه تبدیل کرد. «دکتر جیسون میر» و همکارانش در دانشگاه ایندیانا توانسته اند با موفقیت و با استفاده از سلول‌های بنیادی مشتق از سلول‌های پوست نشان دهند که می توان این سلول‌های بنیادی را به سلول‌های گانگلیونی شبکیه تبدیل کرد؛ هدف آن‌ها این است که از این سلول‌های بنیادی برای درمان یا مهار بیماری گلوکوم استفاده کنند.
سلول‌های گانگلیونی شبکیه (RGCs)، نورون‌هایی هستند که اطلاعات بینایی را از چشم به مغز می فرستند. در بیماری گلوکوم؛ این سلول‌های گانگلیونی آسیب می بینند و در نتیجه مغز قادر نخواهد بود که اطلاعات بصری و حیاتی را از این سلول‌ها دریافت کند و این امر منجر به نابینایی می شود.
سلول‌های پوستی افراد مبتلا به گلوکوم با سلول‌های پوستی افراد سالم تفاوتی ندارند، با این حال زمانی که سلول‌های پوستی افراد مبتلا به گلوکوم به سلول‌های بنیادی تبدیل شدند و سپس این سلول‌ها، به سلول‌های گانگلیونی شبکیه تمایز یافتند، این سلول‌ها، سلول‌هایی ناسالم بودند و خیلی سریع تر از سلول‌های مشتق از افراد سالم شروع به مردن کردند.
با توجه به آن چه گفته شد به نظر می‌رسد که پژوهشگران سلول‌هایی را تولید کرده اند که ویژگی‌های گلوکوم را در ظروف کشت نشان می دهند. در گام بعدی آن‌ها درصدد هستند دریابند که آیا می توانند با اضافه کردن ترکیباتی به این سلول‌های گانگلیونی شبکیه مشتق از سلول‌های بنیادی، فرایند دژنراسیون و تحلیل رفتن آن‌ها را آهسته کنند و مانع از مرگ آن‌ها شوند یا خیر.
افزایش حجم عضلات ـ پژوهشگران دانشگاه کلرادو بر این ادعا هستند که تحلیل رفتن عضلانی در سنین پیری را می توان روزی به وسیله سلول‌های بنیادی درمان کرد. این پژوهشگران، سلول‌های بنیادی را به موش پیوند کردند و دیدند که اندازه عضلات
آن‌ها دو برابر شد. آن‌ها امیدوار هستند، روشی که استفاده کرده اند به زودی برای درمان بیماری‌های تحلیل برنده عضلانی مانند
دیستروفی عضلانی به کار رود.
مشکل شایعی که در افراد پیر وجود دارد ضعف عضلانی است که به دلیل از دست رفتن توده عضلانی در بازوها و پاها اتفاق می افتد. این امر موجب می شود که کیفیت زندگی آن‌ها تا حد زیادی کاهش یابد و گاهی آن‌ها برای ادامه زندگی نیاز به
مراقبت‌های ویژه تری داشته باشند. دلیل این کاهش تولید سلول‌های عضلانی در سنین پیری به خوبی مشخص نیست، اما پژوهشگران دانشگاه کلرادو این فرضیه را آزمایش کردند که آیا سلول‌های بنیادی عضلانی می تواند به جلوگیری یا مهار این تحلیل عضلانی کمک کند یا خیر.
در این مطالعه آن ها موش های جوانی را گرفته و آسیبی را در عضلات اندام حرکتی اش ایجاد کردند و سپس سلول های بنیادی عضلانی را از موش دیگری به وی تزریق کردند. نتایج نشان داد که نه فقط آسیب ایجاد شده به سرعت بهبود یافت، بلکه اندازه عضلات به طور میانگین ۱۷۰ درصد و توده عضلات نیز ۵۰ درصد افزایش داشتند.
از آن جایی که یک موش تقریباً دو سال عمر می کند، حجم عضلات این موش در مقایسه با
موش‌های کنترل ثابت باقی ماند. دکتر اولوین در این زمینه می گوید که اگر چه سلول های استفاده شده در این مطالعه از موش دیگری فراهم شدند اما ممکن است روزی دارویی طراحی شود که پاسخ مشابهی را در سلول های بنیادی خود بیمار شروع کند. این سلول ها نه فقط برای درمان فقدان عضلانی در زمان پیری، بلکه برای درمان بیماری هایی مانند دیستروفی عضلانی نیز مؤثر خواهد بود.
تولید پوست مصنوعی سر ـ تلاش‌ های قبلی برای توسعه پوست مصنوعی با موفقیت ‌های چندانی همراه نبودند و پوست‌ های تولید شده دارای محدودیت هایی از جمله فقدان فولیکول و غدد عرق بودند. در نهایت یک تیم پژوهشی از «مرکز زیست شناسی تکوینی ریکن» ژاپن همراه تعدادی دیگر از پژوهشگران ژاپنی، به طور مشترک بر محدودیت ‌های روش ‌های پیشین غلبه کرده و موفق به تولید پوستی شدند که شباهت بسیار نزدیکی به بافت های طبیعی دارد. این دانشمندان با استفاده از سلول‌ های بنیادی، یک پوست مصنوعی را پرورش دادند که شامل غدد عرق و فولیکول ‌های مو است و می‌ تواند برای درمان قربانیان سوختگی استفاده شود و جایگزین حیوانات برای آزمایش مواد شیمیایی باشد.
پژوهشگران برای ایجاد این پوست مصنوعی، سلول ها را از موش ‌ها گرفته و از مواد شیمیایی برای تبدیل آن ها به سلول‌ های پرتوان القایی (سلول های نامتمایزی که می ‌تواند به هر نوع سلولی در بدن تبدیل شود) استفاده کردند. این سلول ‌ها پس از آن توسط بازآفرینی محیط شیمیایی پوست، به سلول ‌های پوست تبدیل شدند. برای ایجاد قابلیت مورد نظر، دسته هایی از این سلول ‌ها برای تکرار پوست واقعی از جمله اپیدرم، درم و لایه چربی زیر پوستی تولید شدند. پس از این که بافت ‌ها بالغ و متمایز شدند، دانشمندان آن ها را روی پوست موش زنده بی مو منتقل کردند تا به طور طبیعی رشد کنند. این پوست مصنوعی توانست با موفقیت اتصالات عادی با اعصاب عضلانی و بافت های اطراف را برقرار کرده و عملکرد طبیعی از جمله رشد مو را داشته باشد. اگر چه تولید این پوست برای دانشمندان موفقیت بزرگی محسوب می شود، اما محققان هنوز هم با مشکلات متعددی روبرو هستند. به عنوان مثال، بافت جدید می ‌تواند به رشته ‌های عصبی متصل شود، اما توانایی به وجود آوردن آن ها را ندارد که این می ‌تواند یک مشکل برای بیماران مبتلا به آسیب عصبی شدید باشد. همچنین، موهایی که روی این پوست رشد می ‌کنند با پوستی که در سایر نقاط بدن وجود دارد همخوانی ندارد. در برخی موارد مشاهده شده که روی پوست موش ‌هایی با موهای سفید، موهایی به رنگ سیاه رشد می‌ کند.
جزئیات این پژوهش در حال حاضر در مجله Science Advances منتشر شده است.

code