«مکاشفه کلمه با کلمهر متن با متنر متنی خودش را لخت کرده استر چشم می پوشمر خراب می پوشمر خراب کدام واژه امر از کدام متن آمده امرکه لباس فاخری از کلمه ها می پوشمر که روئینه ام نمی کند.»
مهدی رضا زاده با توسل به انگاره های عادتمند، مضمون پردازی می کند
و در بازآفرینی واقعیت ها به تصاویر روایی تکیه دارد. فضای ساختمانی شعرها تحت تاثیر محیط فردی ـ اجتماعی است که این درجات عاطفی احساسی نوآورانه در بعضی جاها با عصیان گری همراه است.
در مجموعه ی «نت تن»(نشر ارنواز ر۱۳۹۴)رضا زاده به واسطه فراروی از واقعیت های موجود، تصاویر روایی را بنیان می گذارد. زاویه های پنهان نشأت گرفته از روایتگری مفاهیم انسانی است که از نظر فرم و ریتم راه تازه ای از روایت نشان داده شده است.
مرگ اندیشی در لابه لای سطور حس می شود و در این آفرینش گری، مرگ ماهیتی انتزاعی دارد:
«تنهایت می گذارمرای منرمنِ پر خروشر منِ آتشفشانرمنِ خاکستررهمه خاکساری ام از توسترتنهایت می گذارمرتا از تنهایی ام بگذری».
رضازاده به عینیت مندی گرایش دارد و با روابط علت و معلولی، ظرفیت های معنایی شکل می دهد. به جوهر معنایی اهمیت می دهد،
با زبان حسی و مفهومی به زوایای پنهان شعر می پردازد و با تقابل پارادوکسیکال به بازی های معنایی و لفظی می پردازد.
او با حس های عاشقانه لحظه های شاعرانه را می آفریند. به واسطه طبیعت گرایی و انسان مداری فضای انتزاعی و عینی را کنار هم می نشاند.
با زبان حسی ـ مفهومی به توصیف مناظر می پردازد:
«چه بسیار دیده امر دایره های کوچک چرخانر که در وسعت دریایی بزرگ می شدند نمی ماندندر بسیار دیده ام تن آرایی آسمان رار لحظه به لحظه در شکل های ناهمگونر بسیار می دانند بارها به من گوش سپرده اندر صداها ترانه‌هار که در بیکرانگی روح ام شناور می شوندر در من چشمه ای
استر که با غبار هیچ تنابنده ایر آلوده نمی شود».
شاعر با «منِ» انسانی و «منِ» اجتماعی به سمت دیالکتیک فراشخصی می رود. از تک ساحتی و تک محوری گذر می کند و با جهشی معنادار به شعر انسجام ساختاری می بخشد.
با ایجازمندی نموداری از احساس و عاطفه آفرید. مسیر روشنی طی کرد تا دریافت های خود را به تصویر بکشد. به کارکردهای تازه واژه ها دقت دارد. با گزینش واژه ها شعر را به سمت مفاهیم حسی می برد و به نقش زبان بیش از عناصر دیگر شعر توجه نشان می دهد.
با بازی های لفظی و زبانی مفاهیم تازه ای به وجود آورده است، روایت های روز را با مفاهیم استعاری بیان می کند و به واسطه ی احساس گرایی مخاطب را درگیر رنگ می کند و با فضاپردازی موقعیت تازه می آفریند:
«در ماتم کلماتمرهنوز در فهم آن الف مانده امر ماندن بر پشته ای از کلماتر که پرتاپم می کنندرکدام سو افتادهرالفِ قامتمرکه پیدا نمی شود».
شعرهای«نت تن» معطوف به کشف و شهود است و تنیدگی فرم و محتوا از کارکردهای ساختار زبان است و فضای منطقی سطرها و بندها سرشار از بدیهیات. ساختار حسی ـ مفهومی صورت وانموده ای
از عینیت گرایی است. شعرها از مفاهیم ساختاری بهره مندند و فضای غم آلود منبعث از روایت های غمگنانه است.
معنا محوری از جاذبه شعرهاست و پرداخت به ظرافت های فراحسی تعامل با تصاویر روایی می باشد:
«این اندیشه آب استر که می رود می رویدر دونده پر شتابر تطهیر می کندر
پریش وارگی صخره ها رار این اندیشه آب استر آنجا که می ایستدر در تفکری بلندر مکث می کندر هوا را به درون می کشدر و در تن واره های درختان گل هار کاهلانه با سرخوشی بی پایانر عریان می رقصد».
شعرها ساختاری ساده اما مفاهیم بلندی دارند. تصاویر روایی ساده و ملموس که متاثر از عوامل فردی و اجتماعی است.
گرچه شعرکوتاه راه رفتن روی طناب است، اما شاعر به خوبی توانسته از پس این مهم برآید.
مفاهیم ساختاری تحت تاثیر جاذبه ها و ظرفیت های معنایی است. پدیده های متجانس با هم همنشین شده اند تا تصاویر روایی شکل بگیرد. موتیف های عینی و ملموس جزو زوایای پنهان هستند.

code