مقرر شد هرکس که ثابت شود هرکدام از این شش سند را منتشر یا چاپ کند یا به فروش برساند یا پخش کند، به حداکثر سه سال زندان یا پرداخت جریمه‌ای معادل ۲۰۰۰ دلار یا هر دو مجازات محکوم ‌شود. همراه داشتن این اسناد بدون توجیه حقوقی، مستوجب مجازات یکسال زندان یا جریمه‌ای به میزان ۱۰۰۰ دلار یا هر دو مجازات می‌شد و هیچ توضیحی در این باره که من خودبخود نسخه‌ای از آن نامه‌ها را به همراه دارم، داده نشده بود. از اینکه “پاس” که هنوز به ائتلاف نپیوسته بود [در این قضیه] با قدرت از دولت حمایت کرد، یکه خوردم. “حسن عدلی” که بعدها در کابینه‌ “تون رزاق” و کابینه‌ “تون حسین” وزیر شد، اعضای “پاس” را به عدم درگیری با این بحران شخصی فراخواند. “گیراکان” نیز از دولت حمایت کرد در حالی که در آن زمان در شمار اپوزیسیون بود ولی این حقیقت همانند حقیقت قبلی، مرا شوکه نکرد زیرا این امکان وجود داشت که نامه‌ها را با این مضمون که مالایایی‌ها را علیه چینی‌ها تحریک می‌کند، تفسیر کرد. بیانیه را پروفسور “داتوک دکتر سید حسین العطاس” رئیس “گیراکان” قرائت کرد، این درحالی است که چینی‌ها اکثریت افراد این حزب را تشکیل می‌دادند. در مصاحبه‌ مفصلی که روزنامه‌ای مالایایی به نام “اوتوزان زمان” (Utusan Zaman) انجام داد، “تونکو” ادعا کرد گروههایی وجود دارند که دانشجویان دانشگاه را علیه او می‌شورانند و از اینکه ۱۷ سالی را که به کار سازنده پرداخته بود نادیده گرفته شده بود، ابراز تأسف کرد. او گزارش‌های مطبوعات خارجی مبنی بر سلب رهبری وی از سوی “تون رزاق” را منکر شد و توضیح داد که از نظر سلامتی دچار مشکل شده و نمی‌تواند تمامی مسئولیت‌های اداره کشور را بر عهده بگیرد و نکته جالب توجه اینکه او شورش‌های خیابانی که در۱۳ ماه مه اتفاق افتاد را به انتشار نامه‌ من نسبت داد (با اینکه پس از این تاریخ نوشته شده بود.)
“تونکو” در جریان دیدارش از ایالت‌ها برای ملاقات با “شورای عملیات ملی” آنجا، از طرح شکایت حقوقی علیه من برای تبرئه‌ خود پیش از بازنشستگی سخن گفت و این روزنامه از نبرد قدرت در “أمنو” میان “افراطیون” (در اشاره به من و هواداران من) و رهبری آن در آن زمان صحبت کرد.
“تونکو” در کتاب خود با نام “پیش و پس از ۱۳ مه” (May 13-Before and after) به همین ادعا اشاره کرده است. او تنها مرا نشانه گرفت که بگوید طرّاح نقشه‌ای هستم که دیگران آن را اجرا کردند. او به شدّت لحنی را که در نامه‌ام به کار برده بودم و نیز پخش آن نامه را محکوم کرد و مجدداً بر ایمان راسخ خود به “حزب چینی مالزی” و “کنگره‌ هندی مالزی” به عنوان دو شریک در ائتلاف، انگشت گذارد و افزود که به کار با “حزب چینی مالزی” ادامه خواهد داد حتی اگر تنها سه عضو در آن مانده باشند و آنها کم باشند یا زیاد، همواره شریک باقی خواهند ماند. او همچنین “افراطیون” را به تمایل به انحصار حکمرانی کشور فقط به مالایایی‌ها، متهم ساخت و بلافاصله این اندیشه را مورد نکوهش قرار داد چون ایده‌آل غیرواقعگرایانه‌ای بود، زیرا شمار غیرمالایایی‌ها در کشور، تنها اندکی از شمار مالایایی‌ها کمتر است.
در ۲۷ سپتامبر و پس از آنکه قاطعانه، پس گرفتن محتوای نامه‌ خود را ردّ کردم، “تون رزاق” خبر نشست شورای عالی “أمنو” به ریاست خود و صدور قرار لغو عضویت “دکتر ماهاتیر” در “أمنو” را اعلام کرد و هنگامی که روزنامه‌ها از وی در مورد اخراج من از حزب جویا شدند، “تون رزاق” پاسخ داد: «همه‌ آنچه می‌توانم بگویم این است که او دیگر عضو حزب نیست.»
سرانجام درست همانگونه که “تونکو” تهدیدم کرده بود، از حزب اخراج شدم. اپوزیسیون و به ویژه “حزب کار دموکراتیک”، بسیار شادمان شدند ولی شماری از سیاستمداران ائتلاف، نسبت به پیامدهای احتمالی و خشم اکثریت مالایایی‌ها، نگران شدند.
ادامه دارد