هر انسانی در ذهن خود سئوال‌هایی در موضوع‌های متفاوت دارد که از میان آن‌ها، برخی میان همه مشترک است و برخی دیگر برای افراد خاص پیش می‌آید. شاید برای‌تان بی‌اهمیت، عجیب یا خنده‌آور باشد که سال‌ها است سئوال‌های غیرمعمول در ذهنم جریان دارد که از قرار زیر است:
نشست و برخاست و نحوة رفتار و شکل گفتار و نوع افکار پزشکان، معلمان، روحانیون و امثال ایشان در منزل و در زندگی شخصی و خارج از محیط کار، به چه صورت است؟ فی‌المثل چه طور غذا می‌خورند، چگونه می‌خوابند و به چه صورت از میهمان‌های‌شان پذیرایی می‌کنند؟
به عبارت دیگر، آیا ویژگی‌های شغلی و موقعیت‌های اجتماعی آنان در مواردی که ذکر شد، تأثیرگذار است یا آنان بیشتر مطابق با شخصیت خود زندگی می‌کنند و شخصیت‌شان از حرفه آنان تأثیر چندانی نپذیرفته است؟ همین طور به فرض اگر پزشکی مبتلا به درد دندان شود، چه طور با دندانپزشک مشکل‌اش را مطرح می‌کند؟ آیا اگر خودش برای بیمارانش وقت کافی جهت شرح بیماری‌شان قایل می‌شود، حال از دندانپزشک انتظار توجه کافی دارد؟ چقدر به وی اعتماد دارد و آیا در صورت نارضایتی اعتراض می‌کند؟ پزشکان اگر زمانی خودشان دچار سرماخوردگی شوند، به سراغ پزشک مربوطه می‌روند یا خودشان به مداوای خود می‌پردازند؟ در صورت بیماری عزیزان‌شان چطور، آنان را معاینه می‌کنند و شرح حال می‌گیرند؟ و الی آخر.
دلیل شکل‌گرفتن این نوع سؤال‌ها در ذهن من و برخی از همنوعان، کنجکاوی و یا مجذوب شخصیت این اقشار جامعه شدن است. رفتار آنان در ظاهر و آشکار با خفا و پنهان، چه قدر تفاوت دارد و همینطور آیا در رسیدگی به امور خود و نزدیکان در مقایسه با غریبه‌ها در رفتارشان فرق قائل می‌شوند یا خیر؟ دیگر اینکه آیا همان ابهت و اعتباری که در جامعه دارند، در خانوادة خود هم از آن برخوردارند؟
این مسایل زمانی اهمیت بیشتر می‌یابد که بدانیم افراد نخبه و محبوب مردم، الگویی برای علاقمندان‌شان هستند. بسیار پسندیده است که این افراد برجسته از نظر افکار، گفتار و کردار در عین متعالی‌بودن، منطقی هم باشند و تعهدات اخلاقی خود نسبت به جامعه و کشورشان را فراموش نکنند.
سیدجمال حسینی
ایمیل گفته ها و نوشته ها(ویژه خوانندگان) neveshteh@ettelaat.com