امواج رادیویی ساطع شده از سیاره مشتری به وسیله تلسکوپ های مستقر در زمین قابل ردیابی هستند. دانشمندان با مطالعه این امواج سرعت گردش سیاره را محاسبه کرده اند. قدرت این امواج در یک الگوی ثابت که در هر ۹ ساعت و ۵۶ دقیقه تکرار می شود، متغیر است. سرعت گردش مشتری زیاد است بنابراین باعث برآمدگی این سیاره در استوا و مسطح شدن قطب ها شده است. قطر استوایی این سیاره ۷ درصد بیش از قطر قطبی آن است. میدان مغناطیسی قوی مشتری تقریبا ۴ر۲۸ گاوس و ۲۰ برابر میدان مغناطیسی سیاره زحل است.
در قسمت های بیرونی هسته سیاره که به شکل هیدروژن فلزی است میدان قوی ناشی از جریانات الکترونی تولید می شود. این میدان در سال ۱۹۵۰ توسط رصدهای رادیویی و در سال ۱۹۷۳ توسط فضاپیمای «پایونیر ۱۰» کشف شد. دسته ای از ذرات باردار در میدان مغناطیس کره مشتری، ناحیه ای که خطوط میدان مغناطیسی در اطراف سیاره از یک قطب تا قطب دیگر را پوشانده اند، به دام افتاده اند. قمرها و حلقه های مشتری در پوششی از الکترون ها و یون های به دام افتاده در میدان مغناطیسی سیاره، قرار گرفته اند. میدان مغناطیس کره مشتری، از این ذرات تشکیل شده است که ۱ تا ۳ میلیون کیلومتر از مشتری ظاهری بسیار زیبا با رنگ های گوناگون و پدیده های جوی بسیار دارد.
ابرهایی که بیش از سایر قسمت ها به چشم می آیند، از آمونیاک تشکیل شده اند. ذرات مولکولی آب در اعماق وجود دارد و گاهی به شکل نقاطی در ابرهای تازه تشکیل شده به چشم می خورد. خطوطی که روی سیاره دیده می شوند، کمربندهای تیره هستند و نواحی روشن با بادهای شدید شرقی ـ غربی در جو بالایی مشتری، به وجود می آیند. بین این نواحی و کمربندها طوفان هایی وجود دارند که برخی از آنها سالیان سال است که فعال هستند. لکه سرخ بزرگ، طوفان چرخان غول پیکری است که از بیش از ۳۰۰ سال رصد شده است. پدیده شفق های قطبی نیز تاکنون چندین بار در آن رخ داده است.
شاخص ترین ویژگی سطح سیاره مشتری، وجود یک نقطه قرمز بزرگ است. این نقطه حجم زیادی از گاز در حال دوران بوده و شبیه به گردبادهای زمینی است. بزرگ ترین قطر این نقطه سه برابر قطر زمین طول دارد. رنگ این نقطه بین آجری و قهوه ای روشن در تغییر است. به ندرت این نقطه به طور کلی محو می شود. احتمالاً وجود سولفور و فسفر در کریستال های آمونیاک منجر به ایجاد چنین رنگی در این نقطه می شود.
حوزه ها، کمربندها و نقطه بزرگ قرمز نسبت به سیستم های چرخه ای زمین بسیار ثابت تر هستند. از وقتی که دانشمندان شروع به استفاده از تلسکوپ برای رصد آسمان کرده اند، ویژگی های مذکور تغییر ابعاد و رنگ داشته اما همچنان الگوی کلی خود را ثابت نگه داشته اند.
مشتری دارای ۶۹ قمر با قطرهایی حداقل معادل ۱۰ کیلومتر است. این سیاره همچنین تعداد زیادی قمر کوچک تر دارد. چهار قمر بزرگ از قمرهای مشتری به ترتیب فاصله از این سیاره شامل «یو»، «اروپا»، «گانیمد» و «کالیستو» می شود. به این چهار قمر، «اقمار گالیله ای» می گویند. گالیله ستاره شناس ایتالیایی در سال ۱۶۱۰ به کمک یک تلسکوپ بدوی ساده توانست این چهار قمر را کشف کند.
مشتری سه حلقه به دور استوای خود دارد. البته این حلقه ها نسبت به حلقه های زحل بسیار محو به نظر می رسند. این حلقه ها از ذرات غبار تشکیل شده اند و حلقه اصلی ۳۰ کیلومتر ضخامت و ۶۴۰۰ کیلومتر عرض دارد.
ادامه دارد

code