آیا وجدان انسانی مرده است؟ آیا هیچ کسی به فکر روز جزا نیست؟ آیا هیچ انسانی متوجه نیست یا نمی بیند که چه اتفاقاتی در اطراف ما می‌افتد بدون آنکه سرمان را برگردانیم؟ آیا دستگاه های مسئول فراموش کرده اند که مسئولند؟ یا حسابرسی نیست؟ آیا فریادرسی هست؟

هر روز که خبری می شنویم از موارد دردناک کودک آزاری یا خانواده هایی که به همراه کودکشان ناچار از سکونت در خیابان ها هستند یا بچه های معصومی را می بینیم که در سنین خرد سالی در خیابان‌ها به تکدی گری مشغولند یک قدم به پذیرش این مسئله نزدیک تر می شویم که وجدان هایی هستند که باید بیدار شوند.وقتی طفل‌های سه چهار ساله ای را می بینیم که در سرمای سیاه و کشنده زمستان لابه‌لای ماشین ها دندان هایشان پیاپی به هم می خورد، باید چه کار کنیم؟ کسانی هستند که باید تکانشان داد و وادارشان کرد که نگاهی بیاندازند. به آنها یادآوری کرد که این دو روزه دنیا و نعمت های آن موقتی و امانتی هستند و چندی دیگر به پایان می رسند و از آن به بعد روزهای پاسخ دادن به مرجعی فرا می رسد که نمی توان به او دروغ گفت. بهانه ها را نمی پذیرد و عدالت را به شدتی اجرا می کند که هیچ کس دیگری را توان آن نیست. باید پرسید که آن وقت چه؟ آیا آن وقت هم بهانه ها را می شود به عنوان دلیل ارائه داد؟

دیدن تصاویر تفریح از خدا بی خبرانی که برای نمایش عبور چرخ یک اتوموبیل از روی بازوی یک کودک جمع شده اند به اندازه کافی زجر آور هست که انسان را به یاد دوران جاهلیت بیاندازد. از آن سو دیدن کودکان خردسالی که گرفتار باند های متکدیان شده اند و در سرمای طاقت فرسا ناچار به گدایی هستند و فریادرسی ندارند ورای تحمل هر انسان آزاده ای است. آیا نهاد هایی چون شهرداری ، پلیس و بهزیستی نمی توانند با همکاری هم و به کمک یکدیگر لااقل به موارد خاص و شدید این مشکل رسیدگی کنند؟ اگر خلاء قانونی داریم آیا نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی نمی توانند این نقص را لااقل برای موارد بسیار دردناک و حساس پر کنند؟ آیا خیرین محترمی که در پی تاسیس مدرسه و بیمارستان هستند، نمی توانند بخشی از همت خود را برای رفع آثارچنین جفاهای اجتماعی به کار گیرند؟

آیا باید نوشت به امید روزی که در سرمای زمستان هیچ کودک خردسالی ناچار به گدایی نشود؟ هیچ خانواده ای بی خانمان نباشد، هیچ کودکی آزار نبیند و یا لااقل آزار دهنده اش با استفاده از خلاء های قانونی از مجازات فرار نکند؟