دراکو یا اژدهای پرنده بدنی باریک و کشیده با دمی دراز دارد. دست و پاها و انگشتان نیز بلند و باریک هستند که برای فرود آمدن یا پریدن و گرفتن شاخه ها کاربرد دارند. همان طور که در بخش های پیشین اشاره شد، دراکو به معنای واقعی پرواز نمی کند بلکه مانند یک گلایدر در هوا سُر می خورد. به کمک دست ها و پاهای بلند و انگشتان تخصص یافته روی تنه درختان بالا می رود. توانایی خوبی در استتار و هم رنگی با پوست درختان و شاخ و برگ ها دارد. به همین دلیل یافتن این خزنده در
جنگل ها دشوار است.
به محض این که احساس خطر کند و متوجه شود استتار فایده ای نداشته است خود را از روی تنه درختان یا شاخه ها پرتاب می کند تا با سقوط آزاد در هوا رها شود؛ سپس همچون گلایدر پرواز کرده و خود را به درختان دیگر می رساند. به همین خاطر دراکو همیشه در ارتفاعات درختان به سر می برد. دراکوها وزنی بسیار سبک دارند، به آسانی روی شاخه ها و برگ ها حرکت می کنند به قدری حرفه ای می خزند که حتی ترکه های نازک سرشاخه ها و برگ ها نیز خم نمی شوند. این جانور بی آزار با آن که ظاهری عجیب و
غیر عادی دارد ولی هیچ خطری برای انسان ندارد. از مورچه ها و موریانه ها به مقدار زیادی تغذیه می کند به طوری که در هر وعده غذایی یک دراکو ممکن است حدود ۱۰۰ تا ۲۰۰ مورچه را بخورد. در جنگل های بارانی جنوب شرق آسیا به قدری جمعیت کلنی مورچه های درختی و برگ بُر زیاد است که اگر کنترل نشوند برگی روی درختان دیگر دیده
نمی شود. دراکوها با تغذیه از این مورچه ها، در حفظ تعادل زیستی و جمعیتی روی اشکوب بالایی جنگل ها نقش و وظیفه با ارزشی دارند. با این حال برخی از گونه های جنس دراکوها به سوی نابودی سیر می کنند یا با خطر تخریب زیستگاه رو به رو هستند.
این که در گذشته اژدهای خطرناک و نابودگر بوده است قابل قبول نیست چرا که هیچ جانداری روی زمین جز انسان خطرناک و ویرانگر نبوده و نیست. امروزه جانورانی چون کوسه و اژدهای کومودو یا مارهای سمی روی زمین وجود دارند ولی تا توسط انسان مورد آزار و تجاوز به قلمرو قرار نگیرند، هیچ خطری ندارند.
به جز حشرات ناقل بیماری، این طور نیست که مثلاً مار یا اژدهای کومودو به قصد کشتن انسان به جستجو بپردازد و انسانی را بیابد و بکشد یا بخورد. می توان گفت که تمامی جانوران روی خشکی و دریا از انسان می ترسند و این انسان است که جستجو
می کند تا جانوری را بیابد و بکشد و بخورد یا فراتر از غریزه آن را بفروشد و زندانی کند.
این که در رمانی خوانده یا شنیده ایم که فلان جانور مثل سوسمار پرنده خطرناک و مخرب است درست نیست باور کنیم و هر گاه یافتیم آن را نابود کنیم. امروزه بسیاری از فیلم های معروف و پرفروش دنیا عامل اصلی و به وجود آورنده ترس و تنفر از جانوران در انسان های نا آگاه هستند. بسیاری از کارگردانان و کمپانی هایی که مدام ادعا می کنند حامی محیط زیست و حافظ تنوع زیستی هستیم، فیلم هایی می سازند که در آن برخی جانوران را به هیولایی خونخوار تبدیل می کنند که
بی رحمانه سعی در نابودی بشر دارند و در مقابل انسان های آسیب دیده با شجاعت و قهرمانی این جانوران را نابود می کنند.
در واقع این سینماگران به خاطر فروش فیلم هایشان خواسته یا نخواسته باعث تهدید برخی گونه های جانوری می شوند. اگر واقع بین باشیم، اگر شخصی بدون اطلاع از جانورشناسی فیلمی را ببیند که عنکبوت ها به مانند هیولایی انسان ها را کشتار می کنند، درباره عنکبوت ها فقط این را خواهد دانست که خطرناک و قاتل هستند و هر جا عنکبوت ها را ببیند بی درنگ آنها را خواهد کشد.
عنکبوت هایی که در واقعیت بی آزار هستند و بدون این که ما متوجه شویم حشرات آفات و بیماری زای اطراف ما را از بین می برند.
مرتضی جوهری

code