دوازدهمین حراج هنری تهران برگزار شد و در آن آثاری با ارزش بیش از ۳۱ میلیارد تومان فروش رفت اما برگزاری آن در شرایط فعلی جامعه واکنش‌های متفاوتی را برانگیخت.
دوازدهمین حراج هنری تهران در آخرین جمعه دی ماه در هتل پارسیان آزادی برگزار شد. در این حراج هنری آثاری از فرشید مثقالی، پرویز تناولی، فریده لاشایی، پروانه اعتمادی، هانیبال الخاص، رضا بانگیز، یعقوب امدادیان، قاسم حاجی‌زاده، هوشنگ پزشک‌نیا، نصرت‌الله مسلمیان، منصوره حسینی، سیدمهدی حسینی، مهدی سحابی، داوود زندیان و ناصر اویسی به فروش گذاشته شد.
در شرایطی که اوضاع جامعه به دلیل بحران فزاینده اقتصادی و ناراحتی و رنج ناشی از اتفاق‌های پی در پی اخیر ملتهب است برگزاری این حراج به بحث‌های فراوانی نه فقط در میان اهالی هنر بلکه در میان مردم انجامیده است. عدد و رقم‌هایی که در این حراج رد و بدل شد به گفته مدیر حراج تهران حدود ۳۱ میلیارد تومان بود. از سوی دیگر بسیاری از هنرمندان جوان و کمتر شناخته شده درگیر فشار ناشی از بحران اقتصادی جامعه‌اند و این موضوع به حساسیت‌های ناشی از این حراج دامن زده است. موافقان حراج تهران نیز از سویی معتقدند برگزاری چنین رویدادهایی اقتصاد هنر را تقویت می‌کند و در نهایت به سود همه هنرمندان است.
سوالات پیش آمده در حراج هنری تهران
یک منتقد هنری در توییترش نوشته است: دوازدهمین دورهی حراج تهران درحالی برگزار می‌شود که مدیران این حراج تا به این لحظه در قبال احتمال آثار دارای مشکلات حقوقی به فروش رفته در یازده دوره پیشین، هیچگونه مسئولیتی را قبول
نکرده اند. عددسازی و فروشهای که با هدف ارائه آمار از موفقیت حراج و بالطبع تاثیر روی افکار عمومی رخ داده، بر کسی پوشیده نیست.
در حراج دورهی گذشته حدود ۶۵% آثار ارائه شده، به همین شیوه فروش رفتند. یعنی مجموعه دارانی که آثار خود را به حراج ارائه کرده بودند، مجبور شدند آثار خود را با قیمتی بالاتر بخرند. بدین ترتیب گردش سرمایه‌ای رخ نداده و تنها درصد کمیسیون حراج از سوی ایشان پرداخت شده است. با این حال حراج هنری تهران، تنها حراجی است که بطور کامل از سوی مسئولان دولتی، حمایت می‌شود. رانتی غیر معمول و غیرعرف که هیچ یک از حراجهای هنری دیگر، از آن بهره‌مند نیستند.
حراج هنری تهران نشانه‌ای از بی‌اثری تحریم‌ها
از سویی دیگر موافقان این حراج برگزاری این حراج را نشانه آن می‌دانند که جامعه علیرغم جوسازی‌های رسانه‌ها در آرامش و رفاه نسبی به سر می‌برد. یک فعال رسانه‌ای دراین باره در توییترش نوشت: برای اینکه بهتر متوجه پیروزی دوم بشوید؛ یک نگاه ساده به شرایط ونزوئلا و قطر پس از تحریم داشته باشیدکه چگونه در چند شبانه‌روز با بحران مواجه شدند حراج تهران نیز مثال دیگری از بی‌اثری تحریم‌هاست در یک اقتصاد بحرانی با گرسنگی شیوع یافته! (مثل سومالی) کسی حراج میلیاردی برگزار نمی‌کند.
حراج هنری تهران یا حمایت از کسب و کارها
فعالان اقتصادی اما نقدی دیگر متوجه این حراج می‌کنند. برخی از آنان اعتقاد دازند در شرایطی که اقتصاد کشور با بحران ناشی از تحریم‌ها مواجه است ورود چنین سرمایه‌هایی به بازار خصوصاً اکوسیستم استارتآپی می‌توانست به رشد اقتصاد کمک کند.
یکی از فعالان استارتآپی در این باره توییترش نوشت: حراج هنری تهران ۳۱ میلیارد تومان فروخته، آقایان خانم‌ها هنر اصلی کسب و کارهایی هستند که خلاقانه برای رشد راه‌اندازی شدند و خیلی‌هاشون نیاز به کمتر از یک میلیارد برای رشد دارند. اینکه پولتون رو چطور خرج می‌کنید به خودتون مربوطه، ولی اکوسیستم استارت آپی امروز نیاز به حمایت داره..
حراج هنری تهران یک ضرورت است؟
برخی از منتقدان هنری در این باره می‌گویند:چرا باید همچنان درباره بنگاه‌های اقتصادی و نقششان در هنر ایران نوشت و چه باید نوشت؟ مسئله فقدان رویکرد انتقادی در اغلب مطبوعات است و نیز دستان بسته اهل نقد. متأسفانه اغلب مطبوعات و خبرگزاری‌های داخلی و خارجی مهم‌ترین اخبار هنر ایران را همین حراج‌ها می‌دانند، پس اصحاب رسانه نیز این میان مقصرند. تا کی رکوردشکنی این یا آن حراج باید تیتر یک هنرهای تجسمی باشد؟ تاسف بار است که خرید فلان بازیگر یا بازیکن فوتبال از حراج و عکس این‌ها مثلاً با اثری از یک هنرمند خبر می‌شود و همان که خبر را کار می‌کند درباره خصوصیات کار آن هنرمند هم می‌نویسد ودر اینجا باید پرسید پس کار امثال ایرج افشار و نجیب مایل هروی و رویین پاکباز که سالیان آزگار گشتند و قلم فرسودند و فوج‌فوج اصطلاح ضبط کردند که چه شود؟ آیا کسانی که در حراج شرکت می‌کنند هرگز از خود پرسیده‌اند که چرا چکش حراج را ستاره‌های سینما می‌زنند؟ مگر هنر احتیاج به جذابیت افزوده دارد؟
هزاران نفر از طریق هنر امرار معاش می‌کنند
اما علیرضا سمیع‌آذر مدیر حراج تهران در گفتگویی به انتقادات از برگزاری حراج تهران در دوران بحران اقتصادی مردم این‌گونه پاسخ داده است:
همه سال‌ها شرایط اینطور بوده و شاید الان کمی سخت‌تر شده است. اگر هم فرض بگیریم که شرایط بد است، چرا باید در شرایط بد، دستاورد‌های هنری به فروش گذاشته نشود؟ چه کسی به این نتیجه رسیده حالا که وضع اقتصادی رضایت بخش نیست، هنرمندان باید کار کنند و در آخر کارشان را پنهان کنند؟ چرا فکر می‌کنیم که هنر فقط برای دوران رونق اقتصادی است؟
مدیر حراج تهران می‌افزاید: «در هرجای دنیا وقتی شرایط اقتصادی بد می‌شود، سرمایه گذاری روی دو چیز خوب نتیجه می‌دهد که یکی طلا و دیگری آرت است. به عنوان مثال بعد از ۱۱ سپتامبر در آمریکا که بازار سهام سقوط کرد، صنایع شکست خوردند و وضعیت سرمایه گذاری در بسیاری از بخش‌ها بد شد. بهترین رکورد‌های هنر، سال بعد در نیویورک زده شد.»
وی با بیان اینکه در شرایط بد اقتصادی عده‌ای نمی‌دانند با پول خود کجا باید سرمایه گذاری کنند تا سودآور باشد، عنوان کرد: «طبیعتاً بعضی‌ها سراغ طلا و برخی هم سراغ زمین می‌روند؛ اما هیچ یک از این‌ها تولید ملی را ارتقا نمی‌دهد؛ بنابراین پیشنهاد من به این افراد این است که هنر بخرند زیرا در حال حاضر هزاران نفر از طریق هنر امرار معاش می‌کنند. اگر خیل عظیمی از هنرمندان جوان احساس کنند که هنر در شرایط بد هم فروخته می‌شود، نتیجه خوبی برایشان دارد و به یک اطمینان خاطر می‌رسند.»
حراج تهران یک رویداد صرفا فرهنگی نیست
نقاش پیشکسوت با تاکید بر لزوم شناخت ابعاد صحیح حراج تهران، گفت: این رویداد بیشتر یک فرایند اقتصادی است و مشکل از جایی آغاز می‌شود که از این رویداد انتظار یک حرکت صرفاً فرهنگی و سازنده در فضای هنرهای تجسمی ایران داشته باشیم.
علی فرامرزی پیشکسوت نقاش و مدیر گالری فرامرزی که تجربه حضور در حراج تهران را دارد در گفت‌وگو با خبرنگار هنرهای تجسمی ایرنا گفت: حراج تهران یک فرآیند بی‌سابقه، نوپا و جوان در تاریخ هنرهای تجسمی ایران است و در واقع چون جامعه فرهنگی به ابعاد آن اشراف کامل ندارد فرهنگ حراج هم برایش به درستی جا نیفتاده است.
اقتصاد بیش از جنبه‌های دیگر اساس برگزاری حراج‌هاست؛ فروش نرفتن تعداد زیادی از آثار، ضعف و شکست بزرگ برای آن محسوب می‌شودبه همین دلیل حراج‌ها تلاش می‌کنند بیشتر گردش مالی را در کنار گردش فرهنگی مد نظر قرار دهند. حراج گذار الزاماً کارشناس هنر نیست بلکه بیشتر کارشناس اقتصادی است که صدای نبض بازار هنری را می‌شنود.
اگر به تاریخ ۳۰۰ ساله شکل گیری حراج‌ها در اروپا نگاه کنیم به این نکته خواهیم رسید که آنها در سال‌های نخست انگشتر، میز، مبل، جواهرات می‌فروختند که گاه تابلوی هنری در میان آثار خریداری شده یک خانه وجود داشت و پس از گذشت سال‌ها آثار هنری به صورت مستقل ارائه شد و اگر حراجهای کریستی و ساتبیز را مورد توجه قرار دهید هنوز حراجهای جواهرات، خودرو و دیگر موارد را در کنار حراج آثار هنری برگزار می‌کنند.
وی گفت: حراج گذار نیز نباید این انتظار غیرمنطقی را ایجاد کند و برای جامعه هنرهای تجسمی انتظارات فرهنگی غیرضروری به وجود آورد. حراج تهران در اطلاع‌رسانی با مشکلاتی روبرو بوده است و می‌بایست یک سخنگوداشته باشد که بتواند با پاسخگویی، فرهنگ سازی صحیح ایجاد کند تا افراد فعال در هنرهای تجسمی با ابعاد این پدیده آشنا شوند.
این هنرمند نقاش گفت: جامعه ما از لحاظ فرهنگ‌زدگی به همه مباحث به صورت فرهنگی و اخلاقی نگاه می‌کند و نبود دوسالانه‌ها و رویدادهای فرهنگی جدی در ایران سبب شده است که هنرمندان از حراج تهران توقع یک حرکت هنری داشته باشند.
فرامرزی افزود: حراج تهران همچون هر رویدادی باید محسنات و معایب خود را بشناسد و با شنیدن نقدهای منطقی مسیر حرکت خود را ترسیم کند. برای آسیب شناسی این رویداد باید این معیار را در نظر بگیریم که اگر حراج تهران برگزار نمی‌شد وضعیت هنرهای تجسمی به چه صورت بود.
مدیر گالری فرامرزی در پاسخ به شائبه ارتباطهای غیر معمول حراج گذار با هنرمندان گفت: ارتباطهای فامیلی و روابط دوستانه نمی‌تواند در یک رویداد حرفه‌ای همچون حراج تهران وجود داشته باشد، چنین چیزی خودکشی حراج گذار است چون اگر آثار ارائه شده فروش نرود آسیب جدی به حراج وارد می‌شود.
وی گفت: قیمت آثار فروش رفته در حراج به طور طبیعی متفاوت از قیمت آثار همان هنرمند در گالری‌ها و آتلیه شخصی وی است چون حراج این امکان را ایجاد می‌کند که رسانه‌ها به صورت متمرکز به آثار بپردازند، کاتالوگ چاپ می‌شود، منتقدان و فعالان هنرهای تجسمی در مورد آن می‌نویسند و در خارج از ایران به آن استناد می‌شود و همه این عوامل سبب می‌شود جو حاکم در حراج با دیگر فضاهای فرهنگی متمایز باشد و هنرمندان و گالری داران بتوانند به درستی جای این رویدادها را پیدا کنند تا در بازار فروش موفق شوند.
مجموعه حراج تهران در سال ۱۳۹۱ به صورت نهادی مستقل و خصوصی شکل گرفت. این حراج معرفی نمونه‌های هنر مدرن و معاصر ایران، از هنرمندان پیشگام و نام آشنا گرفته تا جوانان، به مجموعه داران هنری و مخاطبان جهانی را هدف اصلی خود قرار داده است. این مجموعه همچنین تقویت بازار داخلی هنر که زمینه و بستر اصلی بازار جهانی است، را از اهداف اصلی خود عنوان می‌کند.
فروش ۳۱ میلیارد تومانی
دفتر دوازدهمین حراج تهران که به عرضه و فروش آثار هنر معاصر ایران اختصاص دارد، در حالی بسته شد که مجموع فروش آن ۳۱ میلیارد و ۷۱۷ میلیون تومان اعلام شد و گران اثر فروخته‌شده نیز متعلق به حسین زنده‌رودی با قیمت ۳ میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان بود. به گزارش ایسنا، دوازدهمین دوره از حراج تهران در هتل پارسیان آزادی برگزار شد و اجرای این مراسم را حسین پاکدل و رضا کیانیان مشترکاً بر عهده داشتند.
اثری از حسین زنده‌رودی با عنوان «قوس آبی نیلگون» به عنوان گران‌ترین اثر این دوره از حراج تهران که پیشتر در حراج ساتبیز پاریس (۲۰۱۹) ارائه شده بود، با قیمت کمینه و بیشینه ۳ تا ۴ میلیارد ارائه شد که در نهایت با قیمت ۳ میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان چکش خورد. همچنین از دیگر نکات جالب توجه این حراج فروش اثر حسن روح الامین بود که به قیمت ۲۸۰ میلیون تومان و حدود ۴ برابر قیمت بیشینه در نظر گرفته شده (۶۰ میلیون تومان) چکش خورد.
همچنین در این حراجی ۳ اثر از خسرو حسن‌زاده، فرامرز پیلارام و منصوره حسینی به فروش نرسیدند. ۱۹ اثر نیز به قیمت کمینه، فروخته شدند. در دوازدهمین حراج تهران، اثر مرمت‌شده منوچهر یکتایی با عنوان «طبیعت بیجان» با قیمت کمینه و بیشینه ۵ر۱تا ۲ میلیارد تومان که پیشتر در حراج ساتبیز لندن (۲۰۱۶) ارائه شده بود، با قیمت یک میلیارد و ۹۰۰ میلیون تومان چکش خورد. همچنین اثر فرهاد مشیری با عنوان «خوابم یا بیدارم» با قیمت کمینه و بیشینه ۵ر۱تا ۲ میلیارد تومان، با قیمت یک میلیارد و ۶۰۰ میلیون تومان به فروش رسید.
در حراجی دوازدهم اثر ژازه تباتبایی با قیمت کمینه و بیشینه ۷۰۰ تا ۹۰۰ میلیون تومان، با قیمت یک میلیارد و ۱۰۰ میلیون تومان چکش خورد.
اثر منیر فرمانفرمائیان هم که با عنوان «توپ آیینه‌ای» و با قیمت کمینه و بیشینه ۸۰۰ تا ۱ میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان در دوازدهمین حراج تهران ارائه شد، با قیمت یک میلیارد و ۱۰۰ میلیون تومان به فروش رسید.
همچنین اثری بدون عنوان از فرامرز پیلارام که با قیمت کمینه و بیشینه ۱ تا ۵ر۱میلیارد تومان در دوازدهمین دوره از حراج تهران ارائه شده است، به قیمت کمینه خود یعنی یک میلیارد تومان به فروش رسید.
هیچ روی صندلی
اثر پرویز تناولی از مجموعه «هیچ روی صندلی» نیز که با قیمت کمینه و بیشینه یک تا ۵ر۱ میلیارد تومان ارائه شده است، با قیمت کمینه خود یعنی یک میلیارد تومان فروخته شد. در جریان دوازدهمین حراج تهران، اثر آیدین آغداشلو با عنوان «تابستان، زمستان» از مجموعه مغربی‌ها با قیمت کمینه و بیشینه ۷۰۰ تا ۹۰۰ میلیون تومان، با قیمت ۸۵۰ میلیون تومان فروخته شد.
اثری بدون عنوان از عباس کیارستمی از مجموعه سفیدبرفی که پیشتر در حراج کریستیز (۲۰۱۴) ارائه شده بود، با قیمت کمینه و بیشینه ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلیون تومان، با قیمت ۴۲۰ میلیون تومان چکش خورد.
همچنین اثری بدون عنوان از پرویز کلانتری نیز که با قیمت کمینه و بیشینه ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلیون تومان ارائه شده بود که با قیمت ۴۶۰ میلیون تومان به فروش رسید. ضمن اینکه دیگر اثر کلانتری از مجموعه سقاخانه نیز با قیمت کمینه و بیشینه ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون تومان، به قیمت ۲۴۰ میلیون تومان فروخته شد.
در این حراجی، اثری از مارکو گریگوریان با عنوان «چهار فصل» که با قیمت کمینه و بیشینه ۷۰۰ تا ۹۰۰ میلیون تومان ارائه شده بود، با قیمت کمینه خود یعنی ۷۰۰ میلیون تومان به فروش رسید.
در این مراسم اثری بدون عنوان از نصرالله افجه‌ای با قیمت کمینه و بیشینه ۶۰۰ تا ۸۰۰ میلیون تومان، به قیمت ۶۵۰ میلیون تومان چکش خورد. از نکات قابل توجه در این حراجی تاکنون، به فروش نرسیدن دو اثر بوده که یکی از آنها اثری بدون عنوان از فرامرز پیلارام با قیمت کمینه و بیشینه ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون تومان است. بر اساس این گزارش ایسنا، حسین پاکدل که اجرای بخش نخست حراج را برعهده داشت، این مراسم را با ادای احترام به روح سردار شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی و کشته شدگان حادثه هواپیمای اوکراین آغاز کرد. او همچنین از هنرمندانی که در ماه‌های اخیر از جامعه هنرهای تجسمی کشور درگذشتند، از جمله مسعود عربشاهی، منوچهر یکتایی و سیاوش مظلومی‌پور یاد کرد.
پرشور ۳۶ میلیونی
در این مراسم، اثر محمود زنده‌بودی با عنوان «بسم…» با قیمت کمینه و بیشینه ۱۲۰ تا ۱۶۰ میلیون تومان با قیمت ۳۰۰ میلیون تومان به فروش رسید.
اثر ساناز البرز با عنوان «پرشور» و قیمت کمینه و بیشینه ۱۰ تا ۱۴میلیون تومان، با قیمت ۳۶ میلیون تومان یعنی دوبرابر قیمت بیشینه خود چکش خورد.
همچنین اثری بدون عنوان از کوروش قاضی‌مراد با قیمت کمینه و بیشینه ۲۵ تا ۳۵ میلیون تومان، با قیمت ۶۰ میلیون تومان به فروش رسید.
اثری بدون عنوان از امیرصادق طهرانی با قیمت کمینه و بیشینه ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان، با قیمت ۵۵ میلیون تومان به فروش رفت. اثری بدون عنوان از محمد بزرگی نیز با قیمت کمینه و بیشینه ۵۰ تا ۷۰ میلیون تومان با قیمت ۱۳۰ میلیون تومان چکش خورد.
اثری بدون عنوان از حسین زنده‌رودی با قیمت کمینه و بیشینه ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلیون تومان با قیمت ۴۲۰ میلیون تومان و اثری بدون عنوان از بابک رشوند با قیمت کمینه و بیشینه ۴۰ تا ۶۰ میلیون تومان با قیمت ۹۰ میلیون تومان چکش خورد.
در مراسم جمعه، اثری بدون عنوان از‌هادی روشن‌ضمیر با قیمت کمینه و بیشینه ۲۰ تا ۲۵ میلیون تومان، با قیمت ۴۰ میلیون تومان فروش رفت. اثر شهلا حبیبی از مجموعه آفرینش نیز با قیمت کمینه و بیشینه ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیون تومان، با قیمت ۱۵۰ میلیون تومان چکش خورد. همچنین اثر ناصر پلنگی با عنوان «ارزش فرهنگی» با قیمت کمینه و بیشینه ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان، با قیمت ۵۵ میلیون تومان به فروش رسید.
اثر تاها بهبهانی با عنوان «سلطان» و با قیمت کمینه و بیشینه ۶۰ تا ۸۰ میلیون تومان، با قیمت ۱۰۰ میلیون تومان و اثر ناصر اویسی با عنوان «سواران را چه شد» با قیمت کمینه و بیشینه ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون تومان با قیمت ۲۲۰ میلیون تومان فروخته شد. همچنین اثر صادق تبریزی با عنوان «دلداده» و با قیمت کمینه و بیشینه ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلیون تومان، با قیمت ۴۲۰ میلیون تومان چکش خورد. اثری بدون عنوان از میترا کاویان از مجموعه شکارگاه با قیمت کمینه و بیشینه ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان، دو برابر بیشینه خود و با قیمت ۸۰ میلیون تومان به فروش رفت.
سیاوش در گذرگاه
اثر نیلوفر قادری‌نژاد با عنوان «سیاوش در گذرگاه» نیز با قیمت کمینه و بیشینه ۴۰ تا ۶۰ میلیون تومان، با قیمت ۱۰۰ میلیون تومان چکش خورد. اثر شهریار احمدی با عنوان «وجد براق» از مجموعه معراج نیز با قیمت کمینه و بیشینه ۵۰۰ تا ۷۰۰ میلیون تومان، به قیمت ۸۵۰ میلیون تومان فروخته شد. اثری بدون عنوان از حسن روح‌الامین و از مجموعه عصیان با قیمت کمینه و بیشینه ۴۰ تا ۶۰ میلیون تومان، با قیمت ۲۸۰ میلیون تومان و نزدیک به ۵ برابر قیمت بیشینه خود به فروش رسید.
اثر کیوان عسگری با عنوان «هنوز خواب تو را می‌بینم» با قیمت کمینه و بیشینه ۲۰ تا ۲۵ میلیون تومان، با قیمت ۴۴ میلیون تومان چکش خورد.
اثری از حسین محجوبی با عنوان «آرامش و زندگی در طبیعت پاک» نیز با قیمت کمینه و بیشینه ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان، به قیمت کمینه خود به فروش رسید. همچنین اثری بدون عنوان از زنده‌یاد سیاوش مظلومی‌پور با قیمت کمینه و بیشینه ۵۰ تا ۷۰ میلیون تومان، با قیمت ۶۵ میلیون تومان چکش خورد. اثر آرمان یعقوب‌پور از مجموعه طبیعت مینیمال با قیمت کمینه و بیشینه ۲۵ تا ۳۵ میلیون تومان، با قیمت ۶۰ میلیون تومان فروخته شد.
در این مراسم اثری بدون عنوان از فریده لاشایی با قیمت کمینه و بیشینه ۲۵۰ تا ۳۵۰ میلیون تومان، با قیمت ۴۴۰ میلیون تومان فروش رفت و اثری بدون عنوان از منصوره حسینی با قیمت کمینه و بیشینه ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیون تومان ارائه شده بود که به فروش نرسید.
همچنین اثری بدون عنوان از پروانه اعتمادی با قیمت کمینه و بیشینه ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلیون تومان، به قیمت کمینه خود به فروش رسید.
عصر جمعه اثری بدون عنوان نیز از منوچهر نیازی با قیمت کمینه و بیشینه ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون تومان، با قیمت کمینه خود فروخته شد.
اثر شهرام کریمی با عنوان «کوهستان مه‌آلود» با قیمت کمینه و بیشینه ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان، زیر کمینه با قیمت ۱۴۰ میلیون تومان به فروش رسید. اثری بدون عنوان از توکل اسماعیلی نیز با قیمت کمینه و بیشینه ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان، با قیمت کمینه خود چکش خورد.
آثار بدون عنوان
اثری بدون عنوان از حمیدرضا اندرز با قیمت کمینه و بیشینه ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان، با قیمت بیشینه خود به فروش رسید. همچنین اثری بدون عنوان از احمد وکیلی با قیمت کمینه و بیشینه ۲۵ تا ۳۵ میلیون تومان، با قیمت ۶۰ میلیون تومان و اثری بدون عنوان از یعقوب امدادیان با قیمت کمینه و بیشینه ۱۲۰ تا ۱۶۰ میلیون تومان، با قیمت کمینه خود یعنی ۱۲۰ میلیون تومان به فروش رسید. در حراج تهران در روز جمعه اثری بدون عنوان از حبیب‌الله صادقی با قیمت کمینه و بیشینه ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان، با قیمت ۶۰ میلیون تومان و اثری بدون عنوان از مرتضی گودرزی با قیمت کمینه و بیشینه ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان، با قیمت ۳۶ میلیون تومان فروخته شدند.
اثر جواد علیمحمدی اردکانی از مجموعه زمین نیز با قیمت کمینه و بیشینه ۱۲ تا ۱۶ میلیون تومان، با قیمت ۳۶ میلیون تومان به فروش رسید. اثر جاسم غضبان‌پور با عنوان «یاران فکه» نیز با قیمت کمینه و بیشینه ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان، با قیمت ۳۸ میلیون تومان چکش خورد. همچنین اثری بدون عنوان از ظاهر پورحیدری با قیمت کمینه و بیشینه ۴۰ تا ۶۰ میلیون تومان، با قیمت ۵۵ میلیون تومان فروخته شد.
اثر خسرو خسروی با عنوان «خیابان خیس‌شده از باران» با قیمت کمینه و بیشینه ۲۵ تا ۳۵ میلیون تومان، با قیمت ۳۰ میلیون تومان و اثری بدون عنوان از بهمن دادخواه با قیمت کمینه و بیشینه ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلیون تومان، با قیمت ۴۴۰ میلیون تومان به فروش رسیدند.
در چهلمین اثر از این حراجی، اجرای مراسم را رضا کیانیان بر عهده گرفت. او نیز اجرای خود را با ادای احترام به «رفتگانی که از زمین به آسمان پر کشیدند» آغاز کرد.
گروه گزارش
اکبر عزیزی «اخلاق» بازیچه ورزش نیست