به از گشتن به ویروسی گرفتار
«کرونا» دشمن جان است ای دوست
نباشد جان شیرینت سزاوار!
بدیهی است که صرفاً با گفتن «در خانه بمانید» پیشگیری از ابتلا به ویروس کرونا تحقق نمی‌یابد، بلکه باید سفت و سخت و محکم و آمرانه دستو داده شود که هرکس در خانه خود نماند و در کوچه و خیابان‌ها بی‌دلیل رفت و آمد داشته باشد، امتیازی از او گرفته می‌شود که آن امتیاز در شرایطی می‌تواند نپذیرفتن شخص خاطی در موقع گرفتار شدن به بیماری کرونا در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی باشد! همچنین دولت می‌تواند اعلام کند که در صورت ترددهای ضروری، افراد باید همواره کارت ملی خود را همراه داشته باشند و در رفت و آمدهای خارج از منزل به مأموران مربوطه ارائه دهند تا چنانچه عذرشان موجه بود، به راه خود ادامه دهند و در غیر اینصورت ماموران با رویت کارت ملی نام و نشان و شماره کارت ملی فرد خاطی را به مراکز درمانی و بیمارستان‌ها گزارش دهند تا در سیستم وارد شود.
مزیتی که اعلام این طرح در رسانه‌های گروهی دارد، افراد خاطی از ترس از دست دادن امتیاز و نپذیرفته شدن بیمارستان‌ها و مراکز درمانی، خانه نشین می‌شوند و به این ترتیب از فشار مراجعه بیماران کرونایی به بیمارستان‌ها و مراکز درمان کاسته خواهد شد و کادر درمانی اعم از پزشکان، پرستاران و کارکنان زحمتکش و از جان گذشته مراکز درمانی امکان استراحت و آرامش بیشتری پیدا خواهند کرد و با انرژی و فراغت بال بهتری به مداوای بیماران بستری شده خواهند پرداخت.
به عنوان یک همکار پزشک به تمامی کادر درمانی و بهداشتی بیمارستان‌ها خسته‌نباشید می‌گویم و از آنان تشکر می‌کنم ، بر دستان‌شان بوسته می‌زنم و تندرستی و بهورزی یکایک این عزیزان را مسئلت دارم.
حال با تمامی موارد یاد شده چگونه می‌توان گفت از کارگران روزمزد و یا دستفروشان خیابانی یا مغازه‌داران خرده یا که اکثراً اندوخته و پس‌اندازی ندارند، خواست که در خانه‌هایشان بمانند و بیرون نیایند؟ برای اجابت این تقاضا باید آن طرف قضایا را هم دید که این اقشار جامعه اگر از خانه‌ها بیرون نیایند، از کجا باید مخارج زندگی خود را تأمین کنند؟
دولت هرطور که صلاح می‌داند باید هزینه معیشت آنها را تا اندازه ممکن تأمین و سپس به خانه نشینی دعوت کند، مثل کانادا که به هر فرد خانه‌نشین شده نیازمند که بیکار شده باشد ماهانه ۲ هزار دلار و سبد معیشتی شامل انواع مواد خوراکی و میوه در حد نیاز اختصاص می‌دهند. به این طریق چنانچه نیمی از مردم در خانه قرنطینه و نیم دیگر دنبال کسب و کار باشند علاوه بر اینکه نتیجه‌ای گرفته نمی‌شود، شیوع بیماری هم دامن زده می‌شود. با توجه به شیوع بیماری کرونا که عالمگیر شده و خطر جدی آن گریبانگیر همه افراد دنیا شده و نزدیک به ۲ ماه است که بیش از خود بیماری روح و روان و فکر و ذکر ما را آزرده کرده است و خانه‌نشین شده‌ایم، در مجال به دست آمده به دیوان حافظ پناه برده ام و با تضمین یکی از غزلیات خواجه شیراز، در مصرع اول آن تغییری نداده‌ام و مصرع دوم را به طنز و با موضوع کرونا سروده‌ام تا شاید انبساط خاطری برای خوانندگان فراهم کند.
کرونائیده!
«مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو»
گفت برخیز، که آمد کرونا بهر درو!
«گفتم ای بخت و خورشید دمید»
گفت در خواب خوشم، از بر من زود برو
«تکیه بر اختر شبگرد مکن کاین عیار»
تام او تاج بود، می‌شکند او کمر کیخسرو
«گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلک»
حرف من را بشنو، زود به کاشانه برو
«چشم بد دور ز خال تو که در عرصه حُسن»
زشت و زیبا نشناسد، سگِ هارست برو
«هرکه در مزرع دل تخم وفا سبز نکرد»
سبز اگر کرد، ندارد ثمری گاهِ درو
«آتش زهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت»
«محسنی» گفت: بنشین خانه برون هیچ مرو!
دکتر علی ـ محسنی کاشانی
اکبر عزیزی اقدامی دیر، اما باارزش