بیش از یک سال از شیوع ویروس کرونا در اقصی نقاط جهان می‌گذرد و در این مدت مسؤولان و متخصصان حوزه درمان با اتخاذ راهکارهایی سعی کرده‌اند روند صعودی شیوع این ویروس را متوقف کنند.

این که چگونه برخی کشورها توانسته‌اند سهم بیشتری از واکسیناسیون را به خود اختصاص دهند، موضوعی است که در این مقال نمی‌گنجد و باید در جای خود مورد مداقه قرار گیرد؛ اما فارغ از این مسأله حیاتی، اتخاذ راهکارهای صحیح برای کاهش آمار مبتلایان و حفظ وضعیت، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است که متأسفانه کشورمان در کنار واکسیناسیون عمومی، در این حوزه هم نتوانسته است نمره قابل قبولی کسب کند.

اواخر پارسال پس از گذشت چند هفته از اعمال محدودیت‌های سخت از جمله منع تردد شبانه خودروها در اکثر شهرها، مسؤولان در سازمان‌ها و ارگان‌های مختلف به یکباره از اقدامات انجام گرفته برای تسهیل در سفرهای نوروزی خبر دادند! این در حالی بود که وزیر بهداشت به عنوان یکی از مسؤولان و تصمیم‌گیرندگان اصلی ستاد مقابله با کرونا، مردم را به پرهیز از سفر توصیه می‌کرد و نسبت به عواقب سفرهای نوروزی هشدار می‌داد.

نتیجه تضاد و ناهماهنگی در اقدامات و تدابیر اتخاذ شده، با آغاز تعطیلات در جاده‌ها نمود پیدا کرد و اکثر استان‌ها از جمله فارس، ایلام، تهران، گیلان و مازندران با خیل گسترده مسافران مواجه شدند.

این که مسافرت و کاهش رعایت پروتکل‌های بهداشتی تأثیر مستقیمی بر افزایش شمار قربانیان و مبتلایان این ویروس دارد، بر هیچ‌کس پوشیده نیست اما این که چرا با عِلم به این موضوع، جاده‌ها را به روی مردم می‌گشاییم و حتی با ایجاد تسهیلات،آنها را به کرونا گَردی دعوت می‌کنیم، جای سؤال دارد و متصدیان این حوزه باید پاسخگوی عملکرد خود باشند.

البته تصمیمات متناقض در حوزه مقابله با کرونا از ابتدای شیوع آن در کشور، قابل مشاهده است و موضوع جدیدی نیست. به عنوان نمونه، در برهه‌ای مسؤولان بدون ایجاد ظرفیت‌ها و زیرساخت‌های لازم، دائم از مردم می‌خواستند از محلول‌های ضد عفونی‌کننده و ماسک استفاده کنند؛ درحالی تا چند هفته نه خبری از ماسک در داروخانه‌ها بود و نه مواد ضد عفونی‌کننده نظیر الکل و این گونه کالاها با قیمت‌های گزاف و به طور زیرزمینی به فروش می‌رفت!

متهم کردن مردم به عنوان عامل اصلی شیوع کرونا، راهکار و سیاستی است که همواره از سوی مسؤولان دنبال شده است؛ گاه به عدم رعایت پروتکل‌های بهداشتی متهم می‌شویم و گاه به خاطر سفر، مورد سرزنش قرار می‌گیریم، غافل از این که رفتار تک تک افراد جامعه منبعث از عملکرد مسؤولان است و نمی‌توان انتظار دیگری داشت.

وقتی در شرایط سخت اقتصادی محدودیت‌هایی برای مشاغل ایجاد می‌کنیم ولی پس از مدتی با تصمیمات غلط همه زحمات را به باد می‌دهیم، چگونه می‌توانیم انتظار داشته باشیم مردم چشمان خود را روی تضاد در تصمیم‌گیری‌ها ببندند و مانند خودمان عمل نکنند. چرا هرزمان با

بن بست مواجه می‌شویم، مردم را مقصر معرفی می‌کنیم ولی هنگام موفقیت و کاهش آمار، پله‌های تعریف و تمجید از یکدیگر را چند تا یکی طی می‌کنیم و زبان به تملق می‌گشاییم و یادی از مردم هم نمی‌کنیم.

به طور حتم اگر همراهی مردم طی ماه‌های گذشته وجود نداشت، اکنون با شیوع به مراتب هولناک‌تر کرونا در اقصی نقاط کشور مواجه بودیم؛ پس بهتر آن است که به جای گناهکار دانستن مردم، کمی هم حق انصاف را رعایت کنیم و با هماهنگی با همه دستگاه‌ها و ارگان‌ها و همچنین بهره‌گیری از نظرات کارشناسان مجرب، وارد این عرصه شویم تا به این ترتیب دِین خود را نسبت به مدافعان سلامت و عزیزانی که جان خود را برای نجات هموطنانشان در معرض خطر قرار داده‌اند، ادا کنیم.