داود مختاریانی- مربی در یک تیم فوتبال حکم پدر خانواده را دارد و بازیکنان در صورتی موفق خواهند شد که همه با دل و جان پدر خانواده را قبول داشته باشند و به توانایی‌های او شک نکنند.

در فوتبال ما هم مربیان بزرگی مشغول به کار هستند و اگر می‌بینیم که فوتبال ما در آسیا حرف اول را می‌زند نتیجه سال‌ها تلاش و کوشش آنهاست.

در فوتبال حرفه‌ای مربی علاوه بر رهبری فنی تیم، از بعد فرهنگی هم نقش مهمی دارد، زیرا هم بازیکنان و هم هواداران تیم، رفتار او را زیر نظر می‌گیرند تا از او به عنوان یک فرد موفق الگو برداری کنند.

از نحوه صحبت کردن مربی تا لباس پوشیدن و رفتارهای کنار زمین، همه و همه توسط بازیکنان و هواداران رصد می‌شود.

بعضی از مربیان در سطح حرفه‌ای فوتبال، به نقش فرهنگی خود واقف نیستند و فقط روی توانایی‌های فنی خود تمرکز می‌کنند و به دنبال کسب اطلاعات مفید فنی هستند و از نحوه رفتار، گفتار و پوشش خود غافل می‌شوند.

خوشبختانه در گذشته مربیان بزرگی در فوتبال ما بودند که می‌توانند الگوی مناسبی برای مربیان کنونی باشند. منصورپورحیدری، ناصر حجازی، حسن حبیبی، حشمت مهاجرانی، دهداری و …

اکنون لیگ برتر فوتبال هنوز هفته‌های آغازین خود را طی می‌کند و مسابقات به مراحل حساس نرسیده است و بالطبع برد و باخت در این هفته‌ها نمی‌تواند سرنوشت تیم‌ها را به چالش بکشد، زیرا فرصت کافی برای جبران وجود دارد، ولی رفتار برخی مربیان فوتبال در حین مسابقه و یا بعد از آن چنان غیر عادی است که اگر کسی اطلاع نداشته باشد، گمان می‌کند تیم آقای مربی عصبانی، به دسته پایین‌تر سقوط کرده است!

آیا این مربیان نمی‌دانند که رفتار و گفتار آنها از طریق رسانه به رویت جوانان و نوجوانان می‌رسد و تأثیر منفی روی رفتار آنها خواهد گذاشت، زیرا فکر می‌کنند هرگاه حقی از آنها ضایع شد باید عصبانی شوند و به زمین و زمان ناسزا بگویند؟

متأسفانه رفتار یکی از مربیان لیگ برتری که اتفاقاً از مربیان با سابقه و کاربلد فوتبال هم هست و با رشد پلکانی به این درجه رسیده است، در یکی از بازی‌های این هفته طوری بود که در دعواهای خیابانی هم کمتر می‌شد چنین صحنه‌هایی را دید.

شما این رفتار را مقایسه کنید با رفتار مربیان بزرگ فوتبال سطح اول دنیا که تیم‌های چند صد میلیون دلاری را با حضور بازیکنان بزرگ هدایت می‌کنند و هر باخت آنها شاید چند میلیون دلار به باشگاه ضرر مالی وارد می‌کند. نه دوان دوان وسط زمین می‌روند، نه با داور درگیر می‌شوند و نه با لگد به نیمکت ضربه می‌زنند.

این حرکات در شأن رهبر یک تیم نیست و مربیانی دست به حرکات اینچنینی می‌زنند که از نقش فرهنگی خود غافلند و نمی‌دانند چنین رفتارهایی چه تأثیر مخربی بر رفتار هوادارانی که اکثر آنها جوان هستند خواهد گذاشت.