همان طور که می دانیم تمامی حیوانات در اسارت احساس ناامنی و کسالت می کنند و زندگی آنها از حالت طبیعی خارج می شود، هر چند که محل نگهداری آنها بزرگ باشد و تمامی نیازهای آنها هم برآورده شود ولی همین که احساس کنند فنس یا دیواری در چند متری یا حتی چند کیلومتری آنها را محصور کرده است به استرس و بیماری روحی خطرناکی دچار می‌شوند. این استرس و بیماری هر چند که به سرعت آثار خود را نشان نمی دهد ولی در طولانی مدت باعث آسیب‌های جسمی و رفتاری غیرقابل جبرانی خواهد شد.
اگر در پارک سرنگتی افریقا یا دیگر جاها حیوانی را در اسارت نگهداری می کنند برای مداوا و درمان یا به بلوغ رساندن نابالغ های بی سرپرست است.
با این حال تکثیر در اسارت تاکنون توسط هیچ نهاد علمی در دنیا مورد تایید قرار نگرفته است و چنین طرح هایی همیشه با شکست مواجه بوده‌اند. اگر منطقه میشداغ محیط طبیعی و زیستگاه اصلی آهو است و این زیستگاه طبیعی تا امروز نسل آهو را حفظ کرده است، پس چرا باید آنها را در سایت هایی محصور نگهداری کرد تا هر از چند گاهی شاهد مردن و تلف شدن آنها باشیم؟
به تازگی آهوان میشداغ یکی پس از دیگری می میرند بدون این که کسی دلیل اصلی آن را بداند یا بخواهد معترض شود.
عکس از علی خسرجی

code