از جمع خلق، هر که تو را انتخاب کرد
یک خوشه غوره بود که خود را شراب کرد
دل با تو یکشبه ره صد ساله می رود
باید برای دیدن رویـت شتـاب کـرد
عرفان، عمود خیمه هستی کشیدن است
آباد شد کسی که خودش را خراب کرد
مــرغ هـوا و ماهـی دریـا گریستنـد
خورشید را طلیعه داغت کبـاب کـرد
از روی ما نگاه ولایـت مکـن دریـغ
باید همیشه روی نگاهت حساب کرد
با خط خوش برای تماشای اهـل دل
باید نوشت جان سخن را و قـاب کرد
دیوانـه جمـال تو عاقـل نمـی شـود
دل بی حسین، هرچه شود، دل نمی شود

code