این پنج بیت که نمی‌دانم گوینده‌اش کیست و در چه زمانی سروده شده است، بر زیر کنگره ضریح مقدس حضرت باب‌الحوائج، اباالفضل(‌ع) منقوش است و من‌بنده آن را در پشت کتاب دعایم در ضمن عتبه‌بوسی آن درگاه والاخرگاه یادداشت کرده بودم و ملاحظه می‌فرمائید چه ابیات جاندار بلیغ و شیوائی است.

۱٫ ضریحَ مفزعنا الأمنعُ
به کلَّ نازِلهٍ تُدفَعُ
۲٫ و بابک للخلق باب النجّاه
تَلُوذُ بغروتِها الرُّوَعُ
۳٫أباالفضل و الفَضلُ یُنمی ‌الیک
فأنتَ لألطافِهِ مَنبعُ
۴٫ فیا بَطَلَ الطفِّ هذا لِواک
عَلی کُلِّ شاهقهٍ تُرفَعُ
۵٫ و هذا حُسامُکَ أنشُودهٌ
بها یَنَتمی‌ البَطلُ الأروعُ
ترجمه:
۱٫ ضریح تو استوارترین و شریف‌ترین پناهگاه ماستر که به برکت آن، هر گرفتاریی رانده می‌شود.
۲٫ درگاه تو برای همه دروازۀ نجات و رهایی استر که آنان که از چیزی می‌ترسند، برای آسایش و آرامش به دستگیری آن پناهنده می‌شوند.
۳٫ ای ابوالفضل، هر فضیلت و برتری به تو وابسته استر و تو سرچشمة الطاف الهی هستی.
۴٫ ای دلاور پهلوان روز عاشورا، این درفش توستر که بر هر بلندی و پشت‌‌بامی افراشته است.
۵٫ و این شمشیر توست که سرود و آوازه‌ای استر که هر دلیر پُردل که از چیزی نمی‌ترسد، خود را به آن وابسته می‌شمارد و از آن یاری می‌طلبد.
*گلشن معنا (انتشارات اطلاعات)