رقم بالای قرارداد شیخ دیاباته و لوکادیا برای حضور در پرسپولیس موضوعی بود که مدیر رسانه‌ای باشگاه سپاهان چند روز قبل به آن اعتراض کرد. وی در صفحه شخصی خود به مبلغ عجیب ۹۰ میلیارد تومان برای جذب این دو بازیکن اشاره کرده و دلیل این همه ریخت و پاش را جویا شده است.
در استقلال و چند باشگاه پرطرفدار دیگر هم وضع به همین ترتیب است و مدیران باشگاه با آسودگی خاطر و بدون حساب و کتاب نسبت به خرید بازیکن اقدام می‌کنند.
اخیراً اعداد و ارقامی که برای رفت و برگشت بازیکنان فوتبال به لیگ پرتغال هزینه می‌شود هم قابل توجه بوده است. بازیکنانی که با رقم بسیار ناچیز به باشگاه‌های پرتغال می پیوندند و بعد از چند ماه از باشگاه پرتغالی با رقم بسیار بالا به صورت قرضی و یکساله به تیم سابق خود بازمی‌گردند و در این بین میلیاردها تومان هزینه روی دوش فوتبال گذاشته می‌شود.
همه این اتفاقات وقتی عجیب تر می‌شود که در میانه فصل مدیران باشگاه ادعا می‌کنند حتی پول آب معدنی سر تمرین را هم ندارند و هزینه آن را هواداران می‌دهند.
نکته مبهم دیگر، بستن قرارداد یکساله بازیکنان فوتبال و به ویژه بازیکنان خارجی است. در دنیای فوتبال حتی باشگاه‌های بزرگ و متمول هم از امضای قرارداد یکساله امتناع می‌ورزند، مگر اینکه بازیکن پا به سن گذاشته باشد و سال‌های پایانی بازی خود را سپری کند.
در لیگ داخلی ما باشگاه‌ها به راحتی با بازیکنان گرانقیمت قرارداد یکساله می‌بندند که این کار برای باشگاه خسارات مالی زیادی به همراه خواهد داشت زیرا بعد از یک سال به عنوان بازیکن آزاد شناخته می‌شود و در بازار نقل و انتقالات ریالی به باشگاه نخواهد رسید.
اینکه بخواهیم تصور کنیم چنین عملکردی سهوی است منطقی نیست و قطعاً دست اندر کاران خبر از عواقب زیانبار چنین اقداماتی دارند، ولی اینکه چطور مدیران باشگاه‌ها با خاطری آسوده می‌توانند این گونه عمل کنند و بار مالی سنگین بر دوش باشگاه بگذارند دلایل مختلفی دارد که یکی از مهمترین آنها ایجاد احساس رضایت در ذهن هوادار و کسب نتیجه در مسابقات است.
در فوتبال ما معمولاً هوادار فقط به کسب نتیجه و قهرمان شدن توجه می‌کند و به اینکه با مدیریت درست هزینه، باشگاه می‌تواند طی چند سال زیرساخت‌های خود را تجهیز و حتی اقدام به خرید ورزشگاه کند توجهی ندارد.
اکنون اگر کسی بابت حیف و میل بی رویه بودجه برای خرید بازیکن انتقاد کند، هواداران فوراً عملکرد تیم‌های رقیب را یادآوری و با این روش بودجه هدر رفته باشگاه را توجیه می‌کنند. به همین دلیل است که در فوتبال ما تیم‌های بزرگ تقریباً هیچ زیرساختی ندارند و با اجاره زمین تمرین و میزبانی می‌کنند.
تا وقتی هوادار فقط به برد فکر کند و روی امکانات و نحوه هزینه در باشگاه مورد علاقه‌اش حساس نباشد، زمینه برای بستن قرادادهای یکساله و رد و بدل شدن رقم‌های عجیب و غریب که گاهی با حضور ۷ واسطه عملی می‌شود، فساد از بین نخواهد رفت. قهرمانی وقتی ارزش دارد که همه کارها در باشگاه بر مبنای منافع کلی همه ارکان باشد.
این مهم محقق نخواهد شد مگر اینکه هوادار مطالبه گری خود را در همه ابعاد از مدیران باشگاه داشته باشد و فقط به نتیجه فکر نکند، زیرا چنین فضایی شرایط را برای فساد فراهم می‌کند.