روان‌شاد استاد علی‌اصغر فقیهی (۱۳۸۲ ـ ۱۲۹۶) که ۳۰ سال سابقه تدریس داشت، تعریف می‌کرد: در اوایل دهه۲۰ و دوران سلطنت پهلوی دوم، سهیلی نخست‌وزیر وقت به گمان اینکه قم شهر کوچک و عقب‌مانده‌ای است و دبیران دبیرستان‌های آنجا برای مقام‌اش، ارزش زیادی قائل‌اند و از او می‌ترسند، فرزندش را به آنجا فرستاد، تا در قم کلاس ششم متوسطه را امتحان بدهد و روسای ادارات هم فرزند سهیلی را همراهی می‌کنند، اما او پس از تصحیح اوراق امتحانی معلوم می‌شود که مردود شده است. دبیران نگران می‌شوند که چگونه این خبر را به روسای ادارات بدهند که فرزند نخست‌وزیر در امتحان قبول نشده است.
استاد فقیهی که دبیری مدیر و مدبر بود، می‌گوید اعلام این‌خبر با من، شما به خانه‌هایتان بروید و ترس و نگرانی نداشته باشید.
استاد فقیهی فرزند نخست‌وزیر را به اتاق خودش می‌برد و به او می‌گوید که می‌خواهیم اوراق امتحانی ترا با هم بخوانیم و تصحیح کنیم، در ضمن به او روش تصیحح اوراق امتحانی را یاد می‌دهد. که در پایان تصحیح اوراق امتحانی فرزند نخست‌وزیر مردود شناخته می‌شود و پای ورقه آن را آقای فقیهی و فرزند سهیلی امضاء می‌کنند. و سپس آقای فقیهی به اطلاع همراهان فرزند نخست‌وزیر می‌رساند که او نمره قبولی نیاورده و مردود شده است. سروصدای همراهان بلند می‌شود که این خبر را چگونه به اطلاع نخست‌وزیر برسانند که آقای فقیهی می‌گوید: بگوئید که فرزندش ورقه امتحانی خود را شخصاً تصحیح کرده و به خودش نمره مردودی داده و آن را امضاء هم کرده است!
به این ترتیب غائله خاتمه می یابد و این موضوع به عنوان سند افتخارآمیز در تاریخ آموزش و پرورش قم باقی می‌ماند که استاد فقیهی اهمیتی برای نخست‌وزیر صرفاً به دلیل نخست‌وزیربودن‌اش قائل نشده و به وظایف قانونی اش عمل کرده کرده است.
سکنــدر را نمــی‌بخشنــد آبــی به زور و زر میسر نیست این کار
دکتر علی ـ محسنی کاشانی