یادداشت آقای دکتر سیف‌الرضا شهابی که با عنوان «مراسمی خلوت برای ابوریحان بیرونی» در روزنامه اطلاعات چهارشنبه ۱۶ شهریور ۱۴۰۱ چاپ شد، موجب گلایه شده است. یکی از همکاران «انجمن آثار و مفاخر فرهنگی» با روزنامه اطلاعات تماس گرفته و یادآوری کرد: عکس صحنه برگزاری مراسم بزرگداشت ابوریحان بیرونی که در روزنامه اطلاعات چاپ شده و آقای دکتر شهابی با استناد به آن انتقاد کرده‌است، مربوط به ابتدای مراسم بوده و پس از آن تعداد جمعیت افزایش یافته، به حدی که سالن کاملاً پر شده و حتی عده‌ای نیز مجبور شده‌اند ایستاده در مراسم شرکت کنند.
علاوه بر این نکته، آقای دکتر سیف‌الرضا شهابی ضمن تشکر از آقایان دکتر مهدی محقق و دکتر حسن بلخاری نوشته‌است که انجمن مزبور «گاهی» به یاد مفاخر علمی مراسمی برگزار کرده و می‌کند. در حالی که اساساً بزرگداشت آثار و مفاخر فرهنگی کنونی کشور و تاریخ تمدن ایران و اسلام، کار «همیشگی و مستمر» این انجمن بوده و هست و فلسفه وجودی انجمن همین است. لذا به‌کار بردن واژه «گاهی» در این مورد کم‌لطفی و کم‌توجهی است.
با توجه به اینکه میان انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و روزنامه اطلاعات از آغاز تا امروز همواره تعامل مفید و سازنده وجود داشته و دارد، جای تعجب است که اظهار نظری خلاف این واقعیت صورت پذیرفته باشد.
ضمن تشکر از این تماس و تذکر لازم و ضمن تأیید تعامل مفید و سازنده مورد نظر میان روزنامه اطلاعات و «انجمن آثار و مفاخر فرهنگی» و همچنین تأیید استمرار و همیشگی بودن بزرگداشت مفاخر علمی و فرهنگی و تمدنی ایران و اسلام در این مرکز ارجمند و انجمن دانش‌دوست و نخبه‌ستا، یادآوری می‌شود که نویسنده یادداشت مورد بحث (آقای دکتر سیف‌الرضا شهابی) همان‌طور که گفته شده «براساس عکس مذکور» گلایه کرده است و طبعاً از پر شدن سالن همایش و افزایش جمعیت بعدی اطلاع نداشته است. گلایه ایشان هم در واقع ـ همان‌طور که صراحتاً در متن یادداشت ایشان آمده ـ نه متوجه به انجمن بلکه معطوف بوده است به «جمعیت چند میلیونی تهران با وجود تعداد زیاد استادان دانشگاه‌ها و فراوانی دانشجویان»، و در پایان نیز درباره این قبیل مراسم آرزو کرده‌است که در سطحی وسیع‌تر برگزار شود و «جمعیت بیشتری از استادان و دانشجویان و دانش‌پژوهان داخلی و خارجی فرصت شرکت پیدا کنند…طوری که بتواند منشاء توجه خاص دانشگاه‌های غربی به دانشمندان مشرق زمین و واکاوی اندیشه‌های آنان و ترجمه آثارشان به زبان‌های مختلف باشد.»
همان‌طور که ملاحظه می‌شود، تکیه و تأکید و گلایه ایشان معطوف به خود انجمن آثار و مفاخر فرهنگی یا رؤسای دانشمند آن نبوده بلکه ناظر به مجموعه گسترده دانشگاهیان و استادان و دانشجویان و دانش‌پژوهان داخلی و بین‌المللی و انتظار بیشتر از آنان بوده است. به نظر می‌رسد که واژه «گاهی» نیز از سر انتقاد به‌کار نرفته، بلکه «مسامحتاً» بدین معنا بوده که به هر حال جلسات عمومی بزرگداشت در سالن همایش انجمن علمی و فرهنگی مذکور هر روزه صورت نمی‌گیرد و البته عملاً ممکن هم نیست. حداکثر این است که کاربرد این لفظ را اشتباه قلمداد کنیم، وگرنه این واقعیت که میان همایش‌های انجمن درباره مفاخر فرهنگی و فراهم آوردن اسناد و منابع لازم و دعوت سخنرانان متعدد، فاصله و زمان وجود دارد، امری طبیعی و روشن است. واژه «گاهی» متضمن همین معنا است و به قصد استخفاف به‌کار نرفته است در حالی که مراکز دیگر کمتر به این امور (بزرگداشت مفاخر علمی و فرهنگی) می‌پردازند. به همین دلیل آقای دکتر شهابی در متن یادداشت شان از رؤسای انجمن صراحتاً تشکر کرده اند.
صدای رسای بزرگداشت آثار و مفاخر کشور را از این انجمن ارجمند است که در مقاطع مختلف زمانی، شنیده‌ایم و می‌شنویم.
علاوه بر این نکته، آقای دکتر سیف‌الرضا شهابی ضمن تشکر از آقایان دکتر مهدی محقق و دکتر حسن بلخاری نوشته‌است که انجمن مزبور «گاهی» به یاد مفاخر علمی مراسمی برگزار کرده و می‌کند. در حالی که اساساً بزرگداشت آثار و مفاخر فرهنگی کنونی کشور و تاریخ تمدن ایران و اسلام، کار «همیشگی و مستمر» این انجمن بوده و هست و فلسفه وجودی انجمن همین است. لذا به‌کار بردن واژه «گاهی» در این مورد کم‌لطفی و کم‌توجهی است.
با توجه به اینکه میان انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و روزنامه اطلاعات از آغاز تا امروز همواره تعامل مفید و سازنده وجود داشته و دارد، جای تعجب است که اظهار نظری خلاف این واقعیت صورت پذیرفته باشد.
ضمن تشکر از این تماس و تذکر لازم و ضمن تأیید تعامل مفید و سازنده مورد نظر میان روزنامه اطلاعات و «انجمن آثار و مفاخر فرهنگی» و همچنین تأیید استمرار و همیشگی بودن بزرگداشت مفاخر علمی و فرهنگی و تمدنی ایران و اسلام در این مرکز ارجمند و انجمن دانش‌دوست و نخبه‌ستا، یادآوری می‌شود که نویسنده یادداشت مورد بحث (آقای دکتر سیف‌الرضا شهابی) همان‌طور که گفته شده «براساس عکس مذکور» گلایه کرده است و طبعاً از پر شدن سالن همایش و افزایش جمعیت بعدی اطلاع نداشته است. گلایه ایشان هم در واقع ـ همان‌طور که صراحتاً در متن یادداشت ایشان آمده ـ نه متوجه به انجمن بلکه معطوف بوده است به «جمعیت چند میلیونی تهران با وجود تعداد زیاد استادان دانشگاه‌ها و فراوانی دانشجویان»، و در پایان نیز درباره این قبیل مراسم آرزو کرده‌است که در سطحی وسیع‌تر برگزار شود و «جمعیت بیشتری از استادان و دانشجویان و دانش‌پژوهان داخلی و خارجی فرصت شرکت پیدا کنند…طوری که بتواند منشاء توجه خاص دانشگاه‌های غربی به دانشمندان مشرق زمین و واکاوی اندیشه‌های آنان و ترجمه آثارشان به زبان‌های مختلف باشد.»
همان‌طور که ملاحظه می‌شود، تکیه و تأکید و گلایه ایشان معطوف به خود انجمن آثار و مفاخر فرهنگی یا رؤسای دانشمند آن نبوده بلکه ناظر به مجموعه گسترده دانشگاهیان و استادان و دانشجویان و دانش‌پژوهان داخلی و بین‌المللی و انتظار بیشتر از آنان بوده است. به نظر می‌رسد که واژه «گاهی» نیز از سر انتقاد به‌کار نرفته، بلکه «مسامحتاً» بدین معنا بوده که به هر حال جلسات عمومی بزرگداشت در سالن همایش انجمن علمی و فرهنگی مذکور هر روزه صورت نمی‌گیرد و البته عملاً ممکن هم نیست. حداکثر این است که کاربرد این لفظ را اشتباه قلمداد کنیم، وگرنه این واقعیت که میان همایش‌های انجمن درباره مفاخر فرهنگی و فراهم آوردن اسناد و منابع لازم و دعوت سخنرانان متعدد، فاصله و زمان وجود دارد، امری طبیعی و روشن است. واژه «گاهی» متضمن همین معنا است و به قصد استخفاف به‌کار نرفته است در حالی که مراکز دیگر کمتر به این امور (بزرگداشت مفاخر علمی و فرهنگی) می‌پردازند. به همین دلیل آقای دکتر شهابی در متن یادداشت شان از رؤسای انجمن صراحتاً تشکر کرده اند.
صدای رسای بزرگداشت آثار و مفاخر کشور را از این انجمن ارجمند است که در مقاطع مختلف زمانی، شنیده‌ایم و می‌شنویم.
اکبر عزیزی اقدامی دیر، اما باارزش