داود مختاریانی- بهروز عطایی سرمربی تیم ملی والیبال ایران مدعی شده که جایگاه والیبال ایران در جهان نسبت به گذشته افت نداشته است و نباید خودمان را با تیم‌های مطرح جهان مقایسه کنیم!
عجبا!. والیبال ما سال‌هاست که یکی از تیم‌های مطرح جهان است و حتی در مقطعی امید به قهرمانی جهان هم داشتیم. چرا نباید والیبالمان را با تیم‌های مطرح جهان مقایسه کنیم؟
همین تیم ایتالیا که قهرمان جهان شد چند بار طعم شکست را در برابر تیم ملی والیبال ما چشیده است و چند بار به سختی توانسته در یک بازی نزدیک پیروز از میدان خارج شود؟. تیم لهستان که در مسابقات اخیر نایب قهرمان شد، چند بار از تیم ملی ما شکست خورده است؟
اتفاقاً والیبال ما در سطحی است که باید با تیم‌های مطرح جهان مقایسه شود زیرا خودش یکی از تیم‌های مطرح جهان است. سرمربی تیم ملی در جای دیگر مدعی شده است که والیبال ما افت محسوسی نداشته است و امسال هم مانند دوره قبل رده سیزدهم را کسب کردیم.
دو نکته نباید فراموش شود. اول اینکه دور قبل تیم ملی والیبال به دلیل تغییر نسل بازیکنان تیم ملی در ضعیف‌ترین وضع ممکن بود و نتایج خوبی نگرفت که اتفاقاً حضور خود آقای عطایی برای مدیریت همین ضعف بود که انصافاً خوب عمل شد و بر خلاف تصور اکثر کارشناسان که تغییر نسل والیبال را کاری زمانبر می‌دانستند، در کمترین زمان و بهترین بازدهی انجام شد که این مهم به خاطر عملکرد خوب عطایی و همکارانش به دست آمد.
پس رتبه سیزدهم دور قبل نباید محکی باشد برای سنجش توانایی واقعی والیبال ایران و جایگاه واقعی والیبال ما بهتر از سیزدهم است.
دوم اینکه اگر هم قبول کنیم که از نظر عددی جایگاه والیبال ما در جهان کاهش نداشته، ولی شکی نیست که از نظر فنی فاصله ما با تیم‌های مطرح جهان در حال زیاد شدن است. برزیل، ایتالیا، لهستان، فرانسه و … زمانی اگر هم ما را می‌توانستند ببرند شدیداً به زحمت می‌افتادند و هیچوقت تیم ما در برابر آنها از قبل بازنده نبود. حتی تیم ژاپن خواب برد در برابر تیم ملی ما را می‌دید ولی امروز می‌تواند در ۳ ست متوالی برنده شود.
درست است که از لحاظ عددی همان جایگاه سیزدهم را داریم ولی از نظر فنی فاصله ما با رقیبان به مراتب بیشتر شده است.
سطح بالای فنی مسابقه فینال بین تیم‌های ایتالیا و لهستان به وضوح این واقعیت را نشان می‌دهد و باید از همین امروز برای کم کردن فاصله فنی برنامه ریزی کنیم که با توجه به در اختیار داشتن استعدادهای جوان و قابل اتکا حتماً به نتیجه خواهیم رسید به شرطی که رویه توجیه کردن را در پیش نگیریم و با واقعیات روبرو شویم.
قسمت مشکل کار، تشکیل تیمی بود که جای تیم قبلی را بگیرد. تیمی که بازیکنانش چندین سال در کنار هم مسابقه داده و هماهنگ شده بودند ولی اکثراً به مرز بازنشستگی رسیده بودند. خوشبختانه این مرحله توسط عطایی و همکارانش به خوبی انجام شد و جوانانی با انگیزه و مستعد به تیم ملی راه یافتند ولی از امروز کادر فنی تیم ملی نیاز به واقع بینی و برنامه ریزی درست دارد.
عطایی مربی نشان داده مربی کاربلدی است، ولی اگر بخواهد از واقعیت‌ها فرار کند، زحمات خودش و همکارانش نتیجه نخواهد داد.
تفاوت فاحش نتایج مسابقات لیگ ملت‌ها و قهرمانی جهان نشان داد که تیم جوان ما امروز دیگر ناشناخته نیست و رقبا آنالیز کامل از تک تک بازیکنان دارند و دیگر غافلگیر نمی‌شوند. والیبال ما خیلی راحت می‌تواند به اوج برگردد به شرطی که کادر فنی تیم ملی واقعگرا باشد و خود را با جملاتی مانند « جایگاه والیبال ایران نسبت به گذشته کاهش نداشت» و «نباید خودمان را با تیم‌های قدرتمند دنیا مقایسه کنیم»، فریب ندهد.