ما اغلب دوستان خود را در دوره کودکی تا جوانی و در مقاطع تحصیلی یا کاری پیدا می‏کنیم. این انتخابی ناگزیر است که در آغاز به نظر می‎رسد برپایه شانس و اقبال صورت می‏گیرد؛ یعنی در میان افرادی که به‏طور اتفاقی با آن‏ها هم‏کلاس یا هم‎دوره هستیم، با آن کسی که روی نیمکت کنارمان می‏نشیند یا در زنگ تفریح با او برخورد می‎کنیم یا جذب شخصیت و حتی ظاهرش شده‎ایم، صمیمی‏تر می‏شویم و او را برای دوستی بر می‎گزینیم.
هـرچـه بگـذرد، انتخاب‏هایمـان می‏تواند پخته‎تـر و منطقی‏تـر شود. یکی از ویژگی‎هایی که در سنین بالاتر، بیشتر ممکن است به‏عنوان معیار دوستی موردتوجه قرار گیرد، «درد مشترک» است. پسرانی که خدمت سربازیشان را در یک حوزه می‎گذرانند، زنانی که برای مادرشدن نزد یک پزشک می‎روند، اعضای انجمن بیماری‏های خاص، دو غریبه که با دل گرفته در کنجی از یک پارک نشسته‏اند یا دانشجویانی که مسیر مشترکی دارند، به‎سرعت می‎توانند با یکدیگر صمیمی شوند، زیرا حرف مشترکی دارند که به صحبت کردن درباره آن نیز احساس نیاز می‏کنند و معمولا درباره این موضوع با کسی جز همدرد خود نمی‏توانند سخن بگویند، زیرا رسیدن به یک حس مشترک در یک بازه زمانی کوتاه با کسی که به‏کلی از مسأله آنان دور است، کار دشوارتری خواهد بود.
دوستان همدرد، به ما این اطمینان خاطر را می‎دهند که در برابر مشکل خود تنها نیستیم، همچنین امیدوارمان می‎کنند که در کنار یکدیگر از پس حل مسأله برخواهیم آمد. سپری کردن دوران ناآرام زندگی در کنار این دوستان و ساختن خاطرات مشترک تلخ و شیرین، خواه و ناخواه آنان را به بهترین دوستان ما بدل خواهد کرد.
بنابراین در دوران بحران‎ها و در طغیان توفان‏ها دست کم می‎توانیم به پیداکردن رفقایی امیدوار باشیم که پیوندی عمیق میانمان برقرار خواهد شد و وجودشان دلگرمی آینده ما خواهد بود.
Email:jameettelaat@gmail.com

code