در میان بیماران، خانمی شیک‌پوش و نسبتاً جوان نشسته بود و وقتی نوبت معاینه‌ او شد، پرسیدم: کسالت شما چیست؟ که با تعجب فراوان شنیدم که پاسخ داد: آقای دکتر، من لهجه دارم و آمده‌ام که آن را برایم عوض کنید!

در دل به تقاضای غیرمنطقی آن خانم خندیدم و گفتم: خانم محترم، اجرای این تقاضای شما غیرممکن است! اما اصرار کرد که حاضر است هر قدر پول بخواهم بپردازد، به شرط آن‌که لهجه‌اش را تغییر دهم تا از رنجی که می‌کشد، رهایی یابد، که چون حرفم را تکرار کردم، به حالت قهر نزد منشی مطب رفت و گفت: عجب دکتری است که نمی‌تواند مرض به این سادگی را درمان کند! البته می‌دانستم که آن خانم در مراجعه به سایر همکارانم هم نتیجه‌ای نمی‌گیرد و حق را به من می‌دهد! اقوام ایرانی با زبان‌ها و لهجه‌های گوناگونی صحبت می‌کنند که تمامی آن‌ها شیرین و زیبا و محترم و عزیز است و در مجموع هویت ملی ما ایرانیان را تشکیل می‌دهد، به قول حافظ شیرین سخن «یکی است ترکی و تازی در این معامله حافظر حدیث عشق بیان کن به هر زبان که تو دانی!».

دکتر علی ـ محسنی کاشانی