امر به معروف و نهی از منکر در فقه اسلامی از واجبات «مشروط» است و نه مطلق. و معنای آن این است که اقامه این فریضه به تحقق شروطی مقید و محدود است. بنابراین در همه حالی نمی‌توان امر به معروف و نهی از منکر کرد بلکه باید شرایط آن فراهم باشد. این شروط به اجمال عبارتند از: ۱ـ علم و آگاهی آمر و ناهی (نسبت به معروف و منکر، شناخت ضمنی مخاطب و روش مناسب) ۲ـ احتمال تأثیر ۳ـ اصرار و استمرار بر گناه و خطا ۴ـ نداشتن مفسده و خطر. در باب هر یک از این شروط، بیشتر سخن خواهیم گفت.