حمایت از زنان ایرانی را حتی در زندگی فوتبالی خودم هم ندیدم!
دروازه‌بان ایرانی تیم فوتبال زنان بشیکتاش ترکیه گفت: برای تیم ملی زحمت کشیدم، اما قدردان نبودند.
اعتماد نوشت: شاید کمتر هوادار فوتبالی در ایران نام مریم یکتایی را شنیده باشد. دروازه‌بان بلندقامتی که سابقه بازی در تیم ملی و همچنین چند باشگاه در سطح اول کشورمان را در کارنامه‌اش دارد، اما چند سالی می‌شود که جبر جغرافیا او را از وطن دورکرده است. یکتایی مدتی قید بازی را در ایران زد و برای ادامه تحصیل به کشور ترکیه مهاجرت کرد و در سال ۱۴۰۰ و در ۲۸ سالگی، در تصمیمی ناگهانی از حضور در تیم ملی فوتبال ایران هم برای همیشه خداحافظی کرد، اما دوباره در ترکیه به فوتبال برگشت و خیلی زود در سطح اول فوتبال زنان این کشور به بالاترین سطح ممکن رسید و در حال حاضر هم در دروازه‌بان اول باشگاه بزرگ بشیکتاش به حساب می‌آید.
وی درباره حضور در بشیکتاش گفت: وقتی به یک کشور دیگر مهاجرت می‌کنید به خصوص برای ایرانی‌های مهاجر شرایط به شکلی می‌شود که باید از صفر شروع کنید. خب باید شما خودتان را با آن جامعه وفق بدهید و بعد خودتان را اثبات کنید تا بتوانید توانایی‌های خودتان را نشان دهید. اینها مهم است که برای شما اتفاق بیفتد و من به ترکیه مهاجرت کردم. زنان فوتبالیست باتجربه و گلرهای خیلی بااستعدادی داشتند و دارند که یک چالش مهم برای من بود. کم‌کم توانستم با گلرهای ملی که در تیم‌های بزرگ این کشور بازی می‌کنند رقابت کنم و توانستم در یکی از پرافتخارترین باشگاه ترکیه‌ای توپ بزنم و حتی بهتر از رقیبانم بودم که برای من موفقیت بزرگی است. دربخش دوم سوال شما بگویم که تقریبا چهار سال است که در بشیکتاش بازی می‌کنم و با این تيم قهرمان شدم و در چمپیونز لیگ بازی کردم که تجربه ارزشمندی برای من بود و فکر می‌کنم هر بازیکنی دوست دارد در لیگ اروپا برای یک تیم خوب بازی کند.
این بازیکن درباره فوتبال زنان ایران بیان کرد: متاسفانه فوتبال ما نمی‌تواند در بازی‌های آسیایی به مراحل بالاتر صعود کند برای همین بازی‌های بچه‌های ما خیلی دیده نمی‌شود. با این حال این اواخر کمی وضعیت بهتر شده و هم‌تیمی‌هایم می‌پرسند سطح فوتبال در ایران چطور است یا در چه سطحی مسابقه می‌دهند و در همین حد کنجکاو و پیگیر هستند. سطح فوتبال زنان ترکیه قبلا با ایران همتراز بود اما در یکی، دو سال گذشته پیشرفت بسیار زیادی کردند. هم در لیگ هم در سطح ملی سرمایه‌گذاری‌های کلانی کردند و استعدادیابی‌های خوبی هم انجام دادند به همین خاطر توانستند در فوتبال اروپا حرف برای گفتن داشته باشند. در اروپا فوتبال زنان گروه‌بندی است و ترکیه توانسته از گروه C به گروه B برسد و با تیم‌های خیلی خوبی رقابت می‌کنند. همین‌که در دو سال گذشته چندین پله صعود کردند نشان از پیشرفت بالای آنها دارد.
وی درباره شباهت‌ها و تفاوت‌هایي که فوتبال زنان ترکیه با فوتبال زنان ما دارد، گفت: تفاوت‌ها که بسیار است! مثلا امکاناتی که در سطح باشگاهی دراختیار بازیکنان است یا حقوقی که می‌گیرند از تجهیزات تا زمین بازی که دراختیار تمام تیم‌هاست، اما در ایران برای چند تیم شاید فراهم باشد. نکته دیگر اینکه بازیکنان خارجی زیادی در اینجا فعالیت می‌کنند. از کشورهای اروپایی و سایر نقاط به فوتبال ترکیه می‌آیند که سطح فوتبال را در این کشور بالا برده است. با حضور بازیکن خارجی در یک لیگ رقابت بیشتر می‌شود، بچه‌های ترکیه‌ای به لحاظ تمرینی و رقابت بیشتر تلاش می‌کنند تا بازی کنند، چون در هر تیم ۷ بازیکن خارجی می‌تواند بازی کند و بازیکن ترکیه‌ای باید خیلی خوب باشد تا در ارنج اصلی قرار بگیرد خب همین باعث پیشرفت‌شان می‌شود.
یکتایی گفت: من از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۰ در تیم ملی بازی کردم گلر یک هم بودم نه اینکه دیگر دعوت نشوم، بلکه خودم نخواستم بیایم به تیم ملی. به خواست خودم از تیم ملی استعفا دادم! آن ارزشی که باید برای یک ملی‌پوش یا یک ورزشکار ایرانی قائل می‌شدند، لحاظ نکردند. وقتی قدر زحمات ما را نمی‌دانند ترجیح دادم که آنجا نباشم تا اذیت شوم. حیف است زحمت بکشی اما قدردانت نباشند. امیدوارم روزی به عنوان مربی در خدمت دختران تیم ملی باشم و برای تیم ملی مفید واقع شوم.
وی ادامه داد: بازی‌های زنان ایران را دنبال می‌کنم و خیلی خوشحال می‌شوم وقتی تصویر یا فیلمی از حضور زنان در ورزشگاه می‌بینم خیلی خوشحال می‌شوم. البته در دنیا این مساله بسیار معمولی است اما در ایران ما امکانات را دراختیار نداشتیم یا این امکان به ما داده نمی‌شود که باعث تاسف است. الان در کل دنیا فوتبال فقط یک ورزش نیست، بلکه یک شو است و وقتی یک نمایش تماشاگر زیادی داشته باشد مردم هم جذب می‌شوند و بعد اسپانسرها پا پیش می‌گذارند و همین‌طور پول می‌آید. جایی که از نظر مالی خوب باشد پیشرفت هم شکل می‌گیرد.
وی در پایان خاطرنشان کرد: من در ایران با خاتون بم پنج، شش سال قهرمان شدیم که خاطره خیلی خوبی است. این خاطرات خوبی است که با بچه‌های خاتون بم داشتم. خاطره بد من هم این است که هیچ وقت در زندگی فوتبالی‌ام در ایران ندیدم که از زنان حمایت شود. اصلا حمایتی نبود.
