روزنامه همشهری نوشت: حیف از آن همه غرور و غریو ایرانیان، زمانی که اسم علیرضا فغانی به‌عنوان داور بازی فینال جام‌جهانی باشگاه‌ها اعلام شد. آن زمان همه حس می‌کردند که یک هموطن، به قله‌ای دیگر در دوران حرفه‌ای‌اش دست یافته و بابت این موفقیت باید شاد بود.

کمتر کسی اما می‌توانست پایان این شب پرماجرا را حدس بزند؛ جایی که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا برای اهدای مدال‌ها پایین آمد و صحنه تکان‌دهنده رویارویی او با علیرضا فغانی رقم خورد؛ جایی که داور بین‌المللی فوتبال ایران خیلی عادی در مقابل ترامپ سر خم کرد، مدالش را گرفت، یک دل سیر با او خندید و بعد هم همه کنار هم برای دوربین عکاس‌ها ژست گرفتند.

کدام ناظر و بیننده عادی در جهان فوتبال، هنگام تماشای این سرور و خوش‌‎باشی می‌توانست حدس بزند آنکه گردن کج کرده تا مدال بگیرد، خاکش از سوی بمب‌های نفر مقابل مورد تجاوز قرار گرفته و ویران شده؟ چه‌کسی می‌تواند باور کند در همدستی ننگین ترامپ و نتانیاهو، بیش از هزار ایرانی پرپر شده‌اند، اما حالا یک نفر از همان سرزمین، خونسرد و خوشحال در مقابل رئیس‌جمهور آمریکا کرنش می‌کند؟ باشد، قبول؛ ورزش ربطی به سیاست ندارد، به «انسانیت» چطور؟ بر خاک افتادن عروسک یک کودک بی‌جان که دیگر سیاسی نیست. مگر می‌شود آمر و عامل این جنایت‌ها را ندید و همه‌چیز را عادی تصور کرد؟

شاید خیلی از ایرانی‌ها در رؤیاهایشان لحظه‌ای را تصور می‌کردند که بتوانند رودرروی بالاترین مقام سیاسی آمریکا قرار بگیرند؛ بی‌واسطه و جلوی چشم میلیون‌ها دوربین تلویزیونی. هر کدام از آنها می‌توانستند هزاران نقشه برای رساندن حرف دل‌شان به گوش دنیا داشته باشند، اما قرعه فال به نام علیرضا فغانی افتاد. این همان دروازه خالی بزرگی بود که گیر داور ایرانی آمد؛ شاید بهترین فرصت عمر او برای جاودانه‌شدن.

فغانی اما توپ را با فاصله به اوت زد. کمترین کنش او می‌توانست نپذیرفتن مدال از دست رئیس‌جمهور آمریکا یا بیرون آوردن فوری آن از دور گردنش باشد، اما فغانی نه‌تنها چنین نکرد، بلکه حسابی با ترامپ گرم گرفت و تازه بعد از پایان مسابقه هم تصویری مشترک از خودش و او را منتشر کرد. به‌واقع این حجم از بی‌تعهدی را چطور می‌توان هضم کرد؟ گیریم که مجبور بودی عادی رفتار کنی یا چیزی نگویی که همین هم قابل‌قبول نیست، اما انتشار داوطلبانه آن تصاویر با متن غرورآمیز و رضایتبخش، داستان دیگری دارد.

بعضی آدم‌ها زاده می‌شوند برای یک لحظه و باعث تأسف است که بگوییم فغانی از بهترین فرصتش استفاده نکرد. با درنظرگرفتن اینکه فغانی بازی افتتاحیه جام‌جهانی باشگاه‌ها را سوت زده بود، انتخاب او برای قضاوت مسابقه فینال از ابتدا کمی عجیب به‌نظر می‌رسید. احتمالا اما فیفا صرفا برای خلق تصاویر پایان مسابقه چنین کرد و به هدفش هم رسید. فغانی می‌توانست این نقشه را به سود ایران تغییر بدهد، اما چنین نکرد. افسوس؛ تو شاید داور خیلی خوبی باشی، اما «هموطن» خوبی نیستی!