خوانش شعری از بابک نیک طلب

بهاریه

«تمام درّه و دشت
چراغانی شد از گل
بهار از کوچ برگشت.»۱
 اگر خلق را «هست کردن چیزها از هیچ» بدانیم، هیچ چیزی در اثر هنری خلق نمی شود(و اساساً هیچکس پس از خداوند در روز ازل نمی تواند چیزی را خلق کند). حتی در انتزاعی ترین آثار هنری، مصالح و مواد کار از همین جهان موجود گرفته شده است.
 کار هنرمند به عنوان سوژه، نگاه دقیق به جهان، گزینش عناصر لازم و در نهایت ترکیب و تجزیه سنجیده و حساب شده آنهاست تا اثری حاصل آید که با تسامح به آن مخلوق یا آفریده می گوییم. به این ترتیب به جهان نگاه می کنیم، آن را شناسایی می کنیم(از همین رو به انسان، سوژه یا فاعل شناسا می گوییم).
از بی شمار «چیز» در آن، چیزهایی را برمی گزینیم و به صورتی  تازه ترکیب و تجزیه می کنیم تا اثری تازه و بدیع «بسازیم». چیزی که تا پیش از آن نبوده یا به این صورت نبوده است. 
تغییر فصل ها را بر اساس کهن الگویی ذهنی، رفت و آمد فصل ها می نامیم. حال آن که اصلاً رفتی و بازگشتی در کار نیست. این کهن الگوها در ساختار ذهنی انسان ابداع و جایگزین شده تا جهان ، قابل درک و فهم باشد و بتوان آن را در قالب زبان تصویر و تفسیر کرد.
***
 «بابک نیک طلب» از این کهن الگو در «بهاریه»ی خود استفاده کرده است. پس تا این جا کار تازه ای نکرده است. اما از این پس کار خود را آغاز می کند. هر گل را به چراغی تشبیه می کند و این تشبیه را در قالب تشبیهی مضمر پنهان می سازد. بهار را با مکانیسم صنعت تشخیص، موجودی انسانی فرض می کند که به سفر رفته است و حال از سفر بازمی گردد.
 می دانیم که هنگام بهار، پرندگان مهاجری چون «پرستو» از کوچ زمستانی برمی گردند. پس در واقع، وقتی می گوییم بهار برمی گردد، داریم از بازگشت پرندگان مهاجر صحبت می کنیم و از صنعت مجاز بهره برده ایم. از  سوی دیگر،جناب  نیک طلب،  رفت و برگشت فصل ها را به مهاجرت و بازگشت پرندگان تشبیه کرده و از آن کهن الگوی گفته شده، استفاده ای تازه کرده است. تراکمی از خیال در سه سطر آن هم از عناصری که همگی از پیش موجود و پیش چشم آدمی است.
شعر نیک طلب، شعری نیمایی است. وزن غالب بر این شعر، «مفاعیلن مفاعیل» است. حال آن که سطر اول با وزن «مفاعلن فعولن» هم خوانده می شود. پس بهتر است جای سطرهای اول و دوم با یکدیگر عوض شود تا مخاطب با یافتن وزن در سطر قبلی، آن را هم صحیح بخواند. 
 
۱ـ بهار از کوچ برگشت،بابک نیک طلب،کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، ۱۴۰۲،ص ۶