باشگاه خبرنگاران نوشت: سامانه دفاع موشکی تاد THAAD یکی از پیشرفته‌ترین سامانه‌های پدافندی آمریکا به شمار می‌رود. با توجه به درگیری‌های مکرر ایران و متحدانش با تجهیزات نظامی آمریکا و همچنین نزدیکی راهبردی میان تهران و مسکو، دست‌یابی ایران به چنین فناوری‌ای نباید موجب شگفتی باشد؛ حتی اگر بسیاری در محافل نظامی غربی آن را غیرممکن بدانند.

کمک روسیه به تقویت پدافند ایران
کارشناسان غربی نیز اذعان دارند که مهم‌ترین عنصر در یک سامانه مشابه تاد THAAD، حسگرها و سامانه‌های شناسایی و رهگیری است. هرچند حسگرهای بومی ایران ممکن است در برخی حوزه‌ها نسبت به نمونه‌های غربی فاصله داشته باشند، اما روسیه – که دارای فناوری‌های پیشرفته‌ای در این زمینه است – به احتمال زیاد سامانه‌های پیشرفته‌ای در اختیار ایران قرار داده است.

این اقدام می‌تواند توافقات راهبردی ایران و روسیه باشد.

تاد THAAD دیگر فناوری برتر به حساب نمی‌آید
اگرچه تاد THAAD یکی از معدود سامانه‌های موجود برای مقابله با موشک‌های مافوق‌صوت محسوب می‌شود، اما این سامانه اکنون در حال از دست دادن برتری مفهومی خود است. ضمن اینکه موجودی آمریکا از این سامانه‌ها بسیار محدود است و ضعف‌های ساختاری در صنایع دفاعی آمریکا امکان تولید انبوه آن را کاهش داده است.

این کمبود زمانی نگران‌کننده‌تر می‌شود که بدانیم رقبای اصلی آمریکا – یعنی روسیه، چین و ایران – همگی به توسعه موشک‌های مافوق‌صوت دست یافته‌اند. حتی احتمال می‌رود جنبش انصارالله یمن نیز به این فناوری دست یافته باشد. موشک‌های «فلسطین-۲» که اخیراً به سمت فرودگاه بین‌المللی بن‌گوریون شلیک شدند، به‌عنوان نمونه‌ای بومی‌شده از موشک مافوق‌صوت ایرانی فاتح-۱ شناخته می‌شوند.

نگاهی به مشخصات تادTHAAD
سامانه تادTHAAD که توسط شرکت لاکهید مارتین طراحی شده، برای مقابله با موشک‌های بالستیک در درون یا خارج از جو زمین طراحی شده است. این سامانه با فناوری «ضربه مستقیم» (Hit-to-Kill) هدف را با انرژی جنبشی منهدم می‌کند. برد عملیاتی آن بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ کیلومتر و ارتفاع رهگیری تا ۱۵۰ کیلومتر است. رادار X-band مدل AN/TPY-۲ نیز توان شناسایی اهداف در فاصله ۸۰۰ تا ۳۰۰۰ کیلومتر را دارد. این سامانه از دهه ۱۹۹۰ در حال توسعه بوده و از سال ۲۰۰۸ عملیاتی شده است.

پدافند ایران چگونه عمل می‌کند؟
در مهرماه ۱۴۰۳ (اکتبر ۲۰۲۴)، هواپیماهای اف-۳۵ رژیم صهیونیستی وارد حریم هوایی ایران شدند و برخی سامانه‌های S-۳۰۰ ساخت روسیه را هدف قرار دادند. اما چرا پس از آن، رژیم صهیونیستی حمله‌ای مجدد انجام نداد؟ چرا مرحله دوم عملیات گسترده‌تری که شایعاتی درباره‌اش مطرح بود، هرگز اجرا نشد؟

یکی از پاسخ‌های محتمل این است که جنگنده‌های اسرائیلی، با سامانه‌ای پیشرفته‌تر از آنچه انتظار داشتند روبه‌رو شدند؛ سامانه‌ای که حتی ممکن بود قادر به شناسایی و ردگیری اف-۳۵‌ها باشد. این مسئله می‌تواند علت توقف ناگهانی طرح‌های تهاجمی رژیم صهیونیستی پس از آن حمله محدود باشد.

نتیجه‌گیری
در جهانی که مزیت‌های تکنولوژیک آمریکا و متحدانش به‌تدریج در حال رنگ‌باختن است، تقویت توان پدافند هوایی جمهوری اسلامی ایران – چه با توان بومی و چه با همکاری شرکای راهبردی، چون روسیه – به‌عنوان مؤلفه‌ای کلیدی در معادلات بازدارندگی منطقه‌ای و جهانی ظاهر شده است. اگر برتری هوایی و قابلیت پنهان‌کاری جنگنده‌های غربی دیگر تضمین‌شده نباشد، آنگاه گزینه‌های آمریکا و رژیم صهیونیستی برای اقدام نظامی محدودتر از همیشه خواهد بود.