نخستین نشست «سینما رو به آینده» در سال ۱۴۰۴، در حالی برگزار شد که کارشناسان از بیبرنامگی، فقدان سیاستگذاری شفاف و سیطره محفلگرایی بر سینمای ایران انتقاد کردند.
به گزارش ایلنا، نخستین نشست «سینما رو به آینده» در سال ۱۴۰۴با موضوع «بررسی نسبت گیشه و سینمای ایران» با حضور مهدی کرمپور، سیدجمال ساداتیان، سجاد نوروزی و با میزبانی امیر قادری در پردیس سینمایی آزادی برگزار شد. شرکتکنندگان در این نشست با صراحت از وضعیت آشفته مدیریت، نهادهای سیاستگذار و فضای ناامن اقتصادی و فرهنگی برای فیلمسازی سخن گفتند.
سیدجمال ساداتیان، تهیهکننده باسابقه گفت: سینمای ایران فاقد برنامه و استراتژی مشخص است. در این سه دهه، هرگز سند راهبردی منسجمی برای تولید ندیدهام که تهیهکننده بداند بر اساس آن باید حرکت کند. متر و معیاری برای قضاوت رشد یا افول سینما وجود ندارد. او تأکید کرد که تصمیمگیریها فردی و سلیقهای است و همین روند باعث بلاتکلیفی سینماگران میشود.
ساداتیان همچنین از تجربیات شخصیاش در دریافت مجوز برای فیلم «زن و بچه» گفت و آن را نمونهای از تصمیمگیریهای متناقض میان دولتها دانست و افزود: اگر سینما بتواند درآمدزا باشد، نیازی به دخالت دولت نیست.
سیاستزدگی در سینما
مهدی کرمپور، عضو شورای صنفی نمایش، با اشاره به اینکه بسیاری از تصمیمگیریها در سینمای ایران رنگ سیاست به خود گرفتهاند، گفت: سیاستمداران پس از دهه ۸۰سینماگران را تهدید تلقی کردند و تلاش کردند با تخریب آنها، بر افکار عمومی مسلط شوند. این در حالی است که بسیاری از دستاوردهای سینمای آن دهه حاصل تلاش شخصی هنرمندان بودهاست، نه برنامهریزی دولتی. او همچنین از سیاستزدگی حاکم بر صنعت نمایش خانگی و پلتفرمها انتقاد کرد و آن را عامل افت کیفیت آثار و کاهش اعتماد مخاطب دانست.
سیاهچاله توسعهنیافتگی
سجاد نوروزی، مدیر پردیس سینمایی آزادی، با استفاده از مفهوم «سیاهچاله توسعهنیافتگی» گفت: خطاهای ادراکی در سیاستگذاری سینما باعث ایجاد ساختارهای معیوب شدهاند که اصلاحناپذیر به نظر میرسند. برخی در حاکمیت سینما را تهدید میبینند، در حالی که فیلمهای منتقدانه هرگز آسیبی به امنیت ملی وارد نکردهاند.
نوروزی تأکید کرد که برخی نهادها و افراد، چه در بخش دولتی و چه خصوصی، از توسعهنیافتگی سینما نفع میبرند و با تثبیت وضعیت فعلی، جایگاه خود را حفظ میکنند. وی افزود: اگر ساختار تولید و توزیع استاندارد شود، نیمی از سینما بیکار میشود. این دقیقاً دلیل مخالفت با توسعهیافتگی است.
فیلمنامه؛ گلوگاه بحران
در بخش دیگری از نشست، فیلمنامه بهعنوان محور اصلی بحران سینمای ایران معرفی شد. امیر قادری گفت: وقتی سینماگر به چیزی ایمان نداشته باشد، فیلمنامه هم جان نمیگیرد. فیلمنامه خوب، نتیجه باور و شناخت تهیهکننده و نویسنده است . ساداتیان نیز با بیان اینکه اگر تولید بر اساس ذائقه مخاطب باشد، حتی در سختترین شرایط هم مخاطب حضور دارد، اظهار کرد: فیلمهایی که مردم دوست دارند، حتی در نیمهشب هم تماشا میشوند. اگر دولت دخالت نکند، سینما خودش میتواند اقتصادی پایدار ایجاد کند.
وعده بلیت شناور
کرمپور از اجرای طرح بلیت شناور با قیمتهای متفاوت در ساعات مختلف روز خبر داد و گفت: اکران با سرگروه باید پایان یابد. اکران بر اساس رانت و محفلگرایی باعث اختلال در بازار شده است. هر فیلم باید از ابتدا بداند چه زمانی اکران خواهد شد.نوروزی نیز با انتقاد از ساختار اکران دولتی گفت: هیچجای دنیا دولت به صنف نمیگوید چه فیلمی، کِی و با چه قیمتی باید اکران شود. قوانین فعلی ما از نظامهای کمونیستی هم سختگیرانهتر است.
شما چه نظری دارید؟