سؤالات امتحان کنکور چهارجوابی است و اگر یک نفر بخواهد نمره صد در این امتحان بگیرد، باید بداند که کدامیک از چهار گزینه، دقیقا جواب درست است، چون گاهی یکی از گزینههای اشتباه، خیلی به جواب درست نزدیک است و کسی که دقیقا نداند جواب درست کدام است، ممکن است در انتخاب گزینه صحیح خطا کند. در مقابل، اگر کسی تصمیم بگیرد که در کنکور نمره صفر بگیرد، او هم باید به طور دقیق بداند که جواب صحیح کدام است تا حتما گزینه غلط را انتخاب کند، چون احتمال جواب درست در هر سؤال، یک به چهار است و کسی که به صورت بختکی و شانسی گزینهها را علامت میزند، شانس ۲۵درصدی دارد که جواب درست را انتخاب کرده باشد و بالاخره در مجموع سؤالات کنکور که مثلا اگر صد سؤال باشد، به احتمال نزدیک به یقین، چند سؤال را همینطوری و اللهبختکی درست میزند، بنابراین آن کسی که میخواهد نمره صفر بگیرد، لازم است به اندازه همان که نمره صد میگیرد، به طور دقیق جواب سؤالات را بداند، بنابراین گزینه قطعی خطا، به اندازه گزینه قطعی درست، متکی به آگاهی کامل است و بین این دو، هرچه هست، آگاهی نسبی است. حال اگر در موضوعی همه بدانند که درست چیست و باز ما راه خطا را انتخاب کنیم، این دیگر نامش خطا نیست، اما این را که چه نامی باید بر آن گذاشت، نمیدانم.
در جنگ ۱۲روزه و تجاوز دشمنان به خاک میهنمان، آنچه عیان شد، وجود شبکه نفوذ گستردهای بود که از اولین روز جنگ تا آخرین روز، بسیار فعال عمل میکرد و از ترور بلندپایهترین فرماندهان تا عزیزترین دانشمندان و حتی حمله به پدافند کشور، از طرف این شبکه عظیم نفوذ انجام گرفت و از آنجا که برای انجام پروژهای به این گستردگی و تنوع، پرسنل طراح و عملیات بسیاری لازم است و به تدارکات و پشتیبانی و بودجه عظیمی نیاز است، گویی که این نه یک شبکه نفوذ، بلکه شبیه یک سازمان بود و طبیعی است برای موفقیت در اینهمه عملیات، لازم به رخنه تا سطوح مختلف است؛ رخنهای که متکی به دانش، تبحر و سازماندهی و پنهانکاری در همه مراحل است و طبیعیتر اینکه در سادهترین روش برای حفظ خود، کنش و روشی را به کار ببرد که مراتب تصمیمگیری کشور، آن کنشها و روشها را مطلوب میداند، چراکه نفوذ و رخنه، یعنی واردشدن و نمیتوان بیرون ماند و نامش را بگذاریم رخنه؛ چراکه با بیرونماندن، نمیتوان رخنه کرد و بیرونماندگان را نمیتوان رخنهکنندگان دانست و اتفاقا آنهایی که رخنه میکنند، تلاش اصلیشان آن است تا به هر روشی که ممکن است، هشداردهندگان را بیرون کنند و برای همین است که بارها نوشتهام آنهایی که توجیهگری و چاپلوسی میکنند، حتی اگر خود از جماعت رخنهکنندگان هم نباشند، راه را برای عوامل رخنه و نفوذ باز میکنند و اتفاقا تنها کسانی که با همه آسیبها و رنجهایی که میبینند، همچنان بر هشدار پافشاری میکنند، کمتر از همه احتمال نفوذیبودن دارند، چون به اراده تصمیم گرفتهاند که جزء جماعت راندهشده باشند و از مواهب ورود به قدرت محروم شوند.
اما آیا با آتشبس و توقف موقت جنگ، عملیات نفوذ آن شبکه گسترده به پایان رسید؟ اگر مسئولان کشور مدام از این میگویند که احتمال آغاز مجدد جنگ هست، منطقا لازم است که به آن شبکه گسترده نفوذ هم توجه کنیم؛ شبکهای که همچنان از ادبیاتی استفاده میکند که خوشایند تصمیم گیران باشد.
در ماجرای جنگ ۱۲روزه، تقریبا همه بر این اتفاق داشتند که غیر از رشادت نیروهای جان بر کف کشور، آنچه سبب عقبنشینی دشمن از تجاوز به کشورمان شد، یکپارچگی ملت در حفظ کیان این سرزمین بود که با وجود همه نقدهایشان، حاضر نشدند خوابهای دشمنان این خاک را تعبیر کنند و حاصلش همان ورود سرود «ای ایران» به نوحهخوانیهای پس از جنگ بود؛ اتفاقی که باعث شد امید بسیاری ایجاد شود که از این پس قرار است به خواسته مردمان توجه شود و در عوض مردم با حضوری پررنگ، همه دشمنان این کشور را ناامید کنند. هم ازاینرو بود که حرف و حدیثها بسیار شد و حتی برخی گفتند که دوره تندروها به پایان رسیده و آنان دیگر در تصمیمگیریها دست بالا را ندارند و از این پس رو به سوی تغییر خواهیم داشت و برخی یکی از شواهدی که برای این تغییر عنوان میکردند، همین خبر برگزاری کنسرت «همایون شجریان» در میدان آزادی بود.
زمانی که این خبر منتشر شد، من بشخصه در فضای مجازی و واقعی کلمهای نگفتم، چراکه باور داشتم بدخواهان نخواهند گذاشت که با اجرای کنسرتی که میتوانست میلیونی شود، دشمنان این خاک را ناامید کنند و همینطور هم شد. و حالا فضای مجازی و شبکههای فارسیزبان ضدایرانی پر شده از شادمانی و تحقیر «کنسرتی که لغو شد». حالا که جلوی این تصویر ایران متحد گرفته شد، این دشمنان ایران هستند که شادماناند و آنها که اینچنین کردند، خود میدانند که سؤالات این کنکور را چطور و با چه هدفی جواب دادند.
