به گزارش اطلاعات آنلاین، «استیو کافمن» کارآفرین حوزه زبان آموزی، از چهره‌های آموزش و یادگیری زبان در فضای مجازی در سراسر دنیاست که کانال یوتیوبی او نزدیک به یک و نیم میلیون مشترک دارد. او در ویدئویی پربازدید در کانال یوتیوب خود، درباره اهمیت آموزش زبان‌های جدید و به خصوص فارسی صحبت کرده است که مورد توجه زیادی قرار گرفته. کافمن، هم بنیان‎‌گذار پلتفورم سرشناس زبان آموزی لینکیواست و به زبان‌های زیادی در دنیا آشنایی و تسلط دارد.

بخش‌هایی از صحبت‌های کافمن درباره آموزش زبان فارسی را در ادامه می‌خوانید:

« اگر کتاب من، "زبان شناس، راهنمایی شخصی به آموزش زبان" را خوانده باشید، به خاطر خواهید آورد که من همیشه من همیشه به تاریخ، فرهنگ، و این که کشورها چطور در امتزاج با اثرات فرهنگی دیگر کشورها هستند، و البته مردم آن کشورها علاقه دارم. همه اینها تاریخ انسان است. و این چیزی است که به من انگیزه می دهد تا زبان یاد بگیریم و درباره همه این فرهنگ های متفاوت یاد بگیرم. فارسی هم استثنا نیست.

من در لینکیو، پادکستی درباره ایران منتشر می کنم درباره هویت ایرانی. از مشارکت در مباحث ایرانی ها درباره هویت ایرانی لذت میبرم و چیزهایی جدیدی یاد میگیریم و برخی چیزهای دیگر را مرور می کنم. تجربه این کار، پاداش من است. من به این دلیل است که زبان ها را یاد می گریم، برای این که بتوانم این کارها را بکنم.

در ونکوور، مهاجران ایرانی زیادی هستند. وقتی که با ایرانیان مهاجر با زبان خودشان صحبت میکنید، واکنش آنها بسیار مثبت است و اولین چیزی که می پرسند این است که آیا با اشعار فارسی آشنا هستم یا نه. چون شعر برای آنها بسیار مهم است.

چیزی که از نظر من بسیار جالب است، این است که در سری مباحث درباره هویت ایرانی، ما به ۲۵۰۰ سال پیش برویم، به امپراتوری کوروش، یا امپراتوری هخامنشیان، که دو سوم جمعیت آن غیرایرانی بودند. ایران باستان شامل عراق امروز و مناطقی که ادیان ابراهیمی از آن می آیند هم می شده است. بنابراین هخامنشی یک امپراتوری چندنژادی و چند زبانی بوده است. 

هرودوت، مورخ یونانی  نوشته است که ایرانی‌ها، نسبت به دیگر افراد داخل آن امپراتوری از مواهب مشخصی برخوردار بودند. بنابراین می‌توان گفت در آن زمان هم حسی از هویت ایرانی وجود داشته است. بعد از حمله اسکندر کبیر، یونانی‌ها تلاش کردند ایران را یونانی کند، چیزی که چندان به مذاق محلی ها خوش نیامد، کسانی که هویت ایرانی خودشان را ترجیح می دادند. بنابراین نوعی هویت ایرانی وجود داشته است. ایرانی‌ها همچنین دین خودشان را داشتند، دین زرتشتی، که در واقع یک دین حکومتی بوده است. بنابراین این هویت بر اساس امپراتور هخامنشی بوده است. کورش و نظام او، بسیار سخاوتمند و در برابر ادیان دیگر و نژادیهای دیگر، اهل مدارا بوده است. البته شاید آنها گزینه دیگری نداشتند چون تعداد ایرانی ها در این امپراتوری کمتر بود. چند سده بعد از سلوکی‌ها که بعد از اسکندر در ایران مستقر شدند، دوباره یک سلسله ایرانی کنترل کشور را دست گرفت. بنابراین همیشه این احساس هویت به عنوان ایرانی وجود داشته است، از طریق زبان، دین زرتشتی، حس تعلق به جایی که زندگی می کنند. آنها حتی پرچم هم داشتند. در ادامه آنها امپراتوری پارت‌ها را داشتند، و بعد سلسله ساسانیان که مدام با رومی ها در جنگ بودند...

پس هویت آنها از طریق زبان، قلمرو، و از منظر نژاد پارسی که مدت زیادی اقلیت بود تعریف می‌شد. و حالا هویت منتسب به دین مطرح بود. این دین بیشتر سنی بود. بعد سلسله ترک‌ها را در ایران داشتیم.  زبان عربی به خاطر دین تشخص بیشتری داشت اما استانداردهای آموزشی در ایران بیشتر از چیزی بود که حاکمان داشتند. در ادامه زبان ترکی در دربار ترک‌ها رایج بود اما همزمان با حاکمیت مغول‌ها، زبان فارسی احیا شد. بعد در سلسله صفوی، شبیعه به عنوان مذهب رسمی کشور تثبیبت می شود. پس حالا یک هویت جدید داریم. ما یک هویت اسلامی داریم، یک هویت شیعه داریم که در برابر امپراتوری سنی عثمانی قرار دارد، و البته هویت ایرانی را هم داریم. ما ترکیبی از این هویت‌های متفاوت را داریم. حالا برگردیم به شعر که مدام از من درباره آن پرسیده می‌شود. یکی از دوره های اصلی شکوفایی شعر ایران در ایران زمان مغول‌ها بود. این شکوفایی شعر تا درجه زیادی بر عرفان و سنت‌ها و شکوفایی امپراتوری ایرانی در ۲۵۰۰ سال پیش تمرکز داشت.  ایرانی به این هویت خود آغشته اند، هویتی که از این عناصر متفاوت شکل گرفته است. بسته به این که با چه ایرانی‌ای صحبت کنید، ممکن است هویت خود را در دوره شکوه امپراتوری ایران، و یا اسلام ببیند. حتی امروز هم ترکیب نژادی متنوعی در ایران وجود دارد. بنابراین امروزه، هویت ایران به عنوان یک ملت و یک کشور با تمامی نژادها و اقلیت‌هایش است. در میان مردم خاورمیانه، ایرانی‌ها حس قویتیری از هویت ملی دارند. برای مثال در کشورهایی مثل مصر و اردن، آنها بیشتر هویت خود را از اسلام می دانند تا کشورشان. همه اینها جالب است. این واقعیت که من می‌توانم همه این اطلاعات را بخوانم و دوره‌ای را از ۲۵۰۰ سال پیش تا الان مرور کنم، جالب است.لذت زبان آموزی برای من همین است، که از طریق زبان تاریخ، فرهنگ و مردم را بکاوم.»