شب موسیقی «حسین علیزاده» به بهانه انتشار اثر «دستگاه‌های موسیقی ایرانی» با حضور چهره‌های فرهنگی و هنری و علاقه‌مندان به موسیقی در فرهنگسرای نیاوران تهران برگزار شد.

به گزارش ایسنا، پریسا پولادیان، نوازنده رباب در این مراسم به ایراد سخن پرداخت و گفت: همیشه دغدغه این امر را داشتم که چه امری یک موسیقیدان و هنرمند را بالاتر از مقامی که هست می‌برد؟ درحقیقت چه خصوصیتی هنرمندی مانند حسین علیزاده را فراتر از یک موسیقیدان بی‌نظیر، یک شخصیت بزرگ و یک انسان بی‌نظیر می‌کند؟ شاید بتوان گفت یکی از ویژگی‌هایی که ایشان را متمایز می‌کند، دغدغه‌مندی است. شاید فکر کنیم دغدغه‌مندی یک کلمه ساده است و همه ما نسبت به بسیاری از مسائل اطراف خود، دوست، آشنا، اطرافیان یا حتی مردم جامعه‌ احساس مسئولیت می‌کنیم اما این‌که چقدر و تا کجا احساس مسئولیت می‌کنیم و نسبت به چه‌کسانی، مهم است. استاد علیزاده تنها به حلقه نزدیکان، دوستداران و آشنایان خود احساس مسئولیت نمی‌کند. او نسبت به تک‌تک مردم جامعه احساس مسئولیت می‌کند.
در ادامه این مراسم، محمد فاضلی، جامعه‌شناس نیز در سخنانی اظهار داشت:
 «لحظاتی در تاریخ هر ملتی هست که آدم‌ها در این لحظات کم می‌آورند. در این لحظات ایستادگی کردن به‌رغم همه ناخرسندی‌ها سخت است. آن‌ها با حضور، اندیشه و عملشان سنگینی لحظه‌های دشوار تاریخ را سبک‌تر می‌کنند و در برابر تاریکی ساختار امید می‌سازند. بودنشان اهمیت دارد برای نیروی حیاتی که به دیگران می‌دهند این آدم‌ها به قول محسن رنانی سرمایه‌های نمادین جامعه و نماد چیزی فراتر از خودشان، کارشان و تخصصشان هستند. حسین علیزاده از جنس همین آدم‌هاست. اصلاً مسأله این نیست که موسیقی‌اش کارکرد اجتماعی دارد. این‌که هست اما خودش به‌مثابه گونه‌ای آدم ملال ستیز، کارکرد اجتماعی دارد. نماد نوعی از زندگی است که ملال را روی سر دیگران آوار نمی‌کند. رضا نیازمند، توران میرهادی، ابوالحسن ابتهاج، بی‌بی‌خانم استرآبادی، عبدالرحیم جعفری، مه‌لقا ملاح و برخی دیگر را در همین زمان حاضر از همین تبار می‌بینم.
محمد فاضلی در پایان گفت: آقای حسین علیزاده! ممنون که ۷۴سال چنان الهام‌بخش زیسته‌ای که جمعیتی به احترامت اینجا گرد آمده. میلیون‌ها نفر هنرت را شنیده و ستوده و بی‌شماران از اصالت و زیبایی مواجه‌ات با موسیقی و فرهنگ و جامعه ایران الهام گرفتند.
بابک خضرایی، موسیقیدان نیز گفت: من این افتخار را داشته‌ام که چند بار درباره استاد بزرگوارمان و خورشید موسیقی ایران؛ حسین علیزاده صحبت کنم. همه آن چیز که می‌خواهم درباره حسین علیزاده بگویم، این است که علیزاده به هیچ‌کس مانند نیست. علیزاده میراث‌دار سنت موسیقی ایران و شاگردی کرده نزد استادان بنام و حامل دانش‌های موسیقی است. علیزاده آماده آموختن همیشه و از همه‌کس است. او تکنیک نوازندگی در ایران را به‌طور کلی ارتقا داده است. علیزاده ذهن روشن و باز دارد و حاصل این؛ آهنگسازی است که هم روی کاغذ آهنگسازی می‌کند و هم روی ساز و احتمالاً تعداد این نوع از آهنگسازان در ایران خیلی کم باشد.
وحید حسینی همدان که کارگردانی مستندی از علیزاده را بر عهده داشته درباره مستندی که از علیزاده ساخته صحبت کرد.
حسین علیزاده نیز در پایان این برنامه و پس از اتمام سخنرانی‌ها گفت: من در عمر خود آنقدر خجالت نکشیده بودم؛ چون خیلی اسم من آمد و بچه‌هایی که من را می‌شناسند، می‌دانند در این موارد خیلی خجالتی هستم. شاید هر کدام از شما جای من باشید احتمالاً آب شوید و در صندلی خود بروید. البته در این حالت یک‌چیز دیگر هم سراغ آدم می‌آید که خیلی زیباست؛ به‌هرحال که کار ما هنرمندان زیبایی به وجود آوردن است و تا زیبایی را حس نکنیم تا زیبایی را تنفس نکنیم، نمی‌توانیم به وجود بیاوریم. این شانس برای خیلی‌ها هست که حتی از دوران کودکی زیبایی را می‌بینند.
او ادامه داد: خوشحالم در این تاریخ، اینجا ایستادم و از زمان گذشته‌ای صحبت می‌کنم که می‌توانست همه‌چیز بازدارنده باشد؛ چون شعور و شوقش وجود نداشت. در دنیا فقط ایران و افغانستان هستند که درباره بودونبود موسیقی صحبت می‌کنند. امروز این همه آدم اینجا نشسته‌اند که شادابی چهره آن‌ها مدیون خود شماست که چقدر از موسیقی دفاع کردید. هستند حتی هنرمندانی که حتی جان خود را برای حفظ موسیقی گذاشتند. آن‌ها ترور نشدند ولی در واقع شدند؛ یعنی همان هنرمندان و همکارانی که زود از دنیا رفتند یا افسرده شدند و کار نکردند، در اصل ترور شدند. علیزاده همچنین گفت: امری که خیلی جالب است، این است که ما آمده‌ایم زندگی بیافرینیم، ما آمده‌ایم که انرژی داشته‌باشیم.
پایان این مراسم با تکنوازی حسین علیزاده همراه بود.