آیین نکوداشت امیلیا نرسیسیانس به همت گروه علوم اجتماعی خانه اندیشمندان علوم انسانی در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، در ابتدای این مراسم، لیلا اردبیلی، عضو هیأت علمی پژوهشگاه مطالعات فرهنگی اجتماعی، بیان کرد: خوشا به حال کسانی که در طول علم‌ورزی‌هایشان در عرصه‌ای چنان فعالیت می‌کنند که نامشان یادآور یک حوزه خاص است. خانم دکتر نرسیسیانس کسی است که در سال‌های فعالیت دانشگاهی، متمرکز بر فهم فرهنگ از رهگذر زبان بوده‌است. وقتی به تاریخ علم انسان‌شناسی نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که اندیشمندان این حوزه عمیقاً به زبان توجه داشته‌اند. در علوم اجتماعی بعضاً ما زبان را به‌عنوان یک پکیج باز نشده در نظر می‌گیریم. کلاس‌های درس خانم دکتر همواره یکی از کاربردی‌ترین کلاس‌ها برای دانشجویان بود.
در ادامه، آندرانیک سمونیان، مترجم زبان ارمنی گفت: این اقبال را داشته‌ام که در چند همایش بین‌المللی کنار خانم دکتر باشم. در جامعه ارمنی، هر وقت کاری پیش آمده است یا دعوتی از استاد کرده‌اند، با کمال میل پذیرا بوده و گزارش کاملی از آخرین دستاوردهایی که در حوزه آموزشی می‌تواند کمک کند، ارائه کرده‌است. از او به خاطر روح بزرگ و شخصیت متعالی‌اش تشکر می‌کنم و از برگزارکنندگان این مراسم نیز سپاسگزارم.
همچنین زهره انواری، استاد دانشگاه تهران، اظهار کرد: مردم‌شناسی یعنی در میدان با انسان‌ها زندگی کنی. او بیشتر از استادی، برای دانشجویانش مادری کرده‌است. خانم دکتر به من دانشجوی دختر ثابت کرد که هم می‌شود معلم خوبی بود و هم مادری خوب.
مهرداد عربستانی، یکی دیگر از استادان دانشگاه تهران نیز گفت: سال ۷۶اولین بار با نرسیسیانس آشنا شدم؛ در واقع در سر کلاس با یک استاد متفاوت مواجه شدیم که وقتی سؤالی مطرح می‌شد، به دانشجو، سراپا گوش می‌داد. ما علاوه بر درسی که با او داشتیم، یکی از مهارت‌های مهم یعنی گوش سپردن را هم یاد ‌گرفتیم. حتی زمانی که مدیر گروه بود، گروه بهترین وضعیت را داشت. همچنین وی به‌عنوان یک زبان‌شناس انسان‌شناس، جزو اولین کسانی بود که مسأله دوزبانگی را مطرح کرد. اولین بار او ما را با اینترنت آشنا کرد.
در ادامه، جبار رحمانی، عضو هیأت علمی پژوهشگاه مطالعات فرهنگی اجتماعی، بیان کرد: در علوم اجتماعی موقعیت زنان در اقلیت است اما در انسان‌شناسی اتفاق دیگری می‌افتد و حضور زنان را می‌بینیم. در ایران هم این اتفاق رخ می‌دهد و به‌تدریج حضور زنان را داریم. الان در انجمن انسان‌شناسی، فعال‌ترین کارگروه، کارگروه‌های زنان است. آدم‌ها وقتی می‌خواهند به دیگری بپردازند، یک توانایی از شنیدن و همدلی می‌خواهند که انگار این هنر در زنان بیشتر است. حضور موفق و ماندگار خانم دکتر نشان می‌دهد این رشته چه آینده خوبی دارد. حضور افراد شایسته‌ای چون او مایه آبرو و فخر این رشته است.
سپس روبرت صافاریان، مدرس و تحلیلگر فیلم، اظهار کرد: بالای ۵۰سال است که نرسیسیانس را می‌شناسم. سخنرانان قبلی همه روی مهربانی وی تأکید کردند. او مسأله دوزبانگی را مطرح کرد. دو زبانگی در گفتمان ناسیونالیستی یک خطر تلقی می‌شود، به این معنی که همه نگرانیم که آشنایی با زبان دوم ممکن است باعث فراموشی زبان مادری شود و به دیدگاه تنگ‌‎نظرانه می‌رسد. دو زبانگی یک چیز مخصوص ارمنی‌ها نیست و اکثر ایرانی‌ها دو زبانه هستند. از نظر استاد، دو زبانگی یک خطر نیست؛ بلکه یک فرصت است.
روح‌الله نصرتی، معاون فرهنگی دانشگاه تهران نیز گفت:۲۷سال است که خانم دکتر را از دوره کارشناسی می‌شناسم. آن موقع ارتباط و تعامل با استادان کار سختی بود اما در همان زمان دانشجویان ارتباط بسیار گرم و صمیمی با خانم دکتر داشتند. او انسان‌شناسی را زیست کرده‌است. همیشه می‌گفت که من از دانشجویان خودم یاد می‌گیرم. او یک معلم و استاد به تمام معنا بود که به نظرات دانشجویان بها می‌داد. همسر وی نیز یک استاد برجسته و افتخار دانشگاه تهران و بنیانگذار علم روباتیک در دانشگاه تهران بود. از خانم دکتر تقاضا می‌کنم که تجربه زیسته خود از دانشگاه را بنویسد.
در پایان، امیلیا نرسیسیانس بیان کرد: دانشگاه مکانی است برای تحقق آمال، نه فقط برای استادان بلکه برای دانشجویان نیز چنین است. دانشگاه مکانی است برای تأمین دوستی‌ها بین استادان، بین دانشجویان و بین استادان و دانشجویان.