ارمغان زمان فشمی - ضمیمه جامعه روزنامه اطلاعات| از وقتی نوزادی به دنیا میآید، پدرومادر او منتظر روزی هستند که بتواند روی پایش بایستد و چند قدم راه برود و زبان باز کند و «مامان» و «بابا» بگوید. تواناییهایی که انسان به طور طبیعی و طی مراحل رشد خود به دست میآورد، میتوانند مهمترین ابزار زندگی او باشند و راه رفتن و سخن گفتن، نمادی از این تواناییها به شمار میآیند.
بزرگترین هنر هر کس، استفاده از این ابزارهاست. کسانی که با نقص مادرزاد یا اختلال در تکلم و حرکت به دنیا بیایند، مسیر دشوارتری برای موفقیت پیش رو خواهند داشت اما کسی که از این نعمتها برخوردار است، موانع کمتری بر سر راه رسیدن به خواستهای خود دارد. باید با کمک گرفتن از این امکانات خدادادی، سریعتر به سمت اهدافش پیش برود و زندگی را برای خودش و دیگران، راحتتر و هدفمندتر سازد.
گفتگو، هنر استفاده از نعمت تکلم است. اگر بلد نباشیم از سخن گفتن برای ابراز عقاید و احساسات و حل مسایل و برقراری ارتباطات مفید و سازنده با دیگران استفاده کنیم، این نعمت را قدر ندانستهایم. انسان، حیوان ناطق است اما اگر از هنر نطق کردن خود به درستی بهره نبرد، چگونه میتواند اشرف مخلوقات باشد؟
اگر در روابط شخصی و اجتماعی خود نتوانیم از قدرت واژهها طوری استفاده کنیم که سوءتفاهمها کمتر شود و توافقها بیشتر، چه فرقی با انسان گنگی داریم که دور از آدمیان دیگر زیسته و هرگز نه سخن گفتن را فرا گرفته و نه زبان اشاره را؟
بهره بردن از کلام زیبا و خردمندانهای که در پس آن، سواد و مطالعه و تجربه نهفته باشد، تفاوت آشکاری میان انسانها ایجاد میکند. ادیب، فیلسوف، سیاستمدار، عارف و شاعر میسازد. خوشصحبتی، شوخطبعی و حاضرجوابی، سخنوری و کاریزما به وجود میآورد. در هر شغلی که داشته باشیم، با استفاده از سخن گفتن متفاوت، میتوانیم موفقتر و کارآمدتر شویم.
قدر هنر گفتگو را بدانیم و آن را بهجا و درست به کار ببریم.
