«خانه قصه» در یکی از بنبستهای بافت تاریخی ارزشمند پایتخت، خانهای است که شهیرترین نویسنده معاصر ایران، سالهای سال در آن زندگی می کرد؛ خانهای با سبک معماری طبقه متوسط تهران، در یکی از شریانهای تاریخی و تاریخساز ایران: «کوچه میزمحمود».
«هوشنگ مرادی کرمانی»، بیش از ۲۰ سال از بخش مهم زندگی خود را در این خانه نه چندان فاخر سپری کرد، خانهای که زادگاه بسیاری از داستانهای اوست، از جمله «قصههای مجید». اینکه چرا قصههای مرادی کرمانی تا این حد پر مخاطب شد و توانست جوایز بینالمللی را هم از آن خود کند، رازی است که در دل سادگی نهفته است یا شاید در دل این جمله که «زیبایی در سادگی است». ادبیات مرادی کرمانی به قول فرنگیها «درجه صفر نوشتار» است؛ نه زرد و بی مایه و نه مغلق و پر طمطراق. شاید ظاهر ساده قصههای مرادی کرمانی اندکی فریبنده باشد و به نظر بسیاری بیاید که کار شاقی نیست و چه بسا بسیاری تلاش کردند این ادبیات را تکرار کنند، اما نوشتن روی لبه نازک درجه صفر نوشتار، هنری است که از ذهن و دست کسی برمیآید که در ادبیات و در هنر قصهگویی استخوان ترکانده باشد. وی کاندیدای جایزه جهانی اندرسون، برنده جایزه کتاب سال اتریش، برنده جایزه مهرگان، نویسنده برگزیده کاستاریکا، برنده جایزه خوزه مارتینی و برگزیده به عنوان چهره ماندگار است. حالا به همت بخش خصوصی، پس از سالها متروکه ماندن، این خانه مرمت و به عنوان یکی از کانونهای فرهنگی مرکز پایتخت معرفی شده است. مهندس «بهروز مرباغی» در مورد مرمت و ارزش «خانه قصه» و نیز جایگاه مرادی کرمانی صحبت میکند.
