نشریه آمریکایی با اشاره به تداوم قحطی در نوار غزه و وضعیت وخیم انسانی در این منطقه که سبب شده است تعداد افرادی که این روزها به دلیل سوءتغذیه جان خود را از دست می‌دهند، افزایش یابد، خاطرنشان کرد: تحقیر کردن و گرسنه نگه داشتن مردم غزه از دیرباز یک استراتژی بوده است.

به گزارش ایسنا، مردم غزه این روزها تنها می‌توانند یک وعده غذایی در طول شبانه‌روز داشته باشند. آنها مجبورند، انتخاب کنند که به کدام یک از فرزندانشان غذا بدهند. مواد غذایی به شدت کم است و مردم، به‌ویژه کودکان با گرسنگی دست و پنجه نرم می‌کنند. همه بانک‌ها تعطیل هستند و بحران نقدینگی وجود دارد، ۲۰ دلار برای یک تخم‌مرغ؛ ۱۴۰۰ دلار برای یک کیسه آرد که ممکن است ۲۰ روز دوام بیاورد.این وضعیت اسفناک اهالی غزه، مانند «امل نصار» ۳۵ ساله، معلم زبان انگلیسی اهل دیر البلح در بخش مرکزی منطقه محاصره شده فلسطین است. او به همراه سه فرزند و همسرش جزو بیش از دو میلیون ساکن غزه هستند که تقریباً طی دو سال از جنگی که در اکتبر ۲۰۲۳ آغاز شد، در محاصره مانده‌اند.
نصار چند روز پیش در پیامی در واتس‌اپ نوشت که «ما غذای کافی برای خوردن نداریم».رژیم صهیونیستی روز دوشنبه ۲۸ ژوئیه، برای دومین روز متوالی حملات خود علیه غزه را برای به اصطلاح «بهبود وضعیت بشردوستانه» متوقف کرد. این اقدام پس از یک سری هشدارها و ابراز نگرانی‌ها از سوی رهبران و مقامات جهانی، از سوی سازمان بهداشت جهانی، سازمان ملل و ده‌ها آژانس بشردوستانه مبنی بر اینکه سوءتغذیه و حتی گرسنگی در غزه در «مسیر خطرناکی» قرار دارد، صورت گرفت.
بنابر گزارش یواس‌اِی تودی، اما این، تغییر چندانی در وضعیت غزه ایجاد نمی‌کند. «برنامه جهانی غذا» در سازمان ملل می‌گوید که یک سوم جمعیت غزه برای چند روز متوالی غذا نمی‌خورند. به گفته این نهاد، از هر ۴ نفر ساکن غزه، یک نفر «در شرایط قحطی» به سر می‌برد. وزارت بهداشت غزه نیز می‌گوید که بیش از ۱۰۰ نفر در روزهای اخیر بر اثر سوءتغذیه جان خود را از دست داده‌اند.اما اسرائیل اتهامات مبنی بر اینکه عمداً مردم غزه را گرسنه نگه می‌دارد، رد کرده است و حتی سازمان ملل را به عدم جمع‌آوری و توزیع کمک‌های مستقر در مرز غزه متهم می‌کند. اسرائیل همچنین نزدیک به دو سال است که حماس را به دزدیدن کمک‌های ارسالی به مردم درمانده و گرسنه غزه و استفاده از آن به عنوان سلاحی برای کنترل متهم می‌کند.
گزارش‌های اخیر، ازجمله یک بررسی داخلی در دولت ایالات متحده که توسط شبکه سی‌ان‌ان منتشر شد، نشان می‌دهد که شواهدی مبنی بر سرقت کمک‌ها توسط حماس وجود ندارد. در بحبوحه فشارهای فزاینده بین‌المللی، اسرائیل به امارات متحده عربی و اردن اجازه داده است تا ارسال کمک‌های آرد، شکر و غذاهای کنسروی به غزه را از سر بگیرند اما امدادگران می‌گویند که ارسال هوایی به اندازه ورود کامیون‌های حامل کمک‌های بشردوستانه مؤثر نیست.یواس‌ای تودی افزود: حتی هواپیماهای ترابری بزرگ هم نمی‌توانند به اندازه کاروان‌های کامیون، کمک حمل کنند. آنها همچنین می‌توانند خطرناک باشند زیرا کمک‌های هوایی که از هواپیماها رها می‌شوند، می‌توانند افرادی را که سعی در رسیدن به آنها دارند، زخمی کنند یا به کشتن دهند.
«بکی رایان» مدیر گروه امدادی «کِر» (CARE) که در دیر البلح یک کلینیک درمانی دارد، گفت: ما برای ورود به غزه به غذای بیشتری نیاز داریم. او گفت که شاهد افزایش موارد کودکانی بوده است که یا دچار سوءتغذیه حاد هستند و افزایش شدید دما در تابستان همراه با منابع محدود آب، اوضاع را بدتر می‌کند.روزنامه لس‌آنجلس تایمز نیز در گزارشی درباره وضعیت غیر انسانی و اسفناک غزه، به مساله تحقیر سیستماتیک فلسطینیان توسط صهیونیست‌ها و قحطی در این باریکه پرداخت و تاکید کرد که تحقیر و گرسنگی دادن به مردم غزه از دیرباز یک استراتژی بوده است.«عماد موسی» از ساکنان غزه در این گزارش نوشت: یک سرباز اسرائیلی پایش را در راهروی باریک مدرسه ما به دیوار تکیه می‌داد و سپس به ما دستور می‌داد: از زیر پای من رد شوید، وگرنه مدرسه تعطیل است. این اتفاقی بود که برای ما بچه‌ها در اوایل دهه ۱۹۹۰ در اردوگاه پناهندگان الشاطی در شمال غزه، معروف به «اردوگاه ساحلی»، تکرار می‌شد.
او ادامه داد: کمی طول کشید تا بزرگ شویم و آن را به عنوان تحقیر سیستماتیک درک کنیم، تجربه‌ای که بیشتر برخوردهای ما با ارتش اسرائیل را تعریف می‌کند. این باعث شد بسیاری از ما احساس درماندگی و خشم کنیم، زیرا به نظر می‌رسید که حمله‌ای به انسانیت ماست.عماد موسی نوشت: پیش از تأسیس اسرائیل در سال ۱۹۴۸، جنبش صهیونیستی در فلسطین، آگاهی ما را به‌عنوان یک ملت نفی می‌کرد و ما را صرفاً «عرب» می‌نامید که نشان‌دهنده فقدان هویتی منحصر به فرد بود. و با نگاه به ما، همان‌طور که قدرت‌های استعماری به اتباع خود می‌نگریستند، ما را پست‌تر و کم‌ارزش‌تر از دولت‌بودن می‌دانستند.به نوشته او، امروزه بسیاری از اسرائیلی‌ها، فلسطینی‌ها را فلسطینی - مردمی با هویت - می‌دانند اما هنوز به مفهوم یهودیان برتر اسرائیلی پایبند هستند. این تفکر سلسله مراتبی، اشغال را عادی کرده است، به طوری که مقاومت فلسطینی‌ها در برابر آن به عنوان تجاوز به نظم طبیعی تلقی می‌شود.این فلسطینی ساکن غزه تصریح کرد: دهه‌ها تضعیف ما به سطح وحشتناکی رسیده و آنچه از وجود فیزیکی ما باقی مانده بود را نیز نابود کرده است. ظاهراً اکنون محاصره، بمباران بی‌هدف، آواره کردن و گرسنگی دادن ما کافی نیست. اکنون از ما خواسته می‌شود که برای غذا بمیریم.
«احمد» معلم تاریخ در غزه با اشاره به سیستم جدید توزیع غذا تحت بنیاد بشردوستانه غزه که مورد حمایت آمریکا و رژیم صهیونیستی است، می‌گوید: ما به دام تله‌های مرگی افتادیم که به‌عنوان کمک‌های بشردوستانه نامگذاری شده‌اند.«فیلیپ لازارینی» کمیسر کل آژانس کمک‌رسانی سازمان ملل به فلسطینیان نیز برای توصیف اهالی غزه گفت که آنها «نه مرده هستند و نه زنده، آنها اجساد متحرک هستند.»در واقع، جنگ غزه خونین‌ترین جنگ در تاریخ معاصر است. آمار فلسطینی‌ها نشان می‌دهد که تا ماه ژوئیه، ۵۹ هزار نفر، از جمله ۱۸۰۰۰ کودک توسط ارتش اسرائیل کشته شده‌اند. مطالعه‌ای توسط دانشگاه لندن، تعداد کشته‌شدگان را ۱۰۰هزار نفر تخمین زده است.بیش از ۸۵ درصد از کسانی که زنده مانده‌اند، آواره شده و تنها در ۲۰ درصد از این باریکه به‌طور فشرده جای گرفته‌اند. بسیاری از آنها با قحطی روبرو هستند، در حالی که بقیه ماه‌هاست که دچار سوءتغذیه مداوم هستند.این وضعیت وخیم، حس خودباوری بسیاری از اهالی غزه را تضعیف کرده است. بسیاری می‌گویند که دیگر برایشان مهم نیست که زنده بمانند یا بمیرند.به نوشته عماد موسی، با این کار و تحت این فشارها که حتی اولیه‌ترین حق انسان‌ها، یعنی حق حیات را هدف قرار می‌دهد، فرد بخشی از روح خود، یعنی حس خود به عنوان یک انسان را از دست می‌دهد.او افزود: برای ترسیم دایره تحقیر غیرانسانی‌سازی، آنها حق ما برای احساس درد را انکار می‌کنند.
انگلیس هم مقصر است
دکتر «عمر عبدالمنان» متخصص مغز و اعصاب کودکان انگلیس در مطلبی برای یک نشریه به مساله قحطی در غزه و وضعیت اسفبار در این باریکه اشاره کرد و گفت: «نهادهای انگلیسی مسئول این وضعیت در این منطقه هستند».«عمر عبدالمنان» متخصص مغز و اعصاب کودکان انگلیس در مقاله‌ای برای میدل ایست آی نوشت: «من یک پزشک مصری-انگلیسی هستم. برای بیش از یک دهه به غزه رفت و آمد داشتم و در کنار پزشکان محلی کار کردم و شاهد تاثیرات اولیه محاصره این باریکه توسط رژیم صهیونیستی و بمباران‌ها بر بهداشت کودکان بودم.می‌دانم دیدن مرگ قابل پیشگیری کودکان چه معنایی دارد. اما در طول زندگی‌ام هرگز شاهد این سطح از ظلم حساب‌شده و چنین همدستی از سوی کسانی که ادعا می‌کنند به قوانین بین‌المللی و حقوق کودکان اهمیت می‌دهند، نبوده‌ام.در مدت چند روز گذشته، چهره کودکان قحطی زده غزه‌ای در مجلات و روزنامه‌های انگلیسی منتشر شد؛ نوزدانی با چشمانی گود افتاده، کودکانی که از فرط ضعف توانایی گریه ندارند، نوزادانی که بر روی دستان مادرانشان می‌میرند. مثل این است که رسانه‌های انگلیسی تازه کشف کرده‌اند که کودکان دارند در غزه از قطحی می‌میرند.اما برای آن دسته از ما که با کودکان کار می‌کنیم، کسانی که روزانه با پزشکان داخل غزه صحبت کرده‌ایم، کسانی که در ۹ ماه گذشته به دولت‌ها و نهادها التماس کرده‌ایم که اقدامی انجام دهند، این وحشت چیز جدیدی نیست.این نتیجه اجتناب‌ناپذیر یک کارزار عمدی برای غیرانسانی‌سازی است که توسط رسانه‌های جریان اصلی انگلیس تایید، توسط دولت لندن محافظت و توسط رژیم صهیونیستی آپارتاید با مصونیت کامل اجرا می‌شود.
تبانی رسانه‌ای
تصاویری که اکنون مردم را شوکه کرده، یکباره و در خلاء ایجاد نشده است. آنها فصل‌هایی داستانی است که نهادهای انگلیسی در نوشتن آن از ابتدا کمک کرده است.به مدت ۲۰ ماه و به ویژه از اکتبر ۲۰۲۳ روزنامه‌ها، رسانه‌ها و سیاستمداران انگلیسی تقریبا کلمه به کلمه نکات مورد بحث اسرائیل را تکرار کرده‌اند؛ سپر انسانی، زیرساخت‌های تروریستی، قحطی وجود ندارد، حماس مواد غذایی را پنهان می‌کند، اسرائیل تمام تلاش خود را می‌کند!هر بهانه‌ای برای توجیه مجازات دسته‌جمعی دو میلیون نفر که نیمی از آنها کودک هستند، ارائه شده است.این روایت‌ها بی‌ضرر نبودند. آنها ساختاری از ناباوری ایجاد کرده‌اند که اجازه داد نسل‌کشی در مقابل چشمان ما رخ دهد. آنها به جنایات جنگی اسرائیل پوشش دادند.آنها روایت‌ها و شهادت‌های پزشکان فلسطینی، مقام‌های سازمان ملل، کارشناسان حقوق بشر و غیرنظامیان غزه را تضعیف کرده‌اند. آنها رضایت عمومی را برای پاکسازی قومی جعل کردند.اکنون که کودکان از گرسنگی در مقابل دوربین‌های رسانه‌ای می‌میرند، همان رسانه‌ها شروع کردند تا این وضعیت را پیگیری کنند.جریان افکار عمومی تغییر کرده است. دیوان بین‌المللی دادگستری حکم داده است که اسرائیل به طور موجهی مرتکب نسل‌کشی شده است.سازمان بهداشت جهانی هشدار گرسنگی فاجعه‌آمیز صادر کرده است. یونیسف می‌گویند غزه خطرناکترین مکان برای یک کودک است.در این میان نهادهای انگلیسی در مواجهه با شواهدی بی‌بدیل، در بازنویسی نقش خود تقلا می‌کنند.اما نباید به آنها اجازه بدهیم.
نژادپرستی نهادها
ما باید به یاد بیاوریم که چطور سردبیران انگلیسی به صحبت‌های مقام‌های اسرائیلی پرداختند درحالیکه پزشکان فلسطینی را نادیده گرفتند. چطور رسانه‌هایی مانند تایمز و تلگراف داستان‌هایی بی‌پایه و اساس درباره تونل‌های زیر بیمارستان‌ها منتشر و بخش‌های کودکان را به عنوان مراکز فرماندهی تروریست‌ها بدنام کردند؛ چگونه برخی از ستون‌نویس‌ها این سوال را مطرح کردند که آیا فلسطینی‌ها واقعا کمبود غذا دارند یا اینکه رنج آنها صحنه‌سازی می‌شود.باید به یاد بیاوریم درحالیکه سیستم بهداشت غزه زیر بمباران بی‌امان رژیم صهیونیستی فرو پاشید، رسانه‌های ما همچنان ساکت ماندند چون از بازگو کردن قحطی علیه کودکان می‌ترسیدند.ما این را نژادپرستی می‌گوییم.هرگز نباید برای متقاعد کردن روزنامه‌نگاران انگلیسی مبنی بر انسان بودن فلسطینی‌ها، به استخوان‌های قابل مشاهده و شکم‌های بادکرده نیاز می‌شد.گرسنگی کودکان غزه اکنون به این دلیل غم‌انگیزتر نیست که برای عکاسی جذاب است؛ بلکه به این دلیل غم‌انگیز است که همیشه قابل اجتناب بوده و همیشه فقط به خاطر هویت آن کودکان توجیه می‌شد.اگر اینها کودکان اسرائیلی بودند، باز هم این اتفاق می‌افتاد؟ کودکان اوکراینی چطور؟ انگلیسی یا دیگر کودکان. نه این اتفاقات نمی‌افتاد. اما با جان فلسطینی‌ها و به ویژه کودکان فلسطینی، به عنوان موجوداتی یکبار مصرف رفتار شده است یا آنها نامرئی یا اهریمنی جلوه داده شده‌اند.برای چندین ماه، مقام‌های اسرائیلی واضح می‌گفتند که می‌خواهند غزه را از غذا، سوخت، آب و دارو محروم کنند. یوآو گالانت، وزیر جنگ سابق گفته بود که آنها با "حیوانات انسانی" می‌جنگند. برخی سیاستمداران ارشد این را "نکبت دوم" می‌نامیدند.با همه اینها، رسانه‌های انگلیسی هنوز هم ترجیح می‌دهند که چیزی نشنوند.ما همکارانی در غزه داریم که در مارس ۲۰۲۵ به من گفتند دیگر چیزی برای خوردن ندارند. آنها بدون بیهوشی عمل جراحی انجام می‌دادند، به فرزندانشان علف پخته می‌دادند و شاهد مرگ نوزادان از کم‌آبی و لاغری مفرط بودند.ما اینها را به خبرنگاران، آژانس‌های بین‌المللی و نهادهای متخصص در انگلیس ارجاع دادیم.اما اغلب آنها "تعادل" می‌خواستند. آنها می‌خواستند منتظر "تایید مستقل" بمانند. آنها از یک سخنگوی ارتش اسرائیل نقل قول می‌کردند، اما از یک متخصص اطفال فلسطینی که به تازگی شاهد مرگ سه نوزاد بوده، نقل قولی نمی‌آوردند.این همان نژادپرستی به شکل بنیادین است؛ مطالبه شواهد غیرممکن از استعمارزده، در حالی که هر کلمه استعمارگر را به عنوان حقیقت تلقی می‌کنند.
لحظه تسویه حساب
تصاویری که اکنون رسانه‌های ما را پر کرده‌اند، نقطه عطف نیستند؛ بلکه یک تسویه حساب هستند.چون فقط اسرائیل نیست که کودکان را گرسنگی می‌دهد بلکه دولت لندن هم هست که به اسرائیل سلاح می‌دهد، میزبان مجرمان جنگی است و جلوی درخواست‌ها برای آتش بس را گرفته است.هر ویراستاری نقش تندنویس را برای اشغالگری اسرائیل بازی کرد. اینها تک تک موسسات پزشکی هستند که در زمان بمباران بیمارستان‌های غزه بی‌طرف ماندند. اینها تک تک رهبران انگلیسی هستند که این دروغ را تکرار می‌کنند که این جنگی بین افراد برابر است.قطحی در غزه یک مشکل در سیستم نیست؛ این سیستمی است که برخی از زندگی‌ها را شایسته سوگواری و برخی دیگر را شایسته محو شدن می‌داند، سیستمی که باید از هم پاشیده شود، نه اینکه از نو ساخته شود.به جهانیان نشان دهید که چه کارهایی انجام شده است. اما از افراد و ساختارهایی که این امر را ممکن ساخته‌اند، روی برنگردانید. از آنها بخواهید که پاسخگو باشند؛ نه فقط از اسرائیل، بلکه از هر نهاد انگلیسی که این وحشت را ممکن ساخته است».