* دکتر محمدعلی فیاضبخش
مکتوب هفتهی پیش به ذائقهی بسیاری خوش ننشست و بل در کامشان تلخی آورد. خلاصه آن بود که گفتهبودم از این قطبیسازیهای خستهکننده و ملالتزا اندکی کناره گیریم و با سلایق ناهمسلیقههای خود کنار بیاییم و خصوص، آنجا که پای احساسات و عواطف مذهبی مردمان در میان است، ناگهان شرق و غرب عالم را بیارتباط، به هم مربوط نکنیم و لقمهی راهیان پیادهی اربعین را غذای بریده از دهان گرسنگانِ عالَم جلوه ندهیم و هکذا.
البته رویدرهمکشیدگانِ آن مکتوب، اغلب، خود از میان مذهبیون بودند و لیک به حکم: «رنجیده جای دیگر و با من عتابکن»، ناخوشاحوالیشان از استحالهی نسبی مناسک پیادهروی را بر سر آن نوشتار فرو ریختند و… تا اینجای کار بر راقم مکتوب رنجش و المی نیامد و البته انفعالی نیز حاصل نگردید… و بماند!
… و اما از دگر سو نیز انصاف دهم، آنجا که رابطهی عشق میان عاشق و معشوق، دستمایهی دهها و صدها ملاحظهی غیرعشقی(بخوانید استفادهی ابزاری) میشود، پر واضح است که دلخوری، بلکه جراحت میآورَد و بل جسارت و بیپروایی میزایَد؛ تا جایی که اصل آن عشق را در پردهی محاق و انکار میبرَد. تلاش بعضاً افراطی حاکمیتی برای مناسک پیادهروی اربعین، اگر به میدانداریِ خودِ مردم وانهاده شود و مداخلات حکومتی، در معیشت و کارگردانی امور مردم به کار شود، قطعا سود دوجانبه دارد: هم شائبهی استفادهی ابزاری از احساسات مذهبی فرو مینشیند؛ هم ناهمراهان اربعین، ولو به وهم، حق خود را در بیابانهای پیادهروی بر ذمّه و دوش زائران نمییابند. البته در این میان، نمکافزایی برخی رسانهدارانِ ناخوشمذهب بر آش شور عوامیگریهای روشنفکرانه را نیز نباید از نظر دور داشت؛ نیز شیرینخدمتیهای شهرداری تهران را در خدماترسانی شهرهای عراق!
بر این ماجرا ، اتفاقاتی نه چندان خوش، بلکه گاهی مشمئزکننده نیز مزید بر علت میشود، و آن، تابلوسازی و جلوهپردازیهای ویژه از بعضی حضرات حکومتی است، که یا عرق پیشانی خود را در مسیر پیادهروی نمایان میکنند، یا ملاقهای بر کف دیگ آش در موکبی میکشند. به راستی این حرکات یعنی چه؟ البته من نامی بر این حرکات ناموزون در قاموس واژگانم دارم؛ به احتیاط قلمیاش نمیکنم!
شما چه نظری دارید؟