چندثانیه نوشت: قرار نیست زلزله خبر کند، قرار نیست بفهمیم و از خانه فرار کنیم، قرار نیست نجات بیابیم! زلزله در همه جای دنیا بی خبر میآید و میرود. اما سالهاست میدانیم تهران در انتظار یک زلزله بزرگ است. سالهاست میشنویم بحران بزرگ بغل گوشمان است. اما به چشم ندیدیم برای ویرانی کمتر، قدمی برداشته شود.
در تهرانِ امروز، خانهای میخریم، سالها قسط میدهیم، با هزار امید و آرزو پرده نصب میکنیم، فرش پهن میکنیم، کتابخانه میچینیم…
اما در همین تهران که میدانیم بحران زلزله دارد به ما میگویند: لطفاً یک کوله آماده کنید؛ شاید همه اینها یکشبه زیر آوار رفت.
رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران دوباره زنگ خطر را به صدا درآورده؛ خانههایی که قبل از سال ۱۳۷۴ ساخته شدهاند، ایمنی ندارند؛ حتی بسیاری از ساختمانهای نوساز هم فقط اسم «مهندسیساز» را یدک میکشند.
پیشنهاد رسمی شان این است که هر خانواده تهرانی یک «کوله زندگی» داشته باشد؛ کولهای که داخلش باید مدارک شناسایی، پول نقد، دارو، کمی غذا، لباس سبک و یک چراغقوه جا شود.
اما مگر میشود زندگی را جمع کرد؟
مگر میشود تمام سالهایی را که با هزار آرزو ساختهایم، تمام خاطرات، تمام امنیت و آرامش یک خانواده را، در یک کوله فشرده کرد و کنار در گذاشت، به این امید که اگر زمین لرزید، دستکم «چند تکه» از خودمان را نجات بدهیم؟
مسئولان میگویند بهزودی با چند سرمایهگذار صحبت میکنند تا این کولهها در فروشگاههای بزرگ تهران عرضه شود؛ شاید حتی تخفیف هم بگذارند، شاید اسمش را بگذارند «پک آرامش»! اما هیچکس نمیگوید چطور باید ترس شبانه مردم را جمع کرد و داخل همین کوله جا داد. هیچکس نمیگوید چطور باید امنیتِ نداشته را بستهبندی کرد و روی دوش گرفت.
تهران آماده نیست، خانهها آماده نیستند، مردم آماده نیستند…
تنها چیزی که آماده میشود، همان کولهایست که قرار است تمام زندگیمان را در خودش جا بدهد!
