مسیر صعود به جام جهانی، به‌ویژه در ساختار پیچیده رقابت‌های فعلی، دیگر صرفاً نبرد ۱۱ بازیکن درون زمین نیست؛ این یک پروژه ملی است که موفقیت آن مستلزم بسیج تمامی ارکان فوتبال و حتی جامعه است. 
تیم ملی  فوتبال کشورمان اکنون در کورس دشوار جام جهانی ۲۰۲۶ قرار دارد و هر امتیاز کسب شده در این مسیر، ارزش چند برابری برای تاریخ‌سازی خواهد داشت. این مقطع حساس، فرصتی بی‌بدیل برای سنت‌شکنی و عبور مقتدرانه از مرحله گروهی است، هدفی که تنها با اتحاد و حمایت بی‌قید و شرط محقق می‌شود.
نخستین سنگر حمایت، باید در داخل کشور، یعنی باشگاه‌های لیگ برتر ما باشد. تیم ملی، محصول نهایی تلاش باشگاه‌هاست. اگرچه در برهه‌های مختلف، تضاد منافع میان تیم ملی و باشگاه‌ها (به‌ویژه در زمان فیفادی‌ها) به چشم خورده، اما در مقطع کنونی، اولویت باید کاملاً ملی تعریف شود.
باشگاه‌ها باید اطمینان حاصل کنند که ملی‌پوشانشان در بهترین شرایط جسمانی و روحی به اردوها ملحق می‌شوند. این حمایت فراتر از وظیفه قانونی است؛ این یک مسئولیت ملی است. باید از اِعمال فشار غیرضروری بر بازیکنان ملی، ایجاد حواشی، یا اعتراضات بی‌مورد که تمرکز تیم ملی را به هم می‌زند، اجتناب شود. موفقیت ملی، در نهایت اعتبار کل ساختار فوتبال ایران را ارتقا خواهد داد و این ارتقاء مستقیماً به افزایش ارزش بازیکنان مربیان و جذابیت لیگ داخلی بازخواهد گشت.
 مطبوعات ورزشی، به‌عنوان پل ارتباطی میان تیم ملی و مردم، باید از هرگونه رویکرد تفرقه‌افکنانه یا تمرکز صرف بر نقد مخرب، فاصله بگیرند. اکنون زمان آن است که تحلیل‌ها، با نیت خیرخواهانه و با هدف تقویت روحیه تیمی باشد، فارغ از هر نتیجه‌ای که در بازی‌های پیش‌رو به دست می‌آید.
جام جهانی ۲۰۲۶ فرصتی است برای اثبات این نکته که فوتبال ایران می‌تواند در قاره کهن، به یک قدرت تثبیت شده تبدیل شود و اولین قدم برای این تثبیت، عبور موفقیت‌آمیز از این مرحله گروهی است. رسانه‌ها باید تبدیل به بلندگوی اتحاد شوند، نه ابزاری برای دامن زدن به اختلافات یا برجسته‌سازی ناکامی‌های احتمالی. حمایت مطبوعات از برنامه بلندمدت کادر فنی و بازیکنان، حتی در روزهای سخت، شریان حیاتی حفظ امید در جامعه است.
هم‌گروهی با تیم‌های قدرتمند، برای تیم ملی ایران یک شمشیر دولبه است؛ از سویی چالش را افزایش می‌دهد، اما از سوی دیگر، بهترین بستر برای محک زدن توانایی‌های واقعی بازیکنان و کسب تجربه در بالاترین سطح است. دیدار با تیم‌های بزرگ، فرصتی است برای «سنت‌شکنی». تاریخ فوتبال ملی ما با صعودهای لحظه آخری یا حذف در مراحل گروهی گره خورده است. هدف فعلی باید شکستن این الگو و تبدیل شدن به تیمی باشد که نه تنها صعود می‌کند، بلکه با ارائه بازی‌های درخور و قابل احترام، در مراحل بعدی نیز حرفی برای گفتن داشته باشد.
ما نیاز به تیمی داریم که با اعتماد به نفس، پا به عرصه بگذارد و به جای ترس از بزرگان، آن‌ها را به چالش بکشد. این اعتماد تنها با فضای حمایتی یکپارچه‌ای که از سوی باشگاه‌ها، رسانه‌ها و هواداران ایجاد می‌شود، قابل تزریق به بازیکنان خواهد بود.
جام جهانی ۲۰۲۶ نزدیک است و هر بازی در مسیر مقدماتی، یک قدم به سمت تحقق رویای صعود و تکرار حماسه‌هاست. این مرحله، آزمون وفاداری ملی است. باشگاه‌ها باید از تیم ملی حمایت کنند، مطبوعات باید آینه همدلی باشند، و این اتحاد باید به گونه‌ای باشد که بازیکنان بدانند کل ملت پشت سر آن‌ها ایستاده است. تنها با این انسجام ملی است که می‌توان سنت‌های پیشین را شکست و افتخار صعود مقتدرانه به دور دوم جام جهانی را بر سینه زد. از سوی دیگر باید به این تیم از زاویه تدارکاتی توجه داشت.برای صعود به مرحله حذفی نیاز است تا در بخش دیدارهای تدارکاتی لقمه بزرگ بر داشت.البته نیاز به هزینه است، اما برای صعود هر مقدار هزینه راه دوری نخواهد رفت.ختم کلام، باید در بخش اخلاق به تیم وبازیکنانی توجه داشته باشیم که تنها در نتیجه به شادی راه پیدا نکنیم، بلکه اخلاق هم باید نقش پا یا پای داشته باشد.در تورنمنت العین  گذشته از نتایج بازی ها در ساختار هدف گذاری موفقیت حاصل شدواین از بابت تحت فشار قرار گرفتن تیم ملی به دست آمد.باید بازی با تیم های بزرگ را در دستورکار قرار داد تا در جام جهانی به روشنایی برسیم.