اطلاعات در ضمیمه سوگ اربعین گزیده ای از فرمایشات رهبر انقلاب درباره اربعین را منتشر کرد و نوشت: «اربعین در حادثه کربلا یک شروع بود؛ یک آغاز بود. بعد از آن که قضیه کربلا انجام گرفت - آن فاجعه بزرگ اتفاق افتاد - و فداکاری بی‌نظیر اباعبداللَّه (علیه‌السّلام) و اصحاب و یاران و خانواده‌اش در آن محیط محدود واقع شد، حادثه اسارت ها پیام را باید منتشر می کرد و خطبه‌ها و افشاگری ها و حقیقت‌گوئی های حضرت زینب (سلام اللَّه علیها) و امام سجاد (علیه الصّلا ه¨ و السّلام) مثل یک رسانه پر قدرت، باید فکر و حادثه و هدف و جهت گیری را در محدوده وسیعی منتشر می کرد؛ و کرد.
خاصیت محیط اختناق این است که مردم فرصت و جرأت این را پیدا نمی کنند که حقایقی را که فهمیده‌اند، در عملِ خودشان نشان بدهند؛ چون اولاً دستگاه ظالم و مستبد نمی گذارد مردم بفهمند و اگر فهم مردم از دست او خارج شد و فهمیدند، نمی گذارد به آنچه فهمیده‌اند، عمل کنند.
در کوفه، در شام، در بین راه، خیلی ها از زبان زینب کبری (سلام اللَّه علیها) یا امام سجاد (علیه الصّلا ه¨ و السّلام) یا از دیدن وضع اسرا، خیلی چیزها را فهمیدند، ولی کی جرأت می کرد، کی توانايی این را داشت که در مقابل آن دستگاه ظلم و استکبار و استبداد و اختناق، آنچه را که فهمیده است، بروز دهد؟ مثل یک عقده‌ای در گلوی مؤمنین باقی بود. این عقده، روز اربعین اولین نِشتر را خورد. اولین جوشش در روز اربعین در کربلا اتفاق افتاد.
مرحوم سید بن طاووس - و بزرگان - نوشته‌اند که وقتی کاروان اسرا، یعنی جناب زینب (سلام اللَّه علیها) و بقیه در اربعین وارد کربلا شدند؛ در آنجا فقط جابربن عبداللَّه انصاری و عطیه‌عوفی نبودند، «رجال من بنی هاشم»؛ عده‌ای از بنی هاشم، عده‌ای از یاران بر گرد تربت سیدالشهداء جمع شده بودند و به استقبال زینب کبری آمدند.
شاید این سیاستِ ولائی هم که زینب کبری اصرار کرد که برویم به کربلا - در مراجعت از شام- به خاطر همین بود که این اجتماع کوچک،اما پرمعنا، در آنجا حاصل شود. حالا بعضی استبعاد کردند که چطور ممکن است تا اربعین به کربلا رسیده باشند. مرحوم شهید آیت اللَّه [سید محمدعلی] قاضی [طباطبایی تبریزی] یک نوشته‌مفصلی دارد، اثبات می کنند که نه؛ ممکن است که این اتفاق افتاده باشد.
به هر حال، آنچه در کلمات بزرگان و قدماهست، این است که وقتی زینب کبری و مجموعه اهل بیت وارد کربلا شدند، عطیه‌عوفی و جناب جابربن عبداللَّه و رجالی از بنی هاشم، در آنجا حضور داشتند. این نشانه و نمونه‌ای از تحقق آن هدفی است که با شهادت ها باید تحقق پیدا می کرد؛ یعنی گسترش این فکر و جرأت دادن به مردم. از همین جا بود که ماجرای توابین به وجود آمد.
اگر چه ماجرای توابین سرکوب شد؛ اما بعد با فاصله کوتاهی، ماجرای قیام مختار و بقیه آن دلاوران کوفه اتفاق افتاد و نتیجه در هم پیچیده شدن دودمان بنی امیه ظالم و خبیث بر اثر همین شد. البته بعد از او سلسله مروانی ها آمدند؛ اما مبارزه ادامه پیدا کرد و راه باز شد.
این خصوصیت اربعین است؛یعنی در اربعین افشاگری هم هست، عمل هم هست. تحقق هدف های آن افشاگری هم در اربعین وجود دارد... خاصیت حرکت صحیح این است... هر حادثه‌ای که از یک نیت درست، از یک فکر درست سرچشمه می گیرد... درسی دارد؛ آن درس ها را بایستی آموخت.»1
غبطه به حال زائران اربعین
پدیدۀ بی‌نظیر و حرکت عظیم و پرمعنای راهپیمایی اربعین حسینی (علیه‌السلام) حسنه‌ای ماندگار است و ترکیب«عشق و ایمان» و «عقل و عاطفه» از ویژگی‌های منحصر به‌فرد مکتب اهل‌بیت علیهم‌السلام است. حرکت عاشقانه و مؤمنانه مردم از کشورهای مختلف جهان در این پدیده بی‌سابقه، بدون تردید از جمله شعائر الهی است.
بزرگواری و محبت مردم عراق در پذیرایی از زائران اربعین، مشهود است و کسانی که توفیق حضور در این حرکت پرمعنا و پرمغز را پیدا کرده‌اند، این فرصت را مغتنم بشمارند. ما نیز از دور به حال زائران اربعین غبطه می‌خوریم و آرزو می‌کنیم ای کاش همراه شما بودیم.
فرصت ارتباط معنوی و عاشقانه با خاندان پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و زیارت این عناصر ممتاز، برجسته، نورانی و ملکوتی، از امتیازات تفکر شیعی در میان فِرق اسلامی است و حرکت عظیم مردم از ایران و سایر کشورهای جهان برای حضور در راهپیمایی اربعین، جلوه‌ای از ویژگی‌های برجسته مکتب اهل‌بیت علیهم‌السلام است که در آن، هم «ایمان، اعتقاد قلبی و باورهای راستین» موج می‌زند،هم «عشق و محبت».2
ــــــــــــــــــــ
1- بیانات در دیدار جمعی از مردم آذربایجان شرقی؛ 28 بهمن 1387
2- بیانات رهبر انقلاب در درس خارج فقه؛ 9 آذر 1394
