خبرآنلاین نوشت: موشکهای هایپرسونیک که سرعتی بالاتر از ۶٫۵ کیلومتر بر ثانیه دارند، میتوانند بهراحتی از سد پدافندهای قدیمی بگذرند؛ اما برای مقابله با سیستمهای جدید پدافندی نهتنها به سرعت بالاتر که به مانورپذیری هم نیاز دارند.
اگر موشکهای بالستیک هایپرسونیک هنگام ورود به جو زمین سرعت خیلی بالایی داشته باشند، اصطکاک شدید با جو پیدا میکنند و سوپ داغی از ذرات یونیزه جو را در اطراف خود ایجاد میکنند که به آن پلاسما گفته میشود. این همان اتفاقی است که فضانوردان در کپسولهای فضایی هنگام ورود به جو تجربه میکنند و طی آن، ارتباط رادیوییشان با زمین قطع میشود. آزمایشها نشان داده است که ارتباط راداری نیز با کپسول فضایی قطع میشود؛ بنابراین اگر سرعت موشک خیلی زیاد باشد، رادار نمیتواند ورود آن را به جو تشخیص دهد و پوشش پلاسمایی داغ اطراف موشک همانند پوشش پنهانکار، موشک را از دید رادار پنهان میکند.
البته این ردای آتشین را میتوان در نور مرئی و فروسرخ آشکار کرد؛ بنابراین با مجهز کردن رادار به اسکنرهای فروسرخ و مرئی میتوان شانس آشکارسازی موشکها را افزایش داد.
موشکهای کروز هایپرسونیک تا فاصله نزدیکی از هدف زیر سطح آشکارسازی رادار پرواز میکنند و فقط زمانی اوج میگیرند که در فاصله نزدیکی از هدف قرار داشته باشند. بدین ترتیب، سیستم پدافند فرصت کافی برای تشخیص مسیر و پاسخ مناسب را در اختیار نخواهد داشت و هدف نابود خواهد شد.
راهحل ساده ولی پرهزینه حملات زنبوری
تمام سیستمهای پدافندی و محافظی که در حال حاضر عملیاتی شدهاند، نقطهضعف مشترکی دارند و آن، حملات زنبوری است؛ یعنی تعداد زیادی موشک، همزمان از جهتهای مختلف به هدف واحدی حمله کنند. وقتی تعداد موشکها از حد مشخصی فراتر برود، هیچ سیستمی نمیتواند همه اهداف را رهگیری و منهدم کند؛ درنتیجه تعدادی از موشکها از سد پدافند میگذرند و به هدف برخورد میکنند.
از سوی دیگر میبایست توجه داشت که فناوری موشکی بسیار گران است و ذخایر موشکی سیستمهای پدافندی، محدود. از آنجاییکه برای ساقط کردن هر موشک مهاجم بیش از یک موشک پدافند شلیک میشود، کافی است تعداد موشکهای مهاجم بیشتر از ذخایر موشکهای پدافند باشد.