خسرو معتضد، تاریخ نگار در گفت و گو با «اطلاعات آنلاین» با اشاره به طرح بحث دوباره انتقال پایتخت از سوی دولت پزشکیان، اظهار داشت: این گفته رییس جمهور که باید پایتخت را به شهری در جنوب و کنار دریا منتقل کنیم، موجب تعجب شد! به نظر من صحبت آقای پزشکیان مشورت نشده بود. تا امروز بارها عنوان شده که چون تهران بزرگ شده، بهتر است برخی از امکانات را از این شهر به شهرهای دیگر منتقل کنیم. باید گفت، این موضوع با ساز و کار منطقی جور نیست و عملا این مساله را باید غیرقابل امکان دانست. تهران مرکز راه آهن کشور است و ۲ فرودگاه بزرگ دارد. کجا را می خواهند به جای تهران پایتخت کنند؟ سمنان را؟ سمنان آب کافی ندارد. قزوین را؟ این شهر کوچکتر از آنی است که مرکز کشور ایران باشد. اصلا کدام شهری در ایران به بزرگی و عظمت تهران است که برای پایتختی مناسب باشد؟
او افزود: دولت پزشکیان هیچ کاری را نباید بدون مطالعه در دستور کار قرار بدهد. کدام شهر در کشور ظرفیت روزانه ۱۴ میلیون جمعیت دارد؟ کدام شهر در کشور است که به اندازه تهران به لحاظ ساختار شهری از امکانات استاندارد برخوردار باشد؟ آقای پزشکیان در شرایطی موضوع انتقال پایتخت را طرح کرده است که تهرانِ کلانشهر دومین کلانشهر پرجمعیت خاورمیانه به شمار می رود.
و ی هشدار داد : البته این اولین باری نیست که بحث انتقال پایتخت مطرح می شود. در دولت های پیشین حتی برای انتقال پایتخت برنامه ریزی هایی هم انجام شد که در نهایت این موضوع عقیم ماند. توصیه من به آقای پزشکیان و سایر دست اندکاران دولتی این است که وقت و انرژی خود را صرف کاری که عملا غیرممکن است، نکنند
معتضد افزود: انتخاب تهران به عنوان پایتخت یکی از کارهای مهم آقا محمدخان قاجار بود در اول تصمیمی موقتی بود. تهران به دلیل نزدیکی به استرآباد پایتخت تهران شد. در واقع ایل قاجار که از دو طایفه «اَشاقا باش» و «یوخاری باش» تشکیل می شد در استرآباد مستقر بودند. باید گفت، انتخاب تهران برای مرکزیت کشور نوعی خوش سلیقگی بود. برای اینکه شمال تهران، شمیران بود که هوایی سرد داشت و هر کس دستش به دهانش می رسید، در این نقطه از شهر سکونت داشت.
او افزود: در زمان گذشته پایتخت های سابق هر کدام وقف گروهی بودند. مثلا مشهد وقفِ نادرشاه بود، طرفداران صفویه هم خواستار پایتختی اصفهان بودند. شهر شیراز هم مرکز زندیه بود که جز لطفعلی خان زند همه شان بی لیاقت بودند.
