محمد جمشیدی، معاون سیاسی دولت سیزدهم در مصاحبه تلویزیونی گفته بود: «به خاطر گُلِ روی آقای رئیسی، عضویت ایران در شانگهای تایید شد.»
فکت‌پرس در همین ارتباط و درباره ادعای جمشیدی نوشت: ایران از سال ۱۳۸۴ عضو ناظر سازمان شانگهای است و تقاضای تغییر از عضو ناظر به عضو اصلی را مدتی بعد مطالبه کرد، اما سازمان شانگهای در سال ۲۰۱۰ و ۲۰۱۴ دو مصوبه تصویب کرد که بر اساس آن کشوری که ذیل تحریم‌های سازمان ملل قرار بگیرد، نمی‌تواند عضو اصلی شود.
با امضاء توافق برجام در اوایل سال ۱۳۹۴ و لغو تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران، مهم‌ترین مانع تبدیل عضویت ایران از ناظر به دائم از بین رفت.
اما ابتدا روسیه و چین و بعد تاجیکستان موضع مبهمی در قبال عضویت دائم ایران در این سازمان داشته‌اند، اما در سفر وزیر خارجه تاجیکستان در خرداد ۱۳۹۸ و وزیر کشور تاجیکستان در خرداد ۱۴۰۰ به تهران گفتگوها برای حل مشکل عضویت ایران انجام شد.
شمخانی دبیر شورای عالی امنیت ملی وقت در مرداد سال ۱۴۰۰ قبل از استقرار دولت سیزدهم در توییتی خبر از رفع مشکل ایران برای عضویت در شانگهای داده بود.
نکته تحلیلی: سازوکار سازمان شانگهای به این‌گونه است که حتی اگر یک کشور نیز مخالف عضویت کشوری جدید در آن باشد؛ عضویت دائم موردپذیرش واقع نمی‌شود.
نکته تکمیلی: سازمان همکاری شانگهای یک سازمان بین المللی بین دولتی است که در سال ۲۰۰۱ میلادی در شانگهای چین توسط قزاقستان، چین، قرقیزستان، روسیه، تاجیکستان و بعد از آن با عضویت ازبکستان تاسیس شده است.
نتیجه‌گیری: بر اساس بررسی‌های انجام شده، عضویت ایران در شانگهای ابتدا به دلیل تحریم‌های سازمان ملل مقدور نبود که با توافق برجام، مانع ابتدایی برطرف شد و در مرحله نهایی با رایزنی سیاسی با تاجیکستان، مانع دوم نیز بر طرف شد، لذا ادعای «قبول عضویت ایران به دلیل آقای رئیسی» نادرست ارزیابی می‌شود.
