جمله‌ای منسوب به چرچیل است که گفته «معمار شهر را می‌سازد و شهر آینده را» و این حرف درستی است. شهرسازها شهر می‌سازند و شهر نسل‌های آینده را؛ معمار به نوعی نسل امروز را پرورش می‌دهد.

اگر معماری را بستر و حتی تبلور جهان‌بینی، آداب و رسوم، هنر و به‌طور کلی فرهنگ یک جامعه بدانیم، می‌توانیم گسست نسلی جامعه‌امان را بهتر درک کنیم. طی دهه‌های گذشته، از میان رفتن معماری بنا و معماری شهرهای ایران، عامل دور ماندن نسل‌های جدید از فرهنگ والدین خود شده است؛ گرچه این گزاره غلو نیست، اما با تخفیف می‌توان یکی از مهمترین عوامل این گسست نسلی را از میان رفتن معماری بومی‌ ایرانی دانست.

حالا کوچه، گذر، میدانگاه یا پیرنشین در شهرها و ایوان، حیاط، حوض، مطبخ و رف در خانه‌ها، صرفا در فیلم‌های سینمایی و سریال‌هایی که قصد تهییج احساسات نوستالژیک ما را دارند دیده می‌شوند، یا بدتر، در سفره‌خانه‌ها یا هتل‌های گران قیمت.

رشد جمعیت، اولین و باورپذیرترین دلیل تخریب معماری سنتی ایران است، نیاز ایرانیان به تامین مسکن، اجازه داشتن حیاط و فضاهای باز را از ما ستانده و ما حالا به جای آن در قوطی‌هایی مکعبی زندگی می‌کنیم که تنها مزیتشان جلوگیری از خیس شدن ما زیر باران است! اما آیا بهانه رشد جمعیت بهانه‌ای قابل قبول برای عدول از معماری بومی است؟ آیا راهی برای بومی ‌کردن همان قوطی‌های مکعبی نیست؟

مهندس «علیرضا مشهدی‌میرزا» از جمله معمارانی است که در طراحی مسکن انبوه و برج‌های مسکونی نیز به اصول معماری و شهرسازی پایبند است. طراحی‌های او تاکنون کاندید دریافت جایزه آقاخان، برنده جایزه فریتز هوگرآلمان، منتخب جایزه جهانی آجر انگلستان، برنده جایزه معمار و برنده جایزه معماری شیکاگو آمریکا شده است. وی معتقد است شهر باید نشانه هویتی داشته باشد.