همزمان با شروع ساخت و سازهای کتره‌ای مسکن در ایران، معماری آرام‌آرام عقب نشست و کار به دست به سرمایه‌هایی افتاد که در زمینه مسکن به دنبال سود بیشتر بودند. امروزه تقریبا در تمامی‌ کشور، طراحی بنا بر اصل استفاده از میلیمترهای مربع برای بالاتر رفتن میراژ بنا و فروش بیشتر است، بدون اینکه به نیاز «انسان» در محل سکونت اندیشیده شود. در دهه‌های گذشته امید کارشناسان به انبوه‌سازی مسکن با در نظر گرفتن معیارهای اصولی معماری و شهرسازی نیز امیدی واهی بود و صدها هزار مسکن انبوه، بدون دخالت معماری به صورت قوطی‌های مکعبی فارغ از عناصر انسانی ساخته شد.

مهندس «علیرضا مشهدی‌میرزا» از جمله معمارانی است که در طراحی مسکن انبوه و برج‌های مسکونی نیز به اصول معماری و شهرسازی پایبند است. طراحی‌های او تاکنون کاندید دریافت جایزه آقاخان، برنده جایزه فریتز هوگرآلمان، منتخب جایزه جهانی آجر انگلستان، برنده جایزه معمار و برنده جایزه معماری شیکاگو آمریکا شده است. وی معتقد است پیش از طراحی یک سازه یا یک شهر لازم است برای آن سناریو نوشت و برای نوشتن داستانِ سناریو، معمار باید خیال‌پرور باشد.

تاسف‌بار اینکه طراحی این مدرس دانشگاه برای مسکن اجتماعی و انبوه‌سازی چندان مورد استقبال تصمیم گیرندگان قرار نگرفت و به ساخت نرسید!