مصطفی هاشمی‌طبا رییس اسبق سازمان تربیت بدنی به خبرنگار ورزشی «اطلاعات آنلاین» گفت:ریشه این اتفاق را می‌توان در خیلی جاها جست‌وجو کرد. ما فقط می‌خواهیم نام کشور را بالا ببریم و مدال بگیریم، بدون آنکه به مسیر و رفتار و اخلاق در این راه توجه کنیم. اساس ورزش، تربیت است، اما ما این اصل را فراموش کرده‌ایم. چقدر از ظرفیت ورزش برای تربیت جوانان استفاده می‌کنیم؟ اگر امروز این حرف‌ها را در آموزش‌وپرورش بزنید، توجهی نمی‌کنند. من با چندین وزیر آموزش‌وپرورش گفت‌وگو کرده‌ام و می‌دانم که آنها صرفاً دنبال تدریس فیزیک و شیمی هستند. معاونان پرورشی هم تنها درگیر مناسک دینی‌اند. درحالی‌که تربیت، امری عملی است.

وی در ادامه افزود: ما حتی به صفات افرادی که مسئولیتی دارند توجهی نمی‌کنیم. همین‌که ببینیم یک ورزشکار موفق شده، دیگر تمام اشکالاتش را نادیده می‌گیریم. اما واقعیت این است که همان ورزشکار که روزی پرچم را بالا می‌برد، روزی دیگر فاجعه می‌آفریند. ما جنبه‌های مثبت ورزش را پیگیری نمی‌کنیم. آموزش نداریم. گاهی افرادی را در رأس امور قرار می‌دهیم که شرایط‌شان کاملاً آشکار و نامناسب است.

او بیان داشت: حالا هم دیگر کاری نمی‌توان کرد. یعنی وزارت خارجه ما باید برود و برای بازگرداندن این افراد التماس کند؟ یادم هست در آمریکا، یکی از ورزشکاران معروف ما تخلفی کرده بود. او را دستگیر کردند. زندان‌های آمریکا هم که ترسناک است. سفیر نداشتیم، و مأمور حافظ منافع می‌گفت که مجبور شده برود به شهردار منطقه التماس کند. این فرد از قبل هم سوابقی داشت، اما همیشه بر آن ماله کشیده بودند. بعدها هم برایش «سوابق خوب» ساختند.

هاشمی‌طبا درباره اینکه چرا هیچ‌کدام از مسئولان، از وزیر تا رئیس فدراسیون، عذرخواهی نکرده یا استعفا نداده‌اند گفت: مسئولان ما فقط دنبال مدال‌اند. می‌گویند پرچم باید بالا برود، اما به چه قیمتی؟ در دوره من، یکی از رؤسای فدراسیون در یک سفر خارجی تخلفی کرده بود. با وجود اینکه یکی از مقامات بلندپایه کشور برای او سفارش کرده بود، من حکم برکناری‌اش را صادر کردم.

وی در پایان گفت: خود وزیر ورزش می‌داند که چه باید بکند. آن رئیس فدراسیونی که در بالا داستانش را گفتم و برکنارش کردم، تخلفی شخصی کرده بود که رسانه‌ای هم نشد، اما من سریعاً درباره‌اش تصمیم گرفتم. اگر من امروز مسئول بودم، رئیس فدراسیون دوومیدانی را برکنار می‌کردم، هر که می‌خواهد باشد. خودش باید استعفا می‌داد. نخست‌وزیر یک کشور اروپایی به‌خاطر وجود یک جمله بدون منبع در پایان‌نامه دکترایش هم مجبور به استعفا شد و هم مدرکش را باطل کردند و یا رییس یک کشور اروپایی دیگر به دلیل استفاده شخصی دخترش از خودروی دولتی مجبور به استعفا شد. در ایران، اما آن‌قدر خلاف رایج شده که کسی تعجب نمی‌کند؛ از «چای دبش» تا «گم‌شدن دکل»! الان به آقای حدادی بگویید؛ او می‌گوید وقتی دکل گم شد کسی کاری ندارد، حالا منِ بدبخت باید تاوان خلاف دیگران را بدهم؟