باقر رشادتی: خلق و خوی انسان طوری سرشته شده است که هرگز بی‌نیاز از بازگشت به طبیعت نیست، به این معنی که انسان با ۲ رویکرد مجبور است با طبیعت آشتی کند. 
یکی این که برای رفع نیازهای مادی خویش ناگزیر از بازگشت به طبیعت است و ۲ دیگر آنکه برای رهایی از سنگینی فشارهای روانی این دنیای رنگ وارنگ هفت رنگ، با پناه گرفتن در آغوش سبز طبیعت، آرامش روحی خویش را باز می‌یابد، تا توان ادامه زندگی را پیدا کند. 
بازگشت به طبیعت و درنگ و تامل در داشته‌ها و داده‌های آن، قاعدتاً باید هر انسان متفکر و متعقل را به سوی نشانه‌های آشکاری که تداعی توحید و معاد است، سوق دهد و احساس حق‌شناسی و شکرگزاری او را بیدار، تحریک و تقویت کند  و چنانچه این احساس از روی تعقل و تدبر بیشتر بوجود آید، بی‌تردید نخستین گام در معرفت کردگار توسط وی برداشته شده است. بیایید با طبیعت آشتی کنیم!