به گزارش «اطلاعات آنلاین» به نقل از ساینس دیلی، جوزف دیتوری، پژوهشگر زیستپزشکی و افسر پیشین نیروی دریایی آمریکا، ماجرایی را آغاز کرد که بیشتر شبیه داستانهای علمیتخیلی به نظر میرسد تا واقعیت. او تصمیم گرفت ۱۰۰ روز تمام در خانهای کوچک در اعماق آبهای فلوریدا زندگی کند؛ خانهای که نه پنجرهای به بیرون داشت و نه نور خورشید را به درون راه میداد.
این پروژه که با نام «نپتون ۱۰۰» شناخته میشود، در عمق حدود ۹ متری لاگون کی لارگو اجرا شد. زیستگاه او یک ماژول فلزی تحت فشار بود؛ جایی که در آن، هوا مانع ورود آب میشد و اتاقها خشک باقی میماندند. در مرکز آن، اتاقکی با دریچهای به نام «چاه ماه» تعبیه شده بود که از طریقش غواصان مواد غذایی و لوازم مورد نیاز را به دست او میرساندند.
زندگی روزمره در این فضای محدود، ساده اما پرچالش بود. یک اتاق استوانهای کوچک نقش اتاقخواب را ایفا میکرد و محفظهای دیگر بهعنوان آشپزخانه و نشیمن استفاده میشد. یک دوش و سرویس بهداشتی جمعوجور هم در کنار آن قرار داشت. در ظاهر، همهچیز برای بقا فراهم بود، اما آنچه بیش از همه فشار میآورد، نه کمبود امکانات، بلکه انزوای مطلق و محرومیت از آفتاب بود.
با این حال، این سفر زیرآبی فقط یک ماجراجویی نبود. دیتوری در طول این مدت شاخصهای زیستی بدن خود را بهطور مرتب اندازهگیری میکرد. نتایج اولیه نشان داد که فشار محیطی و سبک زندگی جدیدش، تغییراتی مثبت در سلامت او ایجاد کرده است: از جمله کاهش سطح کلسترول، بهبود کیفیت خواب و حتی نشانههایی از جوانتر شدن سلولها.
اقامت ۱۰۰ روزه او رکورد جهانی زندگی در زیستگاه زیر آب را شکست، رکوردی که پیشتر ۷۳ روز بود. دیتوری پس از بازگشت به سطح آب گفت: «این تجربه نهتنها برای شناخت بهتر بدن انسان در شرایط فشار بالا اهمیت دارد، بلکه میتواند الهامبخش مأموریتهای آینده در فضا و دیگر محیطهای نامعمول باشد.»
به این ترتیب، ماجرای دیتوری نشان داد که مرزهای زیست انسانی، فراتر از آن چیزی است که روزمره میپنداریم. شاید خانهای در دل دریا، تصویری از آینده باشد؛ آیندهای که در آن انسان میآموزد چگونه در محیطهایی که روزگاری غیرقابلسکونت میدانست، نهفقط زنده بماند بلکه شکوفا شود.
