ارمغان زمان فشمی - ضمیمه جامعه روزنامه اطلاعات| برخی مطالعات نشان می‌دهند که خمیازه، می‌تواند نشانه همدلی باشد. این پدیده که در بسیاری از گونه‌های مهره‌داران مشاهده شده، به شکل مسری تقلید می‌شود و می‌گویند به اکسیژن‌رسانی به مغز هم کمک می‌کند.

در جایی، مطلب جالبی خواندم که ادعا می‌کرد وقتی یک نفر، دیگری را در حال خمیازه کشیدن می‌بیند، مکانیسم بقا در او بی‌اراده به کار می‌افتد و با خود می‌اندیشد مبادا او اکسیژن بیشتری از هوا دریافت کند و من عقب بمانم! پس بلافاصله  خودش هم خمیازه می‌کشد تا سهم خود را از اکسیژن بگیرد! (چه بسا شما همین حالا و فقط با خواندن این چند خط هم خمیازه کشیده باشید!)

وقتی حتی خمیازه هم می‌تواند مسری باشد، چگونه می‌توانیم خطر شیوع شایعات و خرافات را نادیده بگیریم؟ مثال «خمیازه» را در نظر بگیرید و  به این الگو توجه کنید: اتفاقی در جامعه می‌افتد (یک نفر خمیازه می‌کشد). هرکس خیال می‌کند اگر درباره‌اش واکنشی نشان ندهد (خمیازه نکشد)، توجه (اکسیژن) کمتری دریافت خواهد کرد، پس شروع می‌کند به نظر دادن (خمیازه کشیدن). به همین سادگی!

خوشبختانه همان‌قدر که رفتارهای ناپسند و اخبار کذب و خرافات، مسری‌اند، رفتارهای درست و اخلاقی و صفات والای انسانی هم می‌توانند مسری باشند. همان‌طور که لبخند هم می‌تواند مثل خمیازه، مسری باشد؛ اگر به کسی لبخند بزنید به احتمال زیاد، او هم به شما لبخند خواهد زد.

با توجه به این موضوع، چه خوب است که حواسمان بیشتر به رفتارهایمان باشد. سعی کنیم مهر و لبخند و انسانیت را در جامعه رواج بدهیم، نه بی‌مهری و تندی و بغض و کینه را. از همین فردا صبح تمرین را آغاز کنیم، جویای حال عزیزانمان شویم، گره از کار کسی بگشاییم، مهربانی را گسترش بدهیم و یادمان نرود که لبخند، مسری است.