دکتر ابراهیم جعفری: مفتخرم که در سال ۱۳۷۸ خورشیدی با زنده یاد پروفسور علی یخکشی، از چهره های پرفروغ عرصه توسعه پایدار و محیط زیست ایران در معاونت آموزش و تحقیقات وزارت جهاد سازندگی (سابق) همکار و 
هم اتاق بودم و  البته پس از آن نیز کم و بیش با یکدیگر ارتباط داشتیم.
اگرچه دانشمندی بزرگ و کم نظیر بود؛ اما گزاره «درخت هر چه پربارتر، سر به زیر تر» در این انسان وارسته متجلی بود. 
دکتر یخکشی متولد سال ۱۳۱۸، پس از پایان دوره دبیرستان، برای ادامه تحصیل راهی آلمان شد و مقاطع تحصیلات عالی شامل کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری خود را در رشته سیاست و مدیریت منابع طبیعی در دانشگاه «گوتینگن» به پایان رساند.پروفسور یخکشی پس از بازگشت به ایران، فعالیت‌های علمی و اجرایی خود را با جدیت آغاز کرد و مهم‌ترین دستاوردش پایه‌گذاری رشته محیط زیست در دانشگاه های ایران در سال ۱۳۵۳ بود.او با ایجاد بسترهای تبادل دانشجو از طریق «کانون فرهنگی ایران و آلمان» که خود بنیان‌گذارش بود، زمینه‌ساز افزایش فهم متقابل علمی و فرهنگی ۲ کشور شد و به پاس تلاش‌هایش در رابطه با آموزش محیط زیست، جوایز متعددی مانند لوح تقدیر به عنوان استاد ممتاز (۱۳۷۹)، لوح تقدیر به عنوان استاد پیشکسوت در دانشگاه مازندران (۱۳۸۰)، جایزه ملی محیط زیست کشور (۱۳۸۱)، تندیس طلایی از انجمن متخصصان محیط زیست ایران (۱۳۸۳) و جایزه مهرگان علم دوره‌های چهاردهم و پانزدهم (۱۳۹۹) را دریافت کرد.
دکتر یخکشی‌ سال‌های طولانی با مهربانی  در میان روستائیان منطقه «یخکش» شهرستان بهشهر استان مازندران زندگی کرد و آنان را در حفاظت از محیط زیست و حراست از منابع طبیعی و حیات وحش یاری رساند و در تاسیس چند تشکل مردم‌نهاد زیست‌محیطی در میان روستاییان نقش داشت.
وی بیش از ۲۲ کتاب در زمینه منابع طبیعی و محیط زیست ایران به چند زبان منتشر کرد که ۱۱ جلد از آن ها در دانشگاه گوتینگن آلمان به چاپ رسیده است و  علاوه بر آن نزدیک به ۱۰۰ مقاله علمی و پژوهشی نگاشت و در دسترس علاقه مندان قرار داد.آخرین کتابی که پروفسور یخکش منتشر کرد، خاطراتش تحت عنوان "نیم قرن تکاپو در راه سبز" بود، این کتاب در سال ۱۳۹۸ از سوی "نشر و پژوهش شیرازه" منتشر شده است.
عضویت در هیأت رئیسه جامعه جهانی «یوفرو» (محققان جهانی جنگل و محیط زیست) نیز، از جمله افتخاراتی است که در کارنامه علمی او خودنمایی می کند.هنگام برگزاری مراسم مجازی جایزه مهرگان، پروفسور علی یخکش در پیامی ویدئویی از هیات داوران تشکر کرد که «با وجود این همه جوان فعال در حوزه محیط زیست»، او را از یاد نبرده‌اند. 
وی افزود: «ما نمی‌توانیم در حفاظت از منابع طبیعی و محیط زیست موفق باشیم؛ مگر آن که با فقر فرهنگی مبارزه شود و برای این منظور باید مردم را در اداره امور شرکت دهیم.
در پروژه هایی که با هدف توسعه پایدار با مردم داشتم، تاکید بر این بود که در سطح برابر با روستاییان قرار بگیریم و  اگر مهندس، دکتر یا پروفسور هستیم، مغرور نشویم و از بالا به پایین نگاه نکنیم. آنان (روستائیان) هم ۳ هزار سال تجربه تاریخی دارند و دانش پیشینیان را سینه‌ به سینه دریافت کرده‌اند و از این رو در سطح برابر عمل کردیم و این خود عامل اصلی موفقیت ما بود.
کلیدی ترین آموزه کاربردی استاد یخکشی این جمله ژرف و تکان دهنده بود؛ «ما آخرین نسلی هستیم که فرصت داریم محیط زیست و منابع طبیعی ایران را نجات دهیم».پروفسور علی یخکشی سرانجام با کوله باری از خدمت ۱۱ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ به سوی معبودش شتافت و آسمانی شد.