اخیرا توجه‌ها به جنگنده‌های پیشرفته چینی از جمله J-۱۰C جلب شده که عملکرد قابل توجهی در درگیری‌های هوایی پاکستان و هند داشته‌اند. با این حال، به نظر می‌رسد گزینه‌ای سنگین‌تر و به‌مراتب راهبردی‌تر به نام J-۱۶ بتواند نیازهای دفاع هوایی کشورها را بهتر تأمین کند.

چرا J-۱۶ چین بهتر از J-۱۰C است؟

جنگنده J-۱۶ نسخه‌ای به‌روزرسانی‌شده و پیشرفته از خانواده سوخو-۲۷ است که چین با بهره‌گیری از فناوری‌های نسل پنجم، آن را به سطحی بالاتر از نمونه‌های روسی همچون Su-۳۵ ارتقا داده است. این هواپیما با بدنه‌ای بزرگ، توان حمل سوخت داخلی و تسلیحات بالا و راداری عظیم و پیشرفته، از توانمندی‌های بالایی در کشف و رهگیری اهداف برخوردار است. این رادار که از رادار جنگنده F-۳۵ آمریکا نیز بزرگ‌تر و دقیق‌تر است، توانایی مقابله با جنگنده‌های پنهانکار را در نبردهای فراتر از برد دید (BVR) ممکن می‌سازد.

از منظر جنگ‌افزار، J-۱۶ به موشک‌های بردبلند PL-۱۵ و PL-۱۶ و همچنین موشک‌های تصویری پیشرفته PL-۱۰ مجهز است که در تمامی شاخص‌ها از موشک‌های روسی R-۷۷-۱ پیشی می‌گیرند. افزون بر این، این جنگنده قادر به حمل موشک‌های بسیار بزرگی مانند PL-XX است که برای هدف قرار دادن هواپیماهای پشتیبانی مانند تانکرهای سوخت‌رسان یا سامانه‌های هشدار زودهنگام هوابرد طراحی شده‌اند.

مقایسه با گزینه‌های دیگر

در حالی که J-۱۰C به عنوان یک جنگنده سبک‌تر و کوتاه‌بردتر شناخته می‌شود، J-۱۶ می‌تواند با برد عملیاتی بالا، شعاع مأموریتی گسترده‌تری را پوشش دهد. این ویژگی برای کشورهایی با وسعت سرزمینی مانند کشور ما بسیار مهم است، زیرا پوشش هوایی در مرزهای شرقی و غربی، نیازمند پرنده‌هایی با توان مداومت پروازی بالا و توانایی اجرای عملیات از پایگاه‌های دوردست است. همچنین در صورت بروز درگیری‌های فرامنطقه‌ای، J-۱۶ می‌تواند در نقش بازدارنده وارد میدان شود.